Κι αν οι εραστές του ρεμπέτικου επιμένουν πως το είδος εκφυλίζεται στα Μέγαρα και στο Ηρώδειο και ότι παίρνει ανάσα μόνο στα μικρά μαγαζιά όπου συνωστίζονται, εγώ θα σας πω πως το βράδυ του Σαββάτου το ρεμπέτικο του Μάρκου Βαμβακάρη καπέλωσε κανονικά τις έντεχνες καταβολές των συντελεστών του αφιερώματος, αλλά και του κοινού του Ηρωδείου. Και παρότι παραδοσιακά συμφωνώ με την αιώνια ένσταση της ρεμπέτικης φυλής ότι το ρεμπέτικο είναι εξωτική calypso για τις κυρίες που συρρέουν να προαγοράσουν με καμάρι και άγνοια τα εισιτήρια του –αλλόκοτου πια– Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, οι άνθρωποι όλων των ηλικιών που έφτασαν στο Ηρώδειο το Σάββατο ήρθαν όντως για τον Βαμβακάρη, γεμίζοντας το επάνω διάζωμα με τα φθηνά εισιτήρια, όσο εμείς μέναμε μόνοι και μισοί στη ζώνη των 30 ευρώ.
Όταν τα φώτα χαμήλωσαν, την έναρξη έκανε η πολυμελής ορχήστρα, παίζοντας γνωστές μελωδίες του Βαμβακάρη. Μεταξύ των μουσικών –οι οποίοι ήταν καθιστοί, όπως είθισται στις ρεμπέτικες ορχήστρες και ντυμένοι σαν μάγκες εποχής– διέκρινα τον κακοφωτισμένο Μανώλη Πάππο, αλλά και την ηλεκτρική(!) κιθάρα του Κώστα Νικολόπουλου, η οποία διακριτικά και πρωτότυπα τρύπωσε στον ρεμπέτικο ήχο σε επιλεγμένα σημεία, χωρίς να τον χαλάσει.
Αν κάποιος εκ των θεατών δεν ήξερε και πολλά για τον Μάρκο Βαμβακάρη, θα έλεγα πως σχημάτισε μια αρκετά αντιπροσωπευτική εικόνα της ιδιαίτερης προσωπικότητας του συνθέτη, αλλά και της εποχής του. Σ’ αυτό βοήθησαν ιδιαίτερα τα αφηγηματικά μέρη –κυρίως μονόλογοι του ίδιου του Βαμβακάρη με τον Χρήστο Στέργιογλου– αλλά και η προβολή ενός βίντεο με εικόνες από τη Σύρο και φωτογραφίες του συνθέτη και των καιρών του.
Σε ένα πρόγραμμα που δεν χωρούσε βεντετισμούς, οι Σοφία Παπάζογλου, Γιάννης Κότσιρας, Δημήτρης Ζερβουδάκης και Δημήτρης Νικολούδης κάθισαν μαζί με την ορχήστρα και προσέγγισαν ικανοποιητικά –ο καθένας με το ύφος του– την ιδιαιτερότητα του ρεμπέτικου. Ξεχώρισα τον Απόστολο Ρίζο, που τραγούδησε με ιδιαίτερη θεατρικότητα, ως ο μικρός της παρέας, απόλαυσα και τη χαριτωμένη συμμετοχή του Vinicio Capossela, ο οποίος τραγουδά καιρό τώρα σε ελληνικές συναυλίες τη “Φραγκοσυριανή” με ιταλικό στίχο. Από το αφιέρωμα δεν έλειψε και ο γιος του Μάρκου, ο Στέλιος Βαμβακάρης, που εμφανίστηκε στο δεύτερο μέρος με την Εβελίνα Αγγέλου. Απλός και αυθεντικός, έπαιξε τα ταξίμια του κι έδωσε παλμό στη συναυλία.
Περιέργως, η πιο συγκινητική μουσική στιγμή της βραδιάς –για εμένα– δεν είχε τον ήχο του μπουζουκιού: δυο νέα χιπ χοπ σχήματα, οι Νέα Τάξη Πραγμάτων από τη Σύρο και οι Στίχοιμα, ήρθαν λίγο πριν το τέλος να δείξουν στο κοινό του Ηρωδείου τi σημαίνει για εκείνους ο Μάρκος Βαμβακάρης.
Το αποτέλεσμα του όλου εγχειρήματος ήταν δεμένο και αρμονικό. Extra credits στη Λίνα Νικολακοπούλου, που είχε την αρχική ιδέα και την καλλιτεχνική επιμέλεια, γιατί ως άξονας της βραδιάς κρατήθηκε το τιμώμενο πρόσωπο και όχι οι ερμηνευτές, όπως συνηθίζεται.
