Το Θείον Πάθος/Έργα Mozart & Pergolesi

Πηγαίνοντας προς την πρώην κοινότητα Κρυονερίου (συναποτελεί πλέον ενιαίο Δήμο με τον Διόνυσο) δεν ήξερα πραγματικά τι θα μπορούσα να περιμένω. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι το ίδιο το κτίριο του πολιτιστικού κέντρου της περιοχής: σύγχρονο, καλαίσθητο, φροντισμένο, εξοπλισμένο. Σε σχέση με ό,τι έχω δει στον δικό μου δήμο δηλαδή… Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στην αίθουσα δεν έπεφτε καρφίτσα –σε τέτοιον μάλιστα βαθμό, ώστε υπήρχαν άνθρωποι απ’ έξω οι οποίοι παρέμειναν όρθιοι υπομονετικά σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ακούγοντας μόνο, χωρίς να βλέπουν. Κι άλλοι έξω από τα ανοικτά παράθυρα, σκύβοντας και βουτώντας τα κεφάλια τους στο ηχητικό περιβάλλον της αιθούσης, σαν τους ναυαγισμένους που αναζητούν ένα κάποιο οξυγόνο.

Η συναυλία ξεκίνησε με το ώριμο έργο του Wolfgang Amadeus Mozart Ave Verum Corpus, που η ερασιτεχνική (εν πολλοίς) Μικτή Χορωδία «Σεμέλη» ερμήνευσε σε γενικές γραμμές σωστά και με μεράκι. Γι’ αυτό και δεν χρησιμοποιώ το επίθετο «ερασιτεχνική» με κάποια δόση κριτικής, αλλά με θαυμασμό για το πόσο μπορεί να δράσει ο πολιτισμός ως ενοποιητικό στοιχείο μιας τοπικής κοινωνίας και ως έναυσμα δημιουργικής συνάντησης.

Μετά ακολούθησε το πολύ γνωστό έργο του Giovanni Battista Pergolesi Stabat Mater –σχεδόν ακροτελεύτιο έργο του συνθέτη– κατά την ερμηνεία του οποίου η Ρωξάνη Παπαδημητρίου (σοπράνο) και η Ιωάννα Βρακατσέλη (άλτο) απέδειξαν ότι, αν και ελάσσονα ονόματα του χώρου, εντούτοις διαθέτουν μεγάλες φωνές –και εξηγούμαι: η Παπαδημητρίου διαθέτει εντυπωσιακό όγκο και καθηλωτική ισχύ, τόσο επί σκηνής όσο και προς το κοινό, ενώ η Βρακατσέλη έχει ένα σπάνιο ηχόχρωμα γαιώδους υφής, που συνάμα είναι και σαφές και καθαρό. Στη συνύπαρξή τους στα ντουέτι παρατήρησα ότι ήταν ταιριαστές, ενώ σχεδόν ποτέ δεν βγαίνανε εκτός τόνου. Σε αντίθεση με την Ορχήστρα Δωματίου NuovArte, η οποία συχνά-πυκνά αντιμετώπιζε ζητήματα τονικής ευστάθειας. Από την άλλη, δεν γίνεται να μην παρατηρήσω ότι τα μέλη της υπηρετήσαν με επάρκεια το ύφος στο οποίο κλήθηκαν να ερμηνεύσουν.

Στο νεανικό έργο του Μότσαρτ Missa Brevis in G (το έγραψε στα 12 του χρόνια), το φωνητικό σύνολο Eklipsis και η Σχολή διεύθυνσης χορωδίας του Ωδείου Kodaly –που συνέπραξαν ως κοινή χορωδία– μού άφησαν θετικές εντυπώσεις, ειδικά στην απαιτητική φούγκα που ενυπήρχε στο Credo, που για μένα απετέλεσε και κριτήριο αποτίμησης της παρουσίας τους. Μαζί με τους σολίστες Ρωξάνη Παπαδημητρίου (σοπράνο), Ιωάννα Βρακατσέλη (άλτο), Απόστολο Κανάρη (τενόρο) και Ιωάννη Σφυρή (μπάσο) απέδωσαν ικανοποιητικά ένα όχι τόσο γνωστό έργο του Μότσαρτ.

Ο Ματθαίος Λεγάκης, ο οποίος είχε αναλάβει τη μουσική διεύθυνση του όλου εγχειρήματος στο Κρυονέρι, μου φάνηκε άνθρωπος φιλότιμος, γνώστης του ύφους των εκάστοτε έργων που ανέλαβε να παρουσιάσει, ορθός καθοδηγητής των μουσικών του και με αρκετά δυναμική παρουσία μαέστρου επί σκηνής. Μου δίνεται εδώ, μάλιστα, η ευκαιρία να πω ότι είναι αεικίνητος, καθώς είναι μαέστρος του φωνητικού συνόλου Eklipsis, της ορχήστρας δωματίου NuovArte, αλλά και της Μικτής Χορωδίας Διονύσου «Σεμέλη».

Θετική εντύπωση μου προκάλεσε τέλος η παράλληλη μετάφραση των κειμένων της λατινικού ευαγγελίου στα ελληνικά, καθώς κάτι τέτοιο βοηθά το κοινό να εισέλθει στο νοηματικό περιβάλλον, στο οποίο αναφέρεται η μουσική.