Έσβησε πέντε κεράκια φέτος το Athens Hip Hop Festival, κάτι που μάλλον σημαίνει ότι έχει εδραιωθεί για τα καλά ως δρώμενο στο τέλος των καλοκαιριών μας. Η Τεχνόπολη τα είχε καταφέρει εξαιρετικά πέρυσι ως χώρος διοργάνωσης του φεστιβάλ, οπότε και φέτος περιμέναμε μια –αν μη τι άλλο– όμορφη βραδιά, σε έναν από τους ωραιότερους χώρους του αθηναϊκού κέντρου. Βέβαια το γεγονός πως δεν έγινε φέτος εκεί όπου πατροπαράδοτα στήνεται η «μεγάλη» σκηνή, αλλά στο πίσω (και κατ’ επέκταση μικρότερο) μέρος, δημιούργησε έναν μικρό σκεπτικισμό. Όμως η μικρότερη προσέλευση κόσμου συγκριτικά με την περσινή χρονιά δικαίωσε τελικά την επιλογή.
Το πρώτο όνομα που εμείς τουλάχιστον προλάβαμε να δούμε ήταν ο Υποχθόνιος (δεν προλάβαμε δηλαδή τους Sifu Versus, Neon και 3D). Μέλος των Ζωντανών Νεκρών και τα τελευταία χρόνια σόλο καλλιτέχνης, ο Ύπο δεν σταμάτησε λεπτό να μας θυμίζει το ΖΝ παρελθόν του ή το ότι είναι από τους λίγους που το «κρατάνε αληθινό» και «κατευθείαν από τους δρόμους»: δεν έχει ξεπουληθεί σε μπουζουκοσχήματα για μερικά ευρώ παραπάνω κι αυτό είναι υπέρ του. Αλλά βλέποντάς τον στη σκηνή το απόγευμα του Σαββάτου δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι αποτελεί (με διαφορά) τον χειρότερο ΖΝ, τόσο ως MC όσο και ως στιχουργός… Η ηχητική δε υπόκρουση την οποία πλασάρει –μια μίξη από south bangers/crank– μόνο ποιότητα δεν φωνάζει.
Στη συνέχεια, παρακολουθήσαμε τον τελικό γύρο για το ποιο σχήμα θα κερδίσει το φετινό b-boy στέμμα –αντιμέτωποι βρέθηκαν οι Breakers Without Fear και οι Dead Prezz. Κι ενώ οι πιτσιρικάδες των πρώτων ήταν αρκετά πρόθυμοι και ορεξάτοι, στο τέλος μίλησε όχι μόνο το ταλέντο αλλά και η εμπειρία των Dead Prezz, που αναδείχθηκαν νικητές σε ακόμα μία διοργάνωση, επιβεβαιώνοντας πως είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η χώρα μας σε αυτόν τον τομέα.
Μουσική συνέχεια με τον Δημήτρη Μετζέλο από τα Ημισκούμπρια, ο οποίος –παρέα με τον Πρύτανη πίσω από τους ατσάλινους τροχούς– πραγματοποίησε μια εμφάνιση διασκεδαστικότατη και ιδιαιτέρως ενεργητική, γεμάτη με τις πάντα αστείες ατάκες του ανάμεσα στα κομμάτια. Η έκπληξη βέβαια ήρθε από το κοινό: όταν τα Ημισκούμπρια χτίζανε καριέρα δεν είμαι σίγουρος εάν η πλειονότητα αυτού είχε καν γεννηθεί. Εντούτοις, δημιουργήσανε κλίμα εκρηκτικό, είτε ακούγωντας παλιότερες επιτυχίες εποχών Ημίζ σαν τη “Ντισκοτέκ”, είτε κομμάτια από τον περσινό σόλο δίσκο του Μετζέλου. Όχι ότι πήγαν πίσω όταν ο τελευταίος επέλεξε να «ροκάρει» με τις διασκευές του στα “Walk This Way” και “Fight For Your Right To Party”. Βέβαια το αδιαμφισβήτητο highlight της συγκεκριμένης εμφάνισης ήταν η “Πτώση”, η ιστορική συνεργασία των Ημισκουμπρίων με τους Goin’ Through και τους Terror X Crew, η οποία έβαλε πραγματικά φωτιά στο κοινό, «ανοίγοντας» και τον πρώτο κύκλο της βραδιάς για mosh.
Ο Phyrosun, από την άλλη, αποτελεί ειδική περίπτωση. Προσωπικά δεν με συγκινεί η μουσική του και είχα την ευκαιρία να το πιστοποιήσω και πέρυσι αυτό, όταν τον είδα και πάλι στο Athens Hip Hop Festival. Όμως υπάρχουν δύο πράγματα που οφείλεις να του παραδεχτείς: πρώτον, δεν ξεπουλήθηκε για τα χρήματα αποδεικνύοντας και στην πράξη πως αυτό που κάνει το κάνει γιατί το αγαπάει, όχι για να πιάσει κι εκείνος την καλή. Δεύτερον, έχει καλή απήχηση στο νεανικό κοινό, το οποίο και τις δύο χρονιές τον έχει χειροκροτήσει όσο και τα μεγαλύτερα ονόματα. Ζωντανά ο Phyrosun την ιδρώνει τη φανέλα, διατηρώντας το προφίλ του hip hop «στρατιώτη», ακόμα και όταν παρεκκλίνει σε τετριμμένα του είδους –όπως «εδώ πάνω νούμερο ένα είμαι μόνο εγώ». Τίμιος μουσικός, που απλά τυχαίνει να μην είναι ηχητικά του γούστου μου.
Αμέσως μετά ανέβηκαν επί σκηνής οι Στίχοιμα. Ο Βαλάντης και η Μαρίνα, συνοδευόμενοι από τον Dask και τον Marginal, πέταξαν από τα ηχεία κομμάτια τα οποία έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ελληνική hip hop σκηνή, σαν τα “Ελλάς Ελλήνων” (πιo επίκαιρο από ποτέ), “Όπως Τότε” και “Hip Hop”. Όταν μάλιστα ο Dask προσπάθησε να εξηγήσει στους θεατές γιατί εμφανίζεται μαζί με τους Στίχοιμα (πέρα από προσωπικούς λόγους), είπε ότι αυτό γίνεται επειδή φτιάχνουν όπλα, οδηγώντας έτσι στο δικό του “Όπλα” με feature από τους Στίχοιμα. Το “Ταξιδεύω”, πάλι, μπορεί να μην είχε την ορμή του προηγουμένου, όμως διαθέτει αρκετή ψυχή για να παρασύρει ένα συναυλιακό κοινό σε απόλυτη αφοσίωση, με μόνα εφόδια τον στίχο και τη συνοδεία ενός πιάνου –πραγματικά δυνατή στιγμή του πέμπτου Hip Hop Festival. Ανάμεσα στα παλιά και αγαπημένα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και μερικά από τα καινούργια τραγούδια του γκρουπ από το επερχόμενο άλμπουμ Μηχανές, το οποίο –αν ακολουθεί τα δείγματα που ακούσαμε– θα κινηθεί (κι αυτό) στα γνώριμα επίπεδα ποιότητας του συγκροτήματος.
Το σκοτάδι είχε αρχίσει να πέφτει για τα καλά και τι καλύτερο για να το υποδεχτούμε από τη σύμπραξη Άγνωστου Χειμώνα και Ταυτισμένου Λάθος; Μέλη και οι δυο των Ψυχόδραμα 07, ανέβασαν στη σκηνή εκτός από τον B-Digital και τους Άϋλο και Ασύμφορο Όρο και απλά ξεκίνησαν το best of σετ τους. Από 07 ύμνους σαν το “Σανατόριο” και το “Όμορφη Πόλη” μέχρι τις προσωπικές δουλειές του Άγνωστου Χειμώνα και του Ταφ Λάθος, οι δυο τους στάθηκαν δυναμικότατοι performers, με το κοινό να ανταποκρίνεται στο έπακρο, δεδομένων και των συνθηκών. Σαφώς βέβαια και δεν συγκρινόταν με τη συναυλία που είχαν πραγματοποιήσει πριν μερικούς μήνες στο An Club, όπου το κοινό ρουφούσε σαn σφουγγάρι το κάθε λεγόμενό τους και πότιζε τους τοίχους με ιδρώτα και πώρωση, αναλογικά όμως με την ποικιλομορφία του κόσμου ενός φεστιβάλ η ανταπόκριση υπήρξε πολύ ικανοποιητική: το “Ξέρω Πια Πόσο Διαρκεί” το τραγουδήσανε σχεδόν όλοι, ως το αδιαμφισβήτητο χιτάκι που έχει προκύψει από μέλος των Ψυχόδραμα. Αλλά και πιο σκληρά κομμάτια όπως τα “Έξω Από Τα Δόντια” και “Άρρωστης Εικόνας” αγκαλιαστήκαν εξίσου θερμά. Δυναμικότατη εμφάνιση, γεμάτη συναίσθημα και νεανική οργή.
Λίγο πριν το τέλος έκανε την εμφάνισή του και ο 12ος Πίθηκος. Θεσσαλονικιός με μεγάλο fan base, βγάζει μια γεύση δρόμου συνδυαζόμενη με παιδική αφέλεια, αμάλγαμα το οποίο τον καθιστά συμπαθή σε μεγάλο μέρος του κοινού: σου βγάζει με ευκολία την αίσθηση ότι το hip hop δεν το κάνει επειδή έγινε μόδα, αλλά επειδή το αγαπάει πραγματικά και την αποδοχή του κοινού δεν την παίρνει ως δεδομένη μα το ευχαριστεί για αυτήν σε κάθε δοθείσα ευκαιρία. Παρέα με την Πελίνα –μόνιμη πλέον συνεργάτιδά του– βγάλανε πραγματικό συναίσθημα και ψυχή στο μικρόφωνο, στοχεύοντας στην καρδιά και όχι στην οργή. Κι αν κρίνουμε από το τραγούδι του κοινού και το εγκάρδιο χειροκρότημα, πετύχανε τον στόχο.
Για το τέλος το μενού είχε Εισβολέα –μέλος των Άγνωστων Γνωστών, της Σκοτεινής Πλευράς αλλά και πετυχημένος σόλο καλλιτέχνης εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν βρέθηκε όμως μόνος του στη σκηνή, καθώς εκείνη πλημμύρισε από τα μέλη του Tomahok Crew καθώς και από τον Γέλω με τον Eversor, ο οποίος είχε αναλάβει δράση πίσω από την κονσόλα. Εισαγωγή με το “Ο Μύθος Καταρρέει” –πρώτο single από τον επερχόμενο ομώνυμο δίσκο του Είσβο σε συνεργασία με τον Eversor– που σε μεγάλα ηχεία ακουγόταν ακόμα πιο ογκώδες και επιβλητικό. Συνέχεια με το “Τα Θέλω Tης Στιγμής” κι επιστροφή μετά στο ντεμπούτο της Σκοτεινής Πλευράς και το “Αναμνήσεις”, το οποίο σχεδόν ανάγκασε το κοινό να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να τα κουνάει ρυθμικά δεξιά κι αριστερά, κάνοντάς σε να αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς κάτι όντως ιδιαίτερο. Το “Τα Παιδικά Μου Χρόνια” ήρθε να συμπληρώσει τα tracks που επενδύουν στο συναίσθημα παρά στην αδρεναλίνη, ενώ λίγο μετά ήρθε και το “Έχω Tο Θέμα Μου” να ποντάρει σε άλλο ένα από τα πιo σύγχρονα tracks του Είσβο.
Μπορεί η εμφάνιση του Ηλία να μην διήρκησε όσο κάποιων άλλων καλλιτεχνών –λόγω του ότι το πρόγραμμα είχε πάει πίσω– όμως δικαίωσε τον όρο του headliner μιας και το κοινό παλλόταν σύμφωνα με το κάθε πρόσταγμά του, ενώ επί σκηνής είχε στηθεί ένα πραγματικό πάρτι, με τους συμμετέχοντες να το διασκεδάζουν και οι ίδιοι με την ψυχή τους. Ιδανικό τελείωμα για μια τέτοια βραδιά…
{youtube}keoKHp3Pa6c{/youtube}
