Νιώθεις τον ενθουσιασμό και την αέρινη ζεστασιά. Από την κοιλάδα των Τεμπών, έρχεται να σε γαληνέψει με τα τραγούδια του, κόντρα στο δύσοσμο άρωμα μιας πόλης που ασφυκτιεί. Οι σύντροφοί του παιχνιδίζουν Στην Ανδρομέδα Και Στη Γη, φέρνουν στο φως πολυμήχανους Σαμάνους, ερωτοαποκρίνονται με τον Ελάχιστο Εαυτό τους, βλέπουν τον άνθρωπο μικρό, να τον πατάν στ’ αλήθεια τα πόδια του τα ίδια ωσάν Διάφανο, σου συστήνουν από την αρχή τους προσωπικούς τους Βραχνούς Προφήτες, για να έρθει κάποτε Η Βροχή Από Κάτω και να σε καθαρίσει από τα ανομολόγητα πάθη σου. Μια ατίθαση και άκρως συναισθηματική ρέμβη σε περιμένει εκεί, ίσως στην πιο πιστή καλοκαιρινή συναυλιακή συνάντηση.
Η παρεΐστικη μέθεξη αποτελεί εδώ και χρόνια το αγαπημένο μοτίβο στο ανθρωποκεντρικό και συνάμα απόκοσμο μουσικό σύμπαν του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Είναι που όλοι ξέρουν και επιθυμούν να ξεκινήσει τη συναυλία του με τα λόγια «Δεν μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό/τα δάκρυά μου δε σας λένε κάτι/Λοιπόν διηγηθείτε μου τι έγινε εδώ/να βρω ξανά του νήματος την άκρη». Είναι που μικροί και μεγάλοι μοιράζονται τις σκέψεις τους απευθυνόμενοι στον φίλο τους Θανάση και τους δικούς τους Ματούλα (Ζαμάνη, τραγούδι, κιθάρα), Φώτη (Σιώτα, βιολί, βιόλα, πλήκτρα, τραγούδι), Δημήτρη (Μυστακίδη, ακουστική κιθάρα, τραγούδι), Μιχάλη (Χανιώτη, μπουζούκι), Ανδρέα (Πολυζωγόπουλο, τρομπέτα, φλικόρνο), Γιάννη (Αντωνιάδη, κλαρίνο), Κώστα (Παντέλη, ηλεκτρική κιθάρα), Σωτήρη (Ντούβα, τύμπανα) και Χρυσόστομο (Μπουκάλη, κόντρα μπάσο).
Είναι στ’ αλήθεια συναρπαστικό να παρατηρείς κάθε φορά πώς η εσωτερική περιπλάνηση ενός μελωδού αφορά και αγγίζει τόσους ανθρώπους. «Ας είμαστε αλληλέγγυοι», μας λέει. Για τον ίδιο η ποίηση οδηγεί στην αλήθεια κι εσύ, ακούγοντάς τον, συμμετέχεις με έναν ιδιοσυγκρασιακό τρόπο στο «μυστήριο» αυτό. Η γοητεία από τα “Λάφυρα Της Νύχτας”, οι φιγούρες της Μαρίκας, του Δούσια και του Κωστή “Στην Αμερική”, η ανθρωπιά του γερο-πλάτανου “Στην Κοιλάδα Των Τεμπών”, οι άσμα ασμάτων ανησυχίες στο “Ποιος Θα Με Θυμάται”, η τσαχπινιά της “Αλεξάνδρας”, η αλήθεια του “Φορτίνο Σαμάνο», η λύτρωση που δύναται να φέρει μια “Παλιά Πληγή”, ο αέναος ερχομός εκείνων των ψυχών “Κάτω Απ’ Το Μαξιλάρι”, οι γνωστές-άγνωστες διαδρομές με “Έρημα Κορμιά”, η αναζήτηση “Σαν Παιδί” της αμάραντης γυναίκας και η υπόγεια δύναμη τού “Όταν Χαράζει” στήνουν τους δικούς τους διάλογους σε ένα λίαν πολύβουο μα και σιωπηλό περιβάλλον. Τι κι αν “Πέντε Μάγκες Στον Περαία” φωνάζουν “Θεέ Μεγαλοδύναμε” τη στιγμή που η παρέα του Θανάση έλεγε “Μιλώ Για Σένα”; Είναι η μαγική στιγμή που η αυτοσχεδιαστική μακροσκελής τζαζ εκδοχή του “Αερικού” θα σου πάρει τα μυαλά για να επανέλθεις, στο encore, ως αλλοτινός “Διάφανος” που θα βαπτισθεί στη έρημο της πόλης, γενόμενος “Σιμούν”.
Το τρίωρο μουσικό δώρο του Θανάση Παπακωνσταντίνου την Κυριακή στην Τεχνόπολη μας παγίδευσε για άλλη μια φορά αργά και απολαυστικά στον ιστό του κι εμείς νιώσαμε ευγνώμονες που το ζήσαμε. Τόσο απλά. Αυτή τη φορά, μάλιστα, οι περίτεχνες ταξιδιάρικες ενορχηστρώσεις κυριάρχησαν επί του γνώριμου ηλεκτρισμού και ακολούθησαν το προσωπικό τους μονοπάτι, «ξαναδιαβάζοντας» με εσωτερικά τερτίπια τις συνθήκες του παρελθόντος και του σήμερα. Καλή μας αντάμωση...
{youtube}rLGBXo_BPjU{/youtube}
