Ακόμα και ένα μέτριο live να μας έδινε ο Κωνσταντίνος Βήτα το Σάββατο το βράδυ, δεν θα μπορούσαμε να κρατήσουμε κακία στο πλατύ χαμόγελό του, που τον συντρόφευε διαρκώς. Πόσο μάλλον τώρα, που μας έφτιαξε αβίαστα τη διάθεση με τη μουσική του, στο σχεδόν γεμάτο Gagarin.
Στην αρχή ο κόσμος ήταν πολύ λίγος, κάτι το οποίο μου έκανε εντύπωση και παράλληλα με στενοχώρησε. Καταλαβαίνω ότι τα οικονομικά μας είναι στενά, όμως αφενός το εισιτήριο κινήθηκε στα 12 ευρώ και αφετέρου οι εμφανίσεις του Κωνσταντίνου Βήτα είναι σπάνιες. Πού ήταν το κοινό του να τον στηρίξει; Αλλά σαν να άκουσε τη σκέψη μου ο κόσμος, και, μέσα σε ένα τέταρτο περίπου, το ισόγειο του Gagarin είχε γεμίσει –ενώ δεν ήταν λίγοι όσοι κατέφυγαν στον εξώστη. Βιάστηκα τελικά, σκέφτηκα.
Θυμάμαι ότι είχα δει τον Βήτα στον Σταυρό του Νότου πριν 3-4 χρόνια και με είχε κουράσει λίγο. Είχε τότε μαζί του μόνο έναν ή δύο μουσικούς, αν θυμάμαι καλά, και επειδή η electronica δεν είναι και ακριβώς ο τύπος μου, δεν είχα ευχαριστηθεί ιδιαίτερα τη βραδιά. Πήγα λοιπόν λίγο μαγκωμένη στο live του Σαββάτου, μα τα πρώτα κομμάτια στάθηκαν αρκετά για να με κάνουν να λυθώ.
Από την αρχή φάνηκε ότι το κέφι δεν θα λείψει. Ο Κωνσταντίνος Βήτα βγήκε σχεδόν χορεύοντας στη σκηνή, μαζί με τους πέντε μουσικούς του αυτή τη φορά, και δεν σταμάτησε να λικνίζεται στους ρυθμούς της μουσικής του. «Χορεύει τέλεια!» άκουσα μια φωνή από δίπλα μου, και συμφώνησα απόλυτα. Μας προσκάλεσε κι εμάς να χορέψουμε μαζί του με παλιά και νέα κομμάτια, με το κέφι να εκτοξεύεται στο “Πάρτυ” του καινούργιου του δίσκου και βέβαια στον παλιό και αγαπημένο “Αστροναύτη”. Η ενέργεια του κοινού στον ενθουσιασμό του ήταν ανάλογη. Στην αρχή πιο δειλά, μετά όμως πιο άνετα, πολύς κόσμος δεν δίστασε να χορέψει, ακολουθώντας τα βήματά του ή αυτοσχεδιάζοντας, απτόητοι από τον όχι και τόσο καλό ήχο σε όλη την έκταση του χώρου.
Κινήθηκε πολύ κατά μήκος της προσωπικής του δισκογραφίας ο Κάπα Βήτα το Σάββατο, ανακατεύοντας δίσκους και μελωδίες και παρουσιάζοντάς τα κομμάτια και λίγο διαφορετικά σε κάποιες στιγμές. Αυτά που ξεχώρισα, όμως, ήταν “Η Σφαίρα” και το “Όλα Πριν Γίνουν”, λίγο πριν την καληνύχτα.
Όσο καλό κι αν ήταν το live στο τεχνικό του κομμάτι –στο πόσο είχαν δουλέψει μεταξύ τους οι μουσικοί δηλαδή– αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν το κλίμα το οποίο κατάφεραν να δημιουργήσουν στο κοινό. Το εκκολαπτόμενο κέφι εκδηλώθηκε γρήγορα και φάνηκε να πέρασαν όλοι όμορφα. Είναι κάτι που λείπει τελευταία από τις συναυλίες στην Αθήνα. Είμαι αισιόδοξη, όμως: καλοκαίρι έρχεται...
