Οι προσδοκίες μεγάλες από μέρους μου για τους Mohammad των Coti K, ILIOS & Νίκου Βελιώτη και από την προσέλευση στο 6 D.O.G.S. φάνηκε ότι δεν ήμουν ο μόνος, καθώς ο κόσμος που μαζεύτηκε ήταν περισσότερος από τις καρέκλες που είχαν στηθεί στον χώρο. Μετά τις 10 τα πάντα έδειχναν έτοιμα: η σκηνή έμοιαζε μάλιστα μεγαλύτερη από ποτέ, με δύο επιβλητικά ηλεκτρικά έγχορδα (τσέλο και κοντραμπάσο) στημένα στα άκρα της. Μαζί τους κι ένα όργανο αγνώστου ταυτότητας, το οποίο ευθυνόταν –όπως καταλάβαμε αργότερα– για τις πιο ψηλές των συχνοτήτων που ακούστηκαν το βράδυ της Πέμπτης.
Οι χαμηλές νότες των μεγαλόσωμων εγχόρδων κατάφεραν να δημιουργήσουν δονήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους έφεραν έντονα τριξίματα στο gig space της Αβραμιώτου. Αυτά, μαζί με κάποιες ρυθμικές εξάρσεις του τσέλου προς το τέλος του σετ, αποτέλεσαν νομίζω και τις πιο δυνατές στιγμές του. Το μεγαλύτερο μείον κατά την άποψή μου ήταν η επιλογή των κομματιών. «Μεγάλες» νότες δρονικού χαρακτήρα επιδίδονταν σε –όχι πάντα επιτυχημένες– μεταξύ τους παραφωνίες, δημιουργώντας ένα επίπεδο σετ, το οποίο κύλησε ομαλά και χωρίς εκπλήξεις (πλην των ρυθμικών εξάρσεων που προανέφερα). Εν τέλει τα όργανα δεν «στύφτηκαν» όσο θα έπρεπε –ή όσο θα θέλαμε– μη βγάζοντας έτσι κάποιον εναλλακτικό παικτικό χυμό.
Το να θες να παρουσιάσεις κάτι το διαφορετικό είναι τουλάχιστον θεμιτό και στην προκειμένη νομίζω πως ήταν και ζητούμενο. Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να το καταφέρεις, συνδυάζοντάς το με κάτι το ενδιαφέρον. Κι αυτό που παρακολουθήσαμε το βράδυ της Πέμπτης δεν έδειχνε και τόσο ενδιαφέρον –όχι όσο θα περίμενα τουλάχιστον. Κάποιοι αποχώρησαν πρόωρα από τη συναυλία και δεν μπορώ να τους αδικήσω: πέραν της επιβλητικής ατμόσφαιρας που δημιουργούσαν οι συχνότητες των εγχόρδων, δεν υπήρχαν πολλά για να σε κρατήσουν σε επαφή με το επί σκηνής τρίο.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να αμφισβητήσει την παικτική ικανότητα ή τη συνθετική δεινότητα των Mohammad. Και οι μεγαλύτεροι των παικτών, όμως, έχουν τις καλές και τις κακές τους μέρες. Ίσως η περασμένη Πέμπτη να μην ήταν λοιπόν η καλύτερή τους. Μία πέρασε, μα πολλές είναι ακόμα μπροστά.
{youtube}3lCY3kj4w-A{/youtube}
