Συναυλιακός θεσμός για την Αθήνα του Σεπτέμβρη, το Ark απέδειξε φέτος –στα τρίτα του γενέθλια– τη διάθεσή του να λειτουργήσει πιο πολυσυλλεκτικά από ποτέ, δίνοντας τα δύο headlines στον Νίκο Πορτοκάλογλου και στον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Ο Δημήτρης Λιλής και η Κατερίνα Τέλιου βρέθηκαν στην Τεχνόπολη για τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ (Τρίτη) και μας τα λένε με λεπτομέρειες...
Swing Shoes feat. Sugahspank
του Δημήτρη Λιλή
Συνεπέστατοι στο ραντεβού τους με την αφρόκρεμα των εναλλακτικών μουσικών της χώρας, οι διοργανωτές του Αrk άνοιξαν τις πόρτες του μοναδικού αξιόλογου φεστιβάλ που σχετίζεται με την εγχώρια παραγωγή στις 6 το απόγευμα της Τρίτης, για να ολοκληρώσουν το όραμα, τη γιορτή και το happening που φέρει το όνομα Ark με πανηγυρικό τρόπο, για μία ακόμη χρονιά. Η Γεωργία Καλαφάτη (AKA Sugahspank) και οι απαραίτητες πατερίτσες για το μπανταρισμένο πόδι της ανέβηκαν στη σκηνή στην ώρα τους, προκειμένου να τζαμάρουν με την πιο δεμένη swing n' roll μπάντα της πόλης. Παρά το άχαρο της υπόθεσης οpening act, οι Swing Shoes επωφελήθηκαν του εξαιρετικού ηχοσυστήματος και της υπεράνετης σκηνής και επιδόθηκαν σε αγαπημένες διασκευές από bluegrass μέχρι παλιομοδίτικο ροκ εν ρολ, αποδεικνύοντας ότι υπηρετούν τον συγκεκριμένο ήχο καλύτερα από οποιονδήποτε στην πόλη –επανέφεραν μάλιστα στο μυαλό μου αναμνήσεις από τις παλιές καλές εμφανίσεις των Earthbound στο περίφημο φεστιβάλ κόμιξ της Βαβέλ (τέτοια εποχή συνήθως). Η Sugahspank, ντυμένη στα μαύρα και με το άφρο μαλλί της σε μεγάλες φόρμες, υποστήριξε τη φήμη ότι διαθέτει μία από τις καλύτερες «μαύρες» φωνές που έχει ακούσει το ελληνικό κοινό.
Monsieur Minimal
της Κατερίνας Τέλιου
Ωραίο αυτό το «παιχνίδι» του Ark Festival, με τον κόσμο να εναλλάσσεται στις δύο σκηνές. Στη μικρότερη Angel Stage μας καλωσόρισε ο Monsieur Minimal, μας ευχαρίστησε που φτάσαμε νωρίς υπομένοντας τον ήλιο κι έπαιξε πολλά από τα γνωστά τραγούδια της πενταετούς δισκογραφικής του πορείας. Δεν τον είχα ξαναδεί ζωντανά και η αλήθεια είναι πως δεν με συγκινεί αυτή η «love and sharing» προσέγγιση στην αγγλόφωνη ελληνική μουσική, την οποία δεν επιχειρεί βέβαια μόνο ο Monsieur Minimal, μα και πλήθος νέων τραγουδοποιών και συγκροτημάτων. Ωστόσο, με μια πιο προσεκτική ματιά, παρατήρησα ότι όσοι ήρθαν νωρίς στην Τεχνόπολη για να τον ακούσουν ήξεραν απ' έξω τόσο το “Pasta Flora” και το “Love Story”, όσο και το “Childish” από τον τελευταίο δίσκο. Κατηφόρισαν λοιπόν προς την κεντρική σκηνή ευχαριστημένοι, αν όχι ξεσηκωμένοι.
Ματούλα Ζαμάνη & The Angry Birds
της Κατερίνας Τέλιου
Με ένα tracklist που θα μπορούσε να είναι πράγματι μια σοβαρή πρόταση, η Ματούλα Ζαμάνη και οι Angry Birds έπαιξαν για περίπου μία ώρα διασκευές σε τραγούδια μεγάλων Ελλήνων συνθετών (όπως το “Ήταν Ο Τόπος Μου” των Μαρκόπουλου & Κ. Χ. Μύρη), νεότερες επιτυχίες όπως το “Έρημα Κορμιά” του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά και διαχρονικά πια λαϊκά σουξέ όπως το “Με Τελείωσες” του Γιάννη Καραλή και το “Απορώ Αν Αισθάνεσαι Τύψεις” του Φοίβου. Απ' όλα είχε το πρόγραμμα και οι Angry Birds έπαιξαν πραγματικά καλά, αλλά η σαρωτική παρουσία της Ζαμάνη δεν άφησε πολύ χώρο για να φανούν. Αποτελεί γεγονός, η οικονομία στην ερμηνεία είναι έννοια άγνωστη στη Ματούλα Ζαμάνη, που τράβηξε τα τραγούδια «από τα μαλλιά», σε εντάσεις για τις οποίες δεν έχουν γραφτεί. Επικοινωνούσε δε με το κοινό της σε μια πρόχειρη και χύμα γλώσσα, η χρήση της οποίας βρήκα ότι την εκθέτει –και ως καλλιτέχνη, αλλά και ως γυναίκα. Η τρίτη και χαριστική βολή ήρθε με την ερμηνεία στο “Το Τι Και Το Ε” του Οδυσσέα Ελύτη σε δική της μελοποίηση.
Μαριέττα Φαφούτη
του Δημήτρη Λιλή
Η μη αναμενόμενη ροή του κόσμου (γύρω στις 20.00 υπολογίζονταν γύρω στα 1500 άτομα) μετέτρεψε το Angel stage στη σκηνή του φεστιβάλ που μπορούσε να φτιάξει καριέρες. Όχι ότι η Μαριέττα Φαφούτη έχει ανάγκη από κάτι τέτοιο: το εναλλακτικό κοινό της χώρας έχει εκτιμήσει τον τρόπο με τον οποίον συνθέτει και ερμηνεύει, παρ’ όλα αυτά θα πρέπει να τη βοήθησε καταλυτικά στην εμφάνισή της το γεγονός ότι το stage έδειχνε γεμάτο την ώρα που ανέβηκε, παρέα με την 7μελή μπάντα της. Η ενορχηστρωτική προσέγγιση που παραπέμπει στον ήχο του Phil Spector –με τις δεύτερες φωνές στις ίδιες σχεδόν ψιλές νότες με τη δική της και με τα πνευστά να κεντρίζουν το αυτί– δημιούργησαν ακριβώς την ξέγνοιαστη ποπ διάθεση την οποία υπηρετεί ο ήχος της. Το "Don't Stop" διακρίθηκε για μία ακόμη φορά, ενώ υποθέτω ότι η Φαφούτη κέρδισε με την ερμηνεία της και όσους την άκουσαν για πρώτη φορά την Τρίτη το απόγευμα.
Burger Project & Takim
του Δημήτρη Λιλή
Το πιο ξεσηκωτικό σετ της δεύτερης ημέρας του Ark με βρήκε στην έναρξή του (γύρω στις 9) με ένα κουτάκι ταϊλανδέζικα noodles στο χέρι από το μίνι revival του θρυλικού μπαρ-ρεστοράν Guru στα πλαίσια του φετινού φεστιβάλ –κάτι για το οποίο φρόντισε φαντάζομαι εν μέρει και η συμπαθέστατη μορφή του General Con Zou, μπασίστα των Burger Project. Με τη σιγουριά του σχήματος που είχε προκαλέσει έναν μικρό χαμό στον ίδιο χώρο 3 μήνες πριν, το αγαπημένο cover band του αθηναϊκού κοινού μετέφερε και πάλι τη δημιουργική του ενέργεια στον κόσμο και δεν δυσκολεύτηκε να μοιράσει μαζικά χαμόγελα, μελωδίες και εμπνευσμένες χορευτικές κινήσεις. Το χιούμορ και η ανατρεπτικότητα στις ενορχηστρώσεις περισσεύουν άλλωστε όταν βρίσκονται στη σκηνή οι Burger Project και το βράδυ της Τρίτης τα παραπάνω χαρακτηριστικά έγιναν ακόμη πιο έντονα χάρη στην παρουσία των Takim –από τις πλέον ταλαντούχες παρέες σύγχρονων παραδοσιακών μουσικών. Τα χάλκινα, το κανονάκι, τα νταούλια και οι αμανέδες του Μάνου Κουτσαγγελίδη συνάντησαν λοιπόν την ποπ εφευρετικότητα του κλασικού δυτικότροπου ποπ/ροκ κουαρτέτου (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, πλήκτρα). Ως αποτέλεσμα, στο φινάλε παίχτηκε η πιο κολασμένη και κοντά στον “Ικαριώτικο” εκτέλεση του “Take My Breath Away” που είχαμε ακούσει ποτέ.
One Night Onlys
της Κατερίνας Τέλιου
Ονομάστηκαν One Νight Onlys γιατί σχηματίστηκαν μόνο για μία νύχτα. Αλλά κάπως έτσι ξεκινούν πολλές φορές οι μπάντες που καταλήγουν να παίζουν για χρόνια, όπως μας είπε η Μόνικα συστήνοντας τους μουσικούς της. Έχει έναν χρόνο να παίξει στην Αθήνα, ετοιμάζει νέο δίσκο, πέρασε το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής της και γύρισε από τη Φολέγανδρο για ένα πρόγραμμα-πάρτι, βασισμένο κυρίως σε διασκευές διαχρονικών επιτυχιών –από εκείνες που η ίδια αποκαλεί «τα τραγούδια του καλοκαιριού». Κι αν ο κόσμος χόρεψε με το “Stand By Me” και με το “Can't Take My Eyes Off You”, η έκπληξη της βραδιάς ήταν ο ξέφρενος χορός της ίδιας της Μόνικα και των πολλών φίλων της από τις διακοπές, οι οποίοι κατέκλυσαν το Angel Stage χορεύοντας υπό τους ρυθμούς του “Girls Just Wanna Have Fun”. Ήταν αναπάντεχα ωραίο να βλέπει κανείς αυτή τη χαρισματική μουσικό να ωριμάζει και ν' απελευθερώνει ακόμη και την παιδικότητά της επάνω στη σκηνή.
Λουκιανός Κηλαηδόνης
της Κατερίνας Τέλιου
Μετά από τόσα hot ονόματα που παρέλασαν από την Τεχνόπολη την Τρίτη, το Ark 2012 έκλεισε με έναν εκπρόσωπο της παλαιότερης γενιάς τραγουδοποιών, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Όσο κι αν με είχε χαροποιήσει αυτή η είδηση αρχικά, διατηρούσα έναν φόβο για το πώς ο κόσμος του φεστιβάλ θα υποδεχόταν τον Κηλαηδόνη. Όμως το νεαρό κοινό ενθουσιάστηκε με την εμφάνισή του στην κεντρική σκηνή, τραγούδησε το “Τζιν Τζιν Τζιν” κι ας μην έχει απαραιτήτως παιδιά, νοστάλγησε τα “Θερινά Σινεμά” που κλείνουν σιγά-σιγά και χόρεψε στον σκοπό ενός πάρτι “Στη Βουλιαγμένη” κι ας μην βρέθηκε ποτέ εκεί. Ως άλλη Μαίρη Παναγιωταρά εμφανίστηκε η Γιασεμί Κηλαηδόνη, ενώ και οι δύο κόρες του τραγουδοποιού εμφανίστηκαν μαζί αργότερα, δίνοντας παλμό στη συναυλία, που έγινε πια οικογενειακή υπόθεση όταν είδαμε και την Άννα Βαγενά να χορεύει μισοκρυμμένη πίσω από τη σκηνή.
Εκείνο όμως που με ικανοποίησε περισσότερο ήταν η πρωτοφανής προσοχή με την οποία ο κόσμος άκουσε την ποίηση του Νεγρεπόντη στα –λιγότερο γνωστά σήμερα– Μικροαστικά, τα οποία ο Κηλαηδόνης κράτησε για το δεύτερο(!) και τελευταίο encore. Με τραγούδια από τον σημαντικό αυτό δίσκο, που κυκλοφόρησε στην ταραγμένη περίοδο της πτώσης της Δικτατορίας, διάλεξε να κλείσει το φεστιβάλ ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, δίνοντας έτσι στίγμα χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει για πράγματα και καταστάσεις.
{youtube}SrwiFr405bk{/youtube}
