Καθυστέρησα να φτάσω στο 6 D.O.G.S. το Σάββατο και ήθελα να την προλάβω ολόκληρη αυτή τη συναυλία των Κεφάλαιο 24. Από ό,τι πληροφορήθηκα, στο δεκάλεπτο που δεν παρακολούθησα έχασα το πρώτο κομμάτι του σετ –ένα ambient ηχητικό τοπίο το οποίο σε ταξίδευε νοητικά. Να πάρει! Όχι όμως πως δεν θα ταξίδευα κατά τη διάρκεια της βραδιάς, το κάθε άλλο: η συγκεκριμένη συναυλία ήταν γεμάτη από τέτοιες στιγμές. Λίγο η συμπλήρωση των 30 χρόνων του συγκροτήματος, λίγο η παρουσία φίλων, παιδιών και λοιπών συγγενών των μελών τους, λίγο η ίδια η φύση της μουσικής τους, υπήρχε μια συναισθηματική φόρτιση. Και οι Κεφάλαιο 24 θα φρόντιζαν όχι μόνο να την εκμεταλλευτούν, αλλά και να την απογειώσουν με την απόδοσή τους.
Λιτοί, ταπεινοί, χωρίς πολλές φανφάρες και ποζεριλίκια αλλά με περισσή μαεστρία στη μουσική (ξεχνάνε πολλές φορές τελευταία οι καλλιτέχνες ότι εκεί βρίσκεται η ουσία, επενδύοντας στο περιτύλιγμα της υπόθεσης), οι 5 «οδηγοί» του πλοίου μας φρόντισαν να χορτάσουμε από νότες και μελωδίες. Οι συνθέσεις, μακρόσυρτες και πληθωρικές, συνήθως είχαν ως ραχοκοκαλιά τα πλήκτρα του Αντώνη Λιβιεράτου και το μπάσο του Βαγγέλη Μπουλουχτσή, των δύο ιδρυτικών δηλαδή στελεχών του σχήματος. Βγαλμένα από άλλες εποχές, τα synths δίνανε μια γήινη, συναισθηματική χροιά στον ήχο ενώ το μπάσο –άλλοτε ακουστικό και βουτηγμένο στη μελωδία, άλλοτε παραμορφωμένο και επιθετικό, με τα δόντια έτοιμα να δαγκώσουν– θα όριζε το τέμπο των κομματιών, συνδυάζοντας μουσικότητα και επιδεξιότητα. Ταυτόχρονα, οι συνθέσεις επένδυαν σε δύο ακόμα παράγοντες, οι οποίοι εμπλούτιζαν και ανέβαζαν επίπεδο το αποτέλεσμα.
Ο ένας παράγοντας ήταν η παρουσία του Σόλη Μπαρκή. Περιτριγυρισμένος από κάθε είδους κρουστά (και ήταν πάμπολλα από δαύτα, με κάθε λογής μορφή και σχήμα, πιστέψτε με) παρήγε ήχους που δεν φανταζόσουν ότι θα μπορούσαν να βγουν από έναν άνθρωπο συν τα συγκεκριμένα αντικείμενα. Μέχρι και το ίδιο του το στόμα χρησιμοποίησε ως κρουστό ο Μπαρκής, αποτελώντας ένα θέαμα από μόνος του. Ο άλλος παράγοντας ήταν ο Στυλιανός Τζιρίτας με το κλαρινέτο του, που πότε πάταγε στα κομμάτια έχοντας πρωτεύοντα ρόλο και πότε πρόσθετε πινελιές με κοφτούς και απότομους ήχους, οι οποίοι έρχονταν να συμπληρώσουν το όλο αμάλγαμα. Συνοψιζόταν έτσι πλήρως η περιγραφή που υπήρχε στο δελτίο τύπου της συναυλίας: prog, αυτοσχεδιασμός, kraut, free fusion. Ήταν πράγματι όλα εκεί το Σάββατο το βράδυ, παρόντα, δημιουργώντας κομμάτια-ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος. Και, πάνω από όλα, ήταν δοσμένα με συνθετικό και με παικτικό ταλέντο.
Πηγαίνοντας στη συναυλία των Κεφάλαιο 24 δεν είχα κατασταλάξει στο τι ακριβώς θα έπρεπε να περιμένω. Και παρ’ όλο που μετά δεν γινόταν να βάλω μια ταμπέλα σε αυτό που βγάζαν τα ηχεία του 6 D.O.G.S., μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν καλή μουσική. Ίσως όχι η μουσική που θα άκουγα στο σπίτι μου (λόγω προσωπικών γούστων, όχι από έλλειψη ποιότητας), ζωντανά ωστόσο το αποτέλεσμα και απολαυστικό αποδείχθηκε, μα και με έπεισε ότι θα ήθελα να το ξαναπαρακολουθήσω, σε κάποια μελλοντική εμφάνιση του συγκροτήματος. Διότι βραδιές με ατόφιο συναίσθημα, εκτίμηση της ίδιας της μουσικής από τους μουσικούς (όχι πάντα απαραίτητο) και αυτή την αίσθηση του ταξιδιού που μου έβγαλαν οι Κεφάλαιο 24 δύσκολα πλέον συναντάς. Είναι αξίες που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από άλλη εποχή. Ίσως και 30 χρόνια πίσω…
{youtube}mbRYDC5auOs{/youtube}
