Ενθουσιάστηκα όταν έμαθα το θέμα με το οποίο καταπιάνονται οι Dirty Granny Tales στη νέα τους παράσταση, Rejection. Ο Ed Gein έχει αποτελέσει αντικείμενο έμπνευσης για συγγραφείς, μουσικούς και ανθρώπους του κινηματογράφου, με τα Ψυχώ, Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος Με Το Πριόνι και Η Σιωπή Των Αμνών να συγκαταλέγονται στα πιο γνωστά φιλμ που επηρεάστηκαν από την ιστορία του. Αλλά δεν ήμουν ο μόνος που επιθυμούσα διακαώς να δω αυτή την παράσταση, αφού η ουρά έξω από το θέατρο Δίπυλον την Παρασκευή το βράδυ αποδείχθηκε μεγαλύτερη από ό,τι υπολόγιζα.
Ο «πρωταγωνιστής» λοιπόν, Ed Gein, σκότωσε δύο ανθρώπους στην Αμερική του 1950. Ο αριθμός μπορεί να θεωρείται μικρός για να μπει κάποιος στη λίστα των κατά συρροή δολοφόνων –σε σχέση με τα 35 θύματα του Ted Bundy, για παράδειγμα– παρ’ όλα αυτά υπήρχε χώρος και για τον Gein, ως αποτέλεσμα των ειδεχθών πράξεών του μετά τον θάνατο των θυμάτων του. Ο Gein ήταν επίσης τυμβωρύχος και χρησιμοποιούσε ανθρώπινα μέρη για να φτιάξει μάσκες και ρουχισμό, ακόμα και καλύμματα για τις καρέκλες του σπιτιού του. Κάποιοι είπαν πως τον είχαν δει νύχτα στο κτήμα του, να φοράει τα «τρόπαιά» του και να ουρλιάζει μόνος, κάτω από το φως του φεγγαριού. Συνεπώς δεν είναι τυχαίο που μια τέτοια ιστορία ενέπνευσε τόσους πολλούς και κίνησε την περιέργεια πολλών περισσότερων.
Στο Rejection, οι Dirty Granny Tales κάνουν ένα μίνι-τουρ στη ζωή και στον θάνατο του Gein, από την παιδική του ηλικία και τη σχέση εξάρτησης που είχε με τη μητέρα του, μέχρι τους φόνους, την καταδίκη του σε θάνατο δια απαγχονισμού, αλλά και τη μετάβασή του στον Κάτω Κόσμο και την προσπάθειά του για λύτρωση μέσω της λήθης. Η αλήθεια είναι πως ο Gein δεν καταδικάστηκε σε θάνατο: πέθανε στο κελί κάποιας ψυχιατρικής κλινικής, από φυσικά αίτια. Όμως εδώ η παραποίηση των γεγονότων ήταν μάλλον αναπόφευκτη, μιας και ο θάνατος του ήρωα δίνει το κλειδί για την έκβαση της ιστορίας.
Ακροβολισμένοι στη σκηνή του Δίπυλου, οι Dirty Granny Tales μας διηγήθηκαν σκοτεινές μουσικές ιστορίες οι οποίες μας μάγεψαν, μας τρόμαξαν και μας έβαλαν για τα καλά στο κόνσεπτ τους. Τα σχετικά λίγα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν, αρκούσαν και με το παραπάνω. Το ακουστικό μπάσο ήταν επιβλητικό (υπήρξαν στιγμές που έψαχνα να βρω την κρυμμένη τούμπα) εξίσου η κιθάρα, το μαντολίνο, το πιάνο και τα τύμπανα. Η φωνή του Mouldbreath έχει φοβερές δυνατότητες –από φαλτσέτα μέχρι brutal– και ο ίδιος ξέρει να τις αναδεικνύει στο έπακρο για να διηγηθεί μοναδικά τις γοτθικές ιστορίες του. Η μέση της σκηνής γέμιζε κάθε τόσο από ανθρώπους κινούμενους στους «βρώμικους» ρυθμούς, άψογα χορογραφημένους, ενώ άλλοτε έμενε άδεια, αφήνοντας τον προτζέκτορα πίσω της να μιλήσει μέσα από όμορφα animation. Έτσι η δράση μεταφερόταν συνεχώς από τους μουσικούς στον χορό κι από εκεί στα βίντεο: το ενδεχόμενο να βαρεθείς έβγαινε αυτομάτως εκτός συζήτησης.
Το κύριο συστατικό της παράστασης είναι οι ομοιότητες και διαφορές που βιώνει ο ήρωας στη ζωή πριν και μετά τον θάνατο. Στη ζωή του, ο Gein δεν γνώρισε ποτέ την αγάπη –πέρα από ένα αρρωστημένο υβρίδιό της, το οποίο του προσέφερε η μητέρα του– και συνεπώς μετατράπηκε σταδιακά σε ένα τέρας αποκομμένο από τον έξω κόσμο, τον οποίο έβλεπε μέσα από το παράθυρό του. Η προσπάθειά του για οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή αντιμετωπιζόταν από τους άλλους με αποστροφή και είναι αυτό κατά τους Dirty Granny Tales που τον οδήγησε στο να σκοτώσει. Με τον θάνατό του και την άφιξή του στον κόσμο των νεκρών, ο Gein φαίνεται να νικά τους φόβους του και να καταφέρνει να πλησιάσει τους άλλους και να νιώσει –έστω για λίγο– αληθινή αγάπη.
Λένε ότι κάποιος πεθαίνει πραγματικά όταν ο κόσμος τον ξεχνά. Η μεταφορά αυτής της φράσης μέσω ενός τέρατος του Κάτω Κόσμου, το οποίο καταβροχθίζει τις ψυχές των νεκρών κι έτσι αυτές περνούν στη λήθη, κρίνεται ως άκρως επιτυχημένη. Η τελική μάχη για την ψυχή του Gein, μεταξύ του τέρατος και των δυνάμεων του Κάτω Κόσμου –οι οποίες δεν θέλουν τη λύτρωση του, θεωρώντας τον επικίνδυνο και παρείσακτο– είναι απολαυστική και θέτει την αρχή του τέλους του Rejection. Οι σκοτεινές δυνάμεις νικούν κι έτσι ο Gein επιστρέφει στον κόσμο των ζωντανών σαν στοιχειό, με τις ανασφάλειες και τις φοβίες του να υπερισχύουν, για να γίνει τελικά αυτό που ήταν πάντα: υποχείριο της νεκρής μητέρας του.
Οι Dirty Granny Tales παρουσιάζουν λοιπόν μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας του Ed Gein, μια εκδοχή που δεν έχετε ξαναδεί, η οποία δεν φοβάται να μπλέξει την ιστορία με το παραμύθι και να μας παρουσιάσει τις μεταθανάτιες περιπέτειες του ήρωά της, διαθέτοντας συνοχή και νόημα. Αφού χειροκροτήσετε με πάθος και ένταση όλους τους συντελεστές αυτής της παράστασης –όπως συνέβη και την περασμένη Παρασκευή– θα φύγετε με τις εικόνες του Rejection να μένουν χαραγμένες στο μυαλό σας.
{youtube}ySbfUT-Dryc{/youtube}
