Δυο ευγενικές εξάχορδες κιθάρες επάνω στη σκηνή θέλουν ησυχία για ν’ ακουστούν. Δυο δεξιοτέχνες μουσικοί επάνω στη σκηνή θέλουν σεβασμό για να έχουν όρεξη να παίξουν. Τίποτε από τα δύο δεν προσέφερε όμως το κοινό στον Νότη Μαυρουδή τη Δευτέρα, καταπώς όφειλε. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις του συνθέτη για το αυτονόητο, ο κόσμος επέμεινε σε θορυβώδεις συζητήσεις και κουδουνίσματα τηλεφώνων μέχρι το τέλος της συναυλίας. Σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες ο Μαυρουδής έφερε εις πέρας μια ενδιαφέρουσα, «επετειακή» μουσική βραδιά, με βασικό κορμό δικά του κομμάτια και τραγούδια και καλεσμένο τον Μανώλη Μητσιά.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με συνθέσεις του Μαυρουδή για δυο κιθάρες, τη δική του κι εκείνη την εξαίσια κιθάρα του νεότατου Γιώργου Τοσικιάν. Χωρίς την αγωνία της δεξιοτεχνικής επίδειξης, οι δυο μουσικοί έπαιξαν με θαυμαστή εκφραστικότητα, αλλά και με την ακρίβεια που περιμένει κανείς από όσους μεγάλωσαν στα ωδεία. Στο τραγουδιστικό μέρος το οποίο ακολούθησε, ο Μαυρουδής σύστησε στο κοινό δυο νέους ερμηνευτές –τη Σοφία Ανδριανού και τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο. Και οι δυο είναι προικισμένοι με ωραία και σωστή φωνή. Η μετρημένη παρουσία της Ανδριανού προσέδωσε φρεσκάδα σε παλιά αγαπημένα όπως το “Ίσως Φταίνε Τα Φεγγάρια”, κι ας ηχούν στ’ αυτιά μας οι στίχοι του Τάσου Σαμαρτζή με τη φωνή της Ελένης Βιτάλη: η Ανδριανού στάθηκε έτσι όμορφα στη σκηνή, ώστε η όποια σύγκριση με τη μοναδική Βιτάλη θα ήταν απλώς ανούσια. Από την άλλη, η πομπώδης ερμηνεία του Κωσταντόπουλου δεν εφάπτετο του νοήματος των στίχων, με κανέναν τρόπο.
Σε κλίμα μπουάτ, ο Νότης Μαυρουδής φρόντισε να αναφέρει έναν προς έναν τους στιχουργούς των τραγουδιών του, καθώς και τις χρονολογίες κυκλοφορίας. «Τα τραγούδια τα γεννούν οι εποχές κι έχει σημασία να τις αναφέρουμε», όπως πολύ σωστά είπε. Την ορχήστρα του συμπλήρωσε κι ένας μουσικός-κλειδί, του οποίου η τέχνη και η καινοτομία στη φυσαρμόνικα και στη φλογέρα έχει διατρέξει το ελληνικό τραγούδι από τη δεκαετία του 1970 μέχρι και σήμερα. Είναι ο Μάνος Αβαράκης, σταθερός συνεργάτης του συνθέτη για χρόνια, ο οποίος εντυπωσίασε στα σολιστικά μέρη με τα μικροσκοπικά πνευστά του.
Βγαίνοντας στη σκηνή, ο Μανώλης Μητσιάς δέχτηκε το θερμό χειροκρότημα του κόσμου. Και παρότι απολογήθηκε για τη μειωμένη φωνητική του άνεση –λόγω γρίπης– αυτό δεν έγινε αντιληπτό από το κοινό του Half Note και παρέμεινε έτσι η δική του εμφανής αγωνία. Στο πρώτο μέρος της βραδιάς ο Μητσιάς ερμήνευσε κάποια από τα πιο γνωστά τραγούδια του Μαυρουδή. Εξαιρετικό ενδιαφέρον είχαν όμως οι επιλογές του τελευταίου για το δεύτερο μέρος: γνωστά αλλά και ξεχασμένα τραγούδια από το προσωπικό ρεπερτόριο του Μητσιά. Κι αν ο κόσμος συνόδευσε ικανοποιημένος τον ερμηνευτή κι όλο το μαγαζί τραγουδούσε “Ο Γιάννης Ο Φονιάς”, κάποια στιγμή ησύχασαν για ν’ ακουστεί και το ξεχασμένο “Έπεσε Η Κυβέρνηση”, από τον Χειμωνιάτικο Ήλιο του Χατζιδάκι και του Γκάτσου. Είναι ένα τραγούδι που ποτέ δεν ξαναείπε ο Μητσιάς μετά την ηχογράφηση του δίσκου. Κι ο κόσμος σώπασε και το άκουσε, ίσως γιατί το είπε ο Μητσιάς –το μεγάλο όνομα. Κάτι είναι κι αυτό...
{youtube}rGdfNmw9V-I{/youtube}
