Εισερχόμενος στο Ίδρυμα Κακογιάννη έπεσα πάνω σε σειρά από πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας, ενώ στη διαπασών ακουγόταν κάποια σχετική ομιλία που λάμβανε χώρα στο αμφιθέατρο –σε κεντρικό μάλιστα σημείο της εισόδου προβαλλόταν σχετικό βίντεο. Κάτω από εκείνο το σημείο, μουσικοί, συνθέτες, χορεύτρια και λοιποί συντελεστές της συναυλίας προσπαθούσαν να κάνουν μια κάποια πρόβα της ακουστικής, των θέσεων, του φωτισμού.
Όλα τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα γύρω από τους μουσικούς αλλά και το επικείμενο δρώμενο να μαζευτεί ένα ετερόκλητο κοινό: περίεργοι, μυημένοι, πολιτικοί και ψηφοφόροι της γαλάζιας παράταξης. Σαν να επρόκειτο για ένα πραγματικό happening, που ο καθείς από τους παραπάνω το προσέγγιζε και με διαφορετικό τρόπο, χρόνο, διακριτικότητα.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η βραδιά ξεκίνησε με τα έργα του Ηλία Κοτζιά, My Sea, Gaza και Silence. Το πρώτο αποτελεί μια σύνθεση για ηλεκτρονικούς ήχους και πιάνο. Μια σκοτεινή σύνθεση, που αναπαράγει από την ανάποδη το στερεότυπο της ελληνικής θάλασσας και του ήλιου. Περισσότερο έχει έμμεση αναφορά στη μαύρη, απειλητική θάλασσα του Ομήρου, που αποτελεί πεδίο συναγωνισμού ανδρών από τους οποίους λίγοι επιβιώνουν: οι περισσότεροι καταλήγουν να κοσμήσουν τον βυθό της. Ως πεδίο μάχης και επιβίωσης, το ταξίδι στη θάλασσα του Κοτζιά είναι προσωπικό, υπαρξιακό, απειλητικό κάτω από τους γλάρους-κοράκια και από την υπόμνηση ότι υπάρχει απάντηση. Απάντηση που την έδωσε με τον τρόπο του ο Σπύρος Σουλαδάκης (πιάνο), ανταπαντώντας στην ηχητική πανσπερμία με ένα στιβαρό θέμα, το οποίο επανερχόταν όλο και πιο κατανοητό. Το βίντεο της Όλγας Χαλκίδου, προσφυώς, σε κάνει να νιώθεις ότι στέκεσαι μπροστά από αυτό το σκοτάδι που σε καλεί να ταξιδέψεις μέσα του, ως μέσο αναγκαστικής και αναγκαίας φάσης ωρίμανσης.
Η Gaza, μια πιο ολοκληρωμένη κατάθεση, ήταν το πολιτικό έργο της βραδιάς, καθώς αναφερόταν στις επιθέσεις των Ισραηλινών στη λωρίδα της Γάζας κάποια χρόνια πριν. Εδώ το βίντεο της Χαλκίδου προώθησε τη μουσική προσπάθεια του Κοτζιά και πολύ περισσότερο συγκίνησε με την απλότητα και την ευφράδειά του. Το αγκάθι, η πληγή, η γάζα που ποτίζεται από αίμα, οι σήποντες καρποί, οι εικόνες που θαρρούσες ότι σου μιλούσαν και ανέδιδαν το κλάμα και το γέλιο των παιδιών –των πιο αθώων θυμάτων του πολέμου– αλλά και η αίσθηση ότι μια γενιά ολόκληρη καταλήγει στον σκουπιδότοπο της ιστορίας, σου παρέλυαν το νου. Επιτομή η μελωδία από το κλαρινέτο και το μπάσο κλαρινέτο του Πλουμίδη, που βαθμιαία ενέβαλε στη βαρβαρότητα την ανθρώπινη αναπνοή.
Τέλος, το Silenceυπήρξε το πιο ολοκληρωμένο ακρόαμα, καθώς σε αυτό η Χαλκίδου, ο Κοτζιάς και η χορεύτρια Εύα Τσούρου συναντήθηκαν σε μια αρμονική συμπλοκή προθέσεων και διαθέσεων. Η ταύτιση της σιωπής με την ασφυξία, με τον σύντομο θάνατο, την αναστολή ζωής, με εντυπωσίασε. Μέσα από το πλαστικό κουκούλι η κάμπια δεν γίνεται πεταλούδα, αλλά μάλλον ακολουθεί φαύλους κύκλους αναπαραγωγής. Πολύ ωραία η ιδέα η ατονική μελωδία που τραγούδησε η σοπράνο Ρωξάνη Παπαδημητρίου να συνοδεύεται οπτικά στο βίντεο από σπείρες παλλόμενες στις καταλήξεις των μουσικών φράσεων. Σπείρες-μήτρες και γυναικεία φωνή σε συνταύτιση.
Η βραδιά τελείωσε με το έργο της Ναταλίας Μαυράκη La Haine Attire La Haine (Το Μίσος Γεννά Το Μίσος), μια έμμεση αναφορά στη γνωστή ταινία του Ματιέ Κασοβίτς για κρουστά και πιάνο. Εδώ η Κατερίνα Καναβάκη (πιάνο) αλλά και ο Γιώργος Φίλιππας (κρουστά) ερμήνευσαν με επάρκεια και σύνεση ένα απαιτητικό κομμάτι. Βασικός χαρακτήρας αυτού, η νευρώδης φύση, η οποία ανέδιδε την επιθετικότητά του με κάθε ευκαιρία. Η συνθέτις προσπάθησε να ξορκίσει το μίσος και τα αποτελέσματά του, να καταγγείλει τη φανατισμένη στράτευση και να εμφανίσει τις ζοφερές πλευρές της επιθετικότητας. Χαρακτηριστικοί οι στρατιωτικοί ρυθμοί που έρχονταν και επανέρχονταν ως υπενθυμιστικό της κατακτητικής και συγκρουσιακής διάθεσης των ανθρώπων.
Η βραδιά της Τετάρτης στο Ίδρυμα Κακογιάννη είχε λοιπόν ενότητα θέματος και αισθητικής. Αν μάλιστα τον ήχο δεν τον «έτρωγε» το ψηλοτάβανο φουαγιέ και υπήρχε και ο κατάλληλος φωτισμός, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Οι συντελεστές:
Κατερίνα Καναβάκη, πιάνο
Γιώργος Φίλιππας, κρουστά
Όλγα Χαλκίδου, video art
Μανούσος Πλουμίδης, κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο
Σπύρος Σουλαδάκης, πιάνο
Εύα Τσούρου, χορός
Ρωξάννη Παπαδημητρίου, σοπράνο
{youtube}J8PQpcJ8mGQ{/youtube}
