Με την ψυχή στο στόμα ανεβαίνω δυο-δυο τα μαρμάρινα σκαλιά του Ηρωδείου ώστε να μην χάσω την έναρξη, γιατί και στις συναυλίες ισχύει ότι «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Ζέστη πολλή, το θέατρο κατάμεστο, στην κυριολεξία δεν πέφτει καρφίτσα (είχε άλλωστε ανακοινωθεί το sold-out της βραδιάς). Προσπαθώντας να φτάσω στη θέση μου σηκώνω από τα μαξιλαράκια τους τον γνωστό σκηνοθέτη, ηθοποιό και εσχάτως υποψήφιο βουλευτή Ρένο Χαραλαμπίδη και τη γοητευτική συνοδό του. Όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, οι επώνυμοι που ήρθαν να τιμήσουν τον Διονύση Σαββόπουλο στο δύσκολο ομολογουμένως εγχείρημά του να ερμηνεύσει Χατζιδάκι ήταν πολλοί: από τον Σταύρο Θεοδωράκη με το σαρδόνιο χαμόγελό του ως τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο και από τον Κώστα Λειβαδά μέχρι τον Τζίμη Πανούση, ο οποίος όλα δείχνουν ότι θα συνεργαστεί με τον Νιόνιο στην Επίδαυρο για τον Πλούτο του Αριστοφάνη.
Η βραδιά ήταν αναμφίβολα το γεγονός των ελληνικών μουσικών πραγμάτων του φετινού φθινοπώρου. Ένα γεγονός από το οποίο δεν ήθελε να λείπει κανείς και πάντως όχι όλο αυτό το κοινό των 40 και βάλε που είδαμε και πριν λίγες μέρες στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής (στον Βασιλικό) και το συναντάμε γενικώς στα κουλτουροεναλλακτικά event της πόλης. 21.14 σύμφωνα με το ρολόι μου βγαίνουν η Πολυφωνική Παιδική & Νεανική Χορωδία Πατρών και η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων. Μαζί κι ένα μίνι ροκ σχήμα, με τη συμμετοχή (μεταξύ άλλων) του Γιώτη Κιουρτσόγλου και της Βάσως Δημητρίου, δεξιοτεχνών σε μπάσο και κιθάρα αντίστοιχα. Ο Σαββόπουλος –μαυροφορεμένος και ευθυτενής– φαίνεται ότι είναι κατά τι αγχωμένος. Μου άρεσε αυτό, για να πω την αλήθεια. Πάντα μου αρέσει η συστολή σε ανθρώπους φτασμένους, μαρτυρά το γιατί έφτασαν εν τέλει στην κορυφή.
Η συναυλία ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς, με τα “Καλοτάξιδα Πουλιά”. Μετά από τρία τραγούδια ο Σαββόπουλος παίρνει τον λόγο, κάτι που θα κάνει πολλές φορές ακόμα κατά το συνήθειό του. Μας καλησπερίζει και μας εξηγεί γιατί αποφάσισε να ερμηνεύσει Μάνο Χατζιδάκι. Πολλοί άλλωστε από το κοινό μπορεί να πήγαν με την καλή πρόθεση «να δουν τι σκάρωσε πάλι ο Νιόνιος», όπως άκουσα τη γηραιά κυρία που καθότανε πίσω μου να μονολογεί. Παρά ταύτα, υπήρχε κι ένα κόμπιασμα: γιατί εδώ είναι Χατζιδάκις, δεν είναι παίξε-γέλασε για να παραφράσουμε και το γνωστό άσμα του πρωταγωνιστή της Δευτέρας. Με τη γνωστή του άνεση, ο Σαββόπουλος πλέκει ένα γοητευτικό και ισορροπημένο εγκώμιο στον Χατζιδάκι με τις απαραίτητες πειρακτικές νότες ούτως ώστε να μη γίνει κακόγουστη κολακεία. Έχει δίκιο σε όσα λέει, αλλά κάπου τα έχω ξανακούσει –και μάλιστα απαράλλακτα. Α, ναι! Στη συνέντευξη που έδωσε μια βδομάδα πριν στο ΒΗΜΑGAZINO... O δαιμόνιος ψαρομάλλης αναπαράγει πρόζες που πιθανώς τις έχει κάνει πρόβες δεκάδες φορές με μια φυσικότητα η οποία θα σε έκανε να ορκιστείς ότι μόλις τώρα τις σκέφτηκε. Κακό; Καθόλου κατά τη γνώμη μου. Ίσα-ίσα, δείχνει πόσο σέβεται ο Σαββόπουλος το κοινό, τον «συνομιλητή του». Ένα από τα πιο θετικά πρόσημα της βραδιάς.
Κατά τα άλλα, η «μηχανή» αποδείχθηκε 100% καλοκουρδισμένη. Η πολυφωνική χορωδία, άψογη –δικαίως είναι και βραβευμένη όπως μας πληροφόρησε ο Σαββόπουλος. Η ορχήστρα νυκτών εγχόρδων στάθηκε κι εκείνη στο ύψος της, με τα μαντολίνα να κελαρύζουν και να συντροφεύουν τις νότες του ευφυούς Χατζιδάκι από το “Βαλς Των Χαμένων Ονείρων”. Το ακούω και σκέφτομαι τα λόγια του Σαββόπουλου: «το έργο του Χατζιδάκι ξεπλένει από μέσα μας κάθε τι το ευτελές, κάθε μικροπρέπεια». Έχει δίκιο. Κορυφαίες στιγμές ο “Τσάμικος” και το “Ένας Μύθος”, πάνε στη φωνή του Σαββόπουλου τα πιο επικά. Είπε βέβαια και το “Χάρτινο Το Φεγγαράκι”, έτσι όπως το είχε διασκευάσει για το Ζήτω Το Ελληνικό Τραγούδι, ενώ στο “Έχω Ένα Μυστικό” χαριτολόγησε με τη μανία του Χατζιδάκι να αποκηρύσσει τα εμπορικά του λέγοντας ότι τα έκανε για βιοποριστικούς λόγους.
Το κλου της συναυλίας, όμως, αποτέλεσε πράγματι έκπληξη. Παρότι ο Σαββόπουλος το προλόγισε, κανείς μας δεν έδειξε να το πιστεύει –κι ας είχα δει στις πρώτες σειρές να κάθονται εκπρόσωποι της στρατιωτικής μας ηγεσίας. Τύπου ναύαρχοι και στρατηγοί. Στα μέσα λοιπόν του δεύτερου μέρους, κάνει την είσοδό της η μπάντα του Πολεμικού μας Ναυτικού. Τα πλήθη αλαλάξανε. Οι επευφημίες αυθόρμητες και ειλικρινείς. Αλλά σαν χειρονομία δεν ξέρω πώς να τη χαρακτηρίσω. Ματ; Κίνηση εντυπωσιασμού; Προσπάθεια τόνωσης του εθνοπατριωτικού αισθήματος; Αλήθεια, η αστική προέλευση του Χατζιδάκι διευκόλυνε την επιλογή αυτή; Αν, ας πούμε, είχαμε ένα αντίστοιχο αφιέρωμα στον Λοΐζο θα είχε άραγε και πάλι καλέσει τη λευκοφορεμένη μπάντα ο Σαββόπουλος; Για να μην παρεξηγηθώ: δεν έχω τίποτα με τον Ελληνικό Στρατό, ειδικότερα δε με το Ναυτικό, το οποίο φέρει και τον τίτλο του δημοκρατικότερου εκ των τριών σωμάτων αφού κανείς δεν ξεχνά τους αγώνες που έχουν κάνει κατά καιρούς οι εκπρόσωποί του (βλέπε Κίνημα του Ναυτικού υπό το Νίκο Παππά). Όμως έπαρση της σημαίας στο Ηρώδειο; Τι ήταν αυτό πάλι; Όλοι τιμούμε τα εθνικά μας σύμβολα, δεν λέω, αλλά η συναυλία είναι συναυλία. Γιατί πρέπει πάντα το γλυκό να το παραφορτώνουμε με άσχετα φτιασίδια από πάνω;
Αυτός λοιπόν ο εκβιαστικός συναισθηματικός αχταρμάς καθόλου δεν μου άρεσε. Κι ας χειροκρότησα με πάθος τη μπάντα του Ναυτικού, η οποία, ας σημειώσουμε, επιτέλεσε άψογα το μουσικό της καθήκον. Δεν θα είχα ίσως κανένα πρόβλημα αν όλα αυτά είχαν λάβει χώρα τέσσερα χρόνια πριν, προτού αρχίσει η κατρακύλα μας. Τώρα προτιμώ να ανορθωθεί το εθνικό μας φρόνημα όχι ανεμίζοντας σύμβολα, αλλά απλά με το να κάνει ο καθένας μας πολύ καλά τη δουλειά του.
Τι θα μπορούσε να κάνει δηλαδή ο Νιόνιος; Μα αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα: να συνθέσει μουσική!
{youtube}FIKVT3bGzVU{/youtube}
