Ζούσα σε μια ιδανική συνθήκη την Κυριακή το απόγευμα, βγαίνοντας από τη Λυρική Σκηνή στη βουή της Ακαδημίας. Η ώρα ήταν μόλις 19.00, ο μουσικός μου κόσμος είχε γίνει κατά τι πλουσιότερος και μερικά στοιχεία ντόπιας ιστορίας του τραγουδιού είχαν μπει στη σωστή τους θέση. Κι όλα αυτά με τον ελάχιστο κόπο (μίας μόλις ώρας) και εντελώς δωρεάν, με έναν τρόπο δηλαδή απόλυτα εναρμονισμένο με τον κατακερματισμό χρόνου και με την οικονομική ένδεια της εποχής μας.
Παίρνοντας τα πράγματα με μια σειρά, αποδείχθηκε σφάλμα μου η έλευση στο φουαγέ του θεάτρου Ολύμπια στις έξι παρά τέταρτο, ένα τέταρτο δηλαδή πριν την προγραμματισμένη έναρξη του αφιερώματος στον Μανώλη Καλομοίρη (50 χρόνια από τον θάνατό του). Υποτίμησα τη δυναμική αυτών των χαλαρών κυριακάτικων σουαρέ μετά μουσικής, τα οποία έχουν βρει καθώς φαίνεται το κοινό τους, έστω και με το δεδομένο της μικρής αίθουσας: μαζευτήκαμε περίπου 100 άτομα, με αποτέλεσμα αρκετοί να μείνουμε όρθιοι, βολευόμενοι στον χώρο του μπαρ. Ο ηλικιακός μέσος όρος, βέβαια, ο αναμενόμενος –οι νεαρότερες παρουσίες αποτελούσαν εξαίρεση– όπως θα έλεγα και η ταξική προέλευση του κοινού και οι ενδυματολογικές του επιλογές. Λίγο-πολύ, ό,τι απόμεινε από μια έτσι κι αλλιώς αναιμική αστική Αθήνα στον πυρετό του βορειοπροαστιακού νεοπλουτισμού και της τρέχουσας κατήφειας.
Σε ρόλο οικοδεσπότη/εισηγητή, ο συνθέτης Φίλιππος Τσαλαχούρης υπήρξε εξαιρετικός. Αν και επέμεινε στην αναφορά χρονολογιών –περιττό νομίζω, καθώς όλοι κρατούσαμε στο χέρι το πρόγραμμα της συναυλίας, που τις ανέφερε– δεν φλυάρησε, δεν κούρασε, επεσήμανε καίρια σημεία της πορείας του Καλομοίρη όπως αντικατοπτρίστηκε στις 16 τραγουδιστικές επιλογές του απογεύματος και κράτησε σωστή ισορροπία ανάμεσα στον γνώστη και στον αδαή, μην προεξοφλώντας ότι όσοι είχαμε έρθει ξέραμε όλα τα μυστικά των έργων του τιμώμενου συνθέτη.
Στο καθ’ αυτό μουσικό μέρος (φωνή και πιάνο), ακούσαμε ευρύτερα γνωστά τραγούδια σαν τη “Γριά Ζωή” (αναγνωρισμένο ακόμα και από τους εχθρούς του Καλομοίρη, όπως μας είπε ο Τσαλαχούρης) ή την “Κέρκυρα”, μα και επιλογές που σπάνια βρίσκουν θέση σε ανάλογα συναυλιακά προγράμματα: “Στην Ανέμη Καρφωμένα”, “Μικρούλα” κ.α. Με εντυπωσίασε συχνά ο πιανίστας Κάρολος Ζουγανέλης, τόσο με την ελλειπτικότητά του στη “Μικρούλα” –θα τη ζήλευαν και Σκανδιναβοί δεξιοτέχνες της ECM κι ας είναι άλλη η δική τους οπτική– όσο και με την απόδοσή του στα πιο δύσκολα και «πυκνά» κομμάτια του Καλομοίρη, στο άτυπο δεύτερο μέρος του προγράμματος. Η Μίνα Πολυχρόνου ξεκίνησε νομίζω δίνοντας περισσότερο βάρος στην τεχνική παρά στην έκφραση, βρήκε όμως γρήγορα σωστό ρυθμό και μας εντυπωσίασε με τις ερμηνείες της σε αρκετά σημεία –με τις κορυφαίες της νομίζω στιγμές να σημειώνονται στη “Ρουμελιώτισσα”, τραγούδι που ο Καλομοίρης είχε αφιερώσει στη μητέρα του (η οποία, πάντως, ήταν Σμυρνιά), και στο “Μη Με Τυραγνείς Και Κλαίγω”.
Η σειρά συναυλιών «Απογεύματα στο Φουαγέ» θα συνεχιστεί στο θέατρο Ολύμπια (Λυρική Σκηνή) με διάφορα ενδιαφέροντα events όλο το υπόλοιπο 2012 (ως και τον Φεβρουάριο του 2013). Αποτελεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία για το κοινό –τόσο το ευρύτερο, όσο και το πιο υποψιασμένο– να έρθει σε επαφή με έναν μουσικό πλούτο όχι πάντα προσβάσιμο. Προσωπικά έχω ήδη βάλει στο μάτι το αφιέρωμα στον Δημήτρη Ρόδιο για τις 18/11…
