Μια μισερή διοργάνωση, ένα δεμένο μουσικό πρόγραμμα και πολλά ενδιαφέροντα ερωτήματα επιφύλαξε το βράδυ της Τετάρτης, στη συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου στην Τεχνόπολη.
Είναι γεγονός ότι, όσο κι αν λαχταράς να παρακολουθήσεις έναν καλλιτέχνη επί σκηνής, απαραίτητη προϋπόθεση για να περάσεις καλά σε μια συναυλία είναι η σωστή διαχείριση του πλήθους. Το θέμα αυτό είναι ιδιαίτερα επίκαιρο, μετά από τόσες κουραστικές συζητήσεις που έχουν γίνει φέτος σχετικά με την ταλαιπωρία του κόσμου στα μεγάλα συναυλιακά γεγονότα στην Αθήνα. Η Τεχνόπολη μπορεί να μην είναι ΟΑΚΑ, όμως ο κόσμος συνωστίστηκε για αρκετή ώρα στην Ιάκχου, μπαίνοντας ύστερα στον χώρο φανερά αγανακτισμένος.
Μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία, είχα τον χρόνο να παρατηρήσω ότι το κοινό της Μποφίλου δεν αυξήθηκε μόνο σε αριθμό, αλλά έχει μεγαλώσει και σε ηλικία. Η πλειονότητα των fans της έχει πια την ηλικία της, γεγονός που με εξέπληξε, καθώς η σύνθεση του κοινού έχει αλλάξει σε σχέση με παλαιότερες εμφανίσεις της, τις οποίες είχα παρακολουθήσει.
Όταν η Νατάσα Μποφίλιου βγήκε στη σκηνή, η υποδοχή ήταν τόσο ενθουσιώδης ώστε βεβαιώθηκα πια πως η τριάδα Καραμουρατίδης/Ευαγγελάτος/Μποφίλιου έχει αποκτήσει με τον καιρό έναν ισχυρό πυρήνα ακροατών, ο οποίος τους ακολουθεί, τους αποδέχεται και περιμένει από εκείνους τα επόμενα. Για δυόμισι ώρες, το πολυπληθές κοινό παθιάστηκε και ταυτίστηκε με την πρωταγωνίστρια της βραδιάς, καθώς εκείνη ερμήνευε τα τραγούδια που έγραψαν οι νεαροί δημιουργοί για να εξωτερικεύσουν τις ανησυχίες τους –τα τραγούδια εκείνα, ωστόσο, που επιχειρείται να περάσουν πλέον από το εμπορικό ραδιόφωνο ως οι βασικές ανησυχίες της γενιάς των τριάντα.
Κι αν το κοινό άλλαξε μέσα στα χρόνια, η ερμηνεία της Μποφίλιου δεν άλλαξε. Βάρυνε απλώς κι άλλο, καθώς –συνεπής στο ύφος της– έχει επιλέξει να σπαταλά την όμορφη φωνή της σε ένα υπερβολικό και θορυβώδες performance, χωρίς επαφή με τον στίχο και χωρίς τις τεχνικές όλων εκείνων των τραγουδιστριών που θαυμάζει και προσπαθεί να προσεγγίσει. Οι μέρες του φωτός θα έρθουν για τη Νατάσσα Μποφίλιου όταν επαληθευθεί η διαχρονική αλήθεια ότι μια καλή φωνή δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση, όταν το τραγούδι προσεγγίζεται με ελαφρότητα.
Ήταν ωστόσο ένα πρόγραμμα φρέσκο, φτιαγμένο από ανθρώπους που ακούν τη μουσική του σήμερα και του χθες και ξέρουν να διαλέγουν. Η λίστα των τραγουδιών –εκτός της δισκογραφίας της Μποφίλιου– περιελάμβανε από το “Rolling In The Deep” και το “I've Seen That Face Before” μέχρι λαϊκά ακούσματα όπως το “Έτσι Είν’ Η Ζωή” του Δήμου Μούτση. Η καλοκουρδισμένη μπάντα του Θέμη Καραμουρατίδη και ο άρτιος ήχος, τον οποίο επιμελήθηκε ο Γιάννης Παξεβάνης, κατάφεραν τελικά να μετατραπεί το προαύλιο της Τεχνόπολης σε πάρτι.
Κλείνοντας το πρόγραμμα, η Μποφίλιου δεν παρέλειψε να προσκαλέσει τον κόσμο στις εκδηλώσεις που θα γίνουν τις προσεχείς εβδομάδες στα πλαίσια του Προγράμματος Στήριξης του Μουσείου Μπενάκη. Έτσι, μετά το πέρας της συναυλίας, ήμουν πλέον βέβαιη ότι όσοι βρέθηκαν στην Τεχνόπολη την Τετάρτη έφυγαν πραγματικά ικανοποιημένοι. Όσες κι αν είναι οι ενστάσεις μου σχετικά με την πίστη των δημιουργών και της ερμηνεύτριας στο ύφος που έχουν υιοθετήσει απ’ όταν πρωτοεμφανίστηκαν, παραδέχτηκα ότι «αυτά θέλει ο κόσμος», όπως έλεγε δακρυσμένη και μια ξανθή ψυχή του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου.
{youtube}yL7dXHzQn3U{/youtube}
