Την Πέμπτη το βράδυ η Knot Gallery φιλοξένησε ένα οκτέτο από πικάπ και εκατοντάδες δίσκων, ως όργανα για την ερμηνεία του έργου του John Cage, 33 1/3. Οι ερμηνευτές του έργου αυτού ήταν όλοι όσοι παρευρέθησαν και είχαν φυσικά τη διάθεση να συμμετέχουν, επιλέγοντας τον δίσκο της αρεσκείας τους προς αναπαραγωγή και προσθέτοντας τη διάθεσή τους για αυτοσχεδιασμούς και πειραματισμούς.
Τα βινύλια που πρωταγωνιστήσανε κάλυπταν ένα ευρύ μουσικό φάσμα κι αυτό βοήθησε στην επίτευξη του στόχου που ο Cage είχε θέσει για το έργο του. Ένα ζωντανό, συνεχώς μετακινούμενο μουσικά και ηχητικά έργο, το οποίο ποτέ δεν είναι το ίδιο, αφού κάθε φορά αλλάζουν τόσο οι ερμηνευτές του, όσο και το ηχητικό υλικό. Ακόμα και τα ίδια τα πικάπ παίζουν τον ρόλο τους, αφού μπορεί να υπάρχουν σημαντικές διαφορές στις παραμέτρους που μπορεί να έχει το καθένα, κυρίως όσον αφορά στις διακυμάνσεις του pitch.
Κάθε ένα λοιπόν από τα οκτώ πικάπ τα οποία υπήρχαν στην Knot ήταν συνδεδεμένο με το δικό του ηχείο, που χρησίμευε έτσι και σαν ηχείο αναφοράς για όσους πειραματίζονταν κάθε φορά με τους δίσκους. Κάποιοι πάντως βρίσκονταν σε πλεονεκτική θέση, αφού ορισμένα ηχεία βρίσκονταν σε θέση αρκετά μακρινή από το πικάπ τους –με αποτέλεσμα τα συγκεκριμένα ηχεία να χάνουν τη σημαντική χρήση τους ως μόνιτορ. Ο περισσότερος κόσμος φαινόταν ωστόσο αρκετά μουδιασμένος, μη δείχνοντας διάθεση για πειραματισμούς... Ίσως από φόβο για την «ασφάλεια» των πικάπ ή των δίσκων, όπως κάποιος μου εκμυστηρεύτηκε. Οι δίσκοι πάντως ήταν χαμηλής τιμολόγησης –και ορθώς.
Η αίσθησή μου είναι πως αρκετοί από τους παρευρισκόμενους περισσότερο ήθελαν ή είχαν περιέργεια να ακούσουν κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι, παρά να πειραματιστούν με τους ήχους που μπορεί να προκαλέσει μια βελόνα καθώς κυλάει σε αυλάκια βινυλίου. Η αλήθεια είναι, επίσης, πως δεν υπήρχε ούτε ένας μίκτης κι έτσι χανόταν η δυνατότητα για πειραματισμούς με φίλτρα, η οποία θα έδινε ένα αρκετά πιο ενδιαφέρον ηχητικό αποτέλεσμα. Αρκεστήκαμε έτσι στο να αλλάζουμε τις στροφές του πικάπ και να κάνουμε υποτυπώδη σκρατσάκια και λούπες. Το πιο ενδιαφέρον κατ’ εμέ ηχητικό αποτέλεσμα το προκαλούσε η βελόνα όταν ακουμπούσε ή απομακρυνόταν από τον δίσκο.
Έχοντας παρακολουθήσει αποσπάσματα μιας ερμηνείας του ίδιου έργου προ διετίας στην Ιαπωνία, μπορώ να πω ότι περίμενα κάτι παραπάνω την Πέμπτη το βράδυ στην Knot Gallery. Ωστόσο είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε μουσικές φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους να συνυπάρχουν, από Δημήτρη Κοντολάζο μέχρι το σάουντρακ του Jesus Christ Superstar κι από τον “Ζορμπά” του Θεοδωράκη ως τους Beach Boys. Μπήκαμε στη διαδικασία να πειραματιστούμε και χαρήκαμε με τα αποτελέσματα της προσπάθειάς μας, ενώ φεύγοντας καταλάβαμε για άλλη μια φορά γιατί η μουσική είναι μια κορυφαία μορφή ψυχαγωγίας.
