Μόνο εμένα εκνευρίζουν όλοι εκείνοι που στις συναυλίες δεν αρκούνται μόνο στις παραγγελιές, αλλά τραγουδούν κιόλας ολόκληρα ρεφρέν από τα κομμάτια που θέλουν να ακούσουν; Τον εκτίμησα ακόμη παραπάνω τον Γιάννη Αγγελάκα γιατί δεν έπαιξε το παιχνίδι τους: οι μαζικά επαναλαμβανόμενοι στίχοι από τα “Αμνησία” και “Στον Παράδεισο” τον διασκέδασαν μεν, δεν τον λύγισαν δε. Από την άλλη, ο Ντίνος Σαδίκης έχυσε αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα πάνω στον μπαγλαμά του, που χωρίς υπερβολή υπήρξε η πεμπτουσία αυτού του live.
Ημέρα Παρασκευή, ώρα 22:15. Οι Γιάννης Αγγελάκας 3, συν πλέον τον Χρήστο Χαρμπίλα, ανεβαίνουν στη σκηνή και ο αμέτρητος κόσμος από τον πάνω και κάτω χώρο του Fuzz δίνει δυναμικά το παρών, με επιφωνήματα και συνθήματα για τον frontman. Πριν καν αρχίσει το live. “Όπου Να 'Ναι Ξαναβγαίνουμε Στο Δρόμο” εναρκτήριο κομμάτι, “Αιρετικό” στη συνέχεια, “Καλά Που Έγινα Σπουδαίος Και Τρανός” αμέσως μετά. Εκρηκτική αρχή, με το κοινό να τραγουδάει, να χορεύει, να χειροκροτά από το πρώτο κιόλας λεπτό. Κάπου εκεί ο Γιάννης Αγγελάκας δίνει το σύνθημα για ένα από τα καινούργια τραγούδια, το οποίο χαίρει άκρας αποδοχής και δίνει πάσα για να ξεκινήσει ένα τρικούβερτο γλέντι.
Οι τέσσερις πρωταγωνιστές μας βομβαρδίζουν με μια διαολεμένα ενεργητική “Άγρια Των Άστρων Μουσική”, μια κιθαριστική Αγάπη που Ορμάει Μπροστά και ένα άνευ προηγουμένου “Χάρτινο Τσίρκο”. Στο τελευταίο ο πρώην frontman των Τρύπες εγκαταλείπει την καρέκλα του, ορμάει στο μικρόφωνο και δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της βραδιάς. Το sing-a-long εντωμεταξύ ήταν έντονο σε όλα τα προηγούμενα και σε όλα τα επόμενα. Κάπου εκεί ο Αγγελάκας αποφασίζει να μας μιλήσει (εκτός από κάτι διάσπαρτα «γεια μας», όσο έπινε το ποτό του) σημειώνοντας πως νιώθει στην ατμόσφαιρα ότι είμαστε έτοιμοι να καταρρεύσουμε. Τονίζει, λοιπόν, ότι τώρα πρέπει να αντέξουμε και επισφραγίζει τη δήλωση αυτή με τα “Είμαι Τυχερός” και “Από ’Δω Και Πάνω”, ενώ τα μαλλιά του ανεμίζουν, το μειδίαμα που πάντα έχει στα χείλη γοητεύει και η κιθάρα του Στάθη Αραμπατζή τα δίνει όλα.
Ο Αγγελάκας τραγουδά με την ενέργεια και τη φωνή ενός ανθρώπου πολύ μικρότερης ηλικίας και φαίνεται να αντιλαμβάνεται την αγάπη του κόσμου, χωρίς αυτό να τον επηρεάζει στο ελάχιστο. Τους κάνει τα χατίρια που εκείνος θέλει με “Ένα Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι”, “Δεν Χωράς Πουθενά”, “Ακούω Την Αγάπη” και “Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων”, στιγμές στις οποίες το Fuzz σείεται από το χειροκρότημα και το ταρακούνημα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, φυλάει για το τέλος –που κράτησε αρκετά– τα “Σιγά Μην Κλάψω”, “Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα”, “Γιορτή” και “Θ' Ανατέλλω”. Όλα παιγμένα ιδανικά και με τον Αγγελάκα και τους 3 στα καλύτερά τους. Πολύς κόσμος έχει κατέβει κάτω, περιμένει στην πόρτα να τελειώσει η εμφάνιση αλλά δεν φεύγει, παρά μόνο όταν ανάβουν όλα τα φώτα.
Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο διαπιστώνω ότι έχω αραδιάσει σχεδόν όλα τα τραγούδια που παίχτηκαν την Παρασκευή, αλλά αυτά ακριβώς τα τραγούδια δεν φωτογραφίζουν καρέ-καρέ τον Αγγελάκα; Αυτά τα τραγούδια δεν περίμεναν όλοι να ακούσουν διασχίζοντας την πόρτα του Fuzz; Απαντώ καταφατικά και στα δύο ερωτήματα και παρατηρώ ταυτόχρονα ότι με τη συγκεκριμένη setlist η εμφάνιση μάλλον κρίνεται ιδανική για τις δεκάδες κόσμου που βρέθηκαν εκεί.
Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσες να πεις κάτι για την αισθητή απουσία των Επισκεπτών στα δικά τους κομμάτια, το κενό των οποίων δεν κάλυψαν οι υπεράνθρωπες προσπάθειες του Ντίνου Σαδίκη. Επίσης, για τις παύσεις μεταξύ των κομματιών –ειδικά στην αρχή και πριν το τελευταίο– και για την απουσία εκπλήξεων. Περίμενα δηλαδή να πειραματιστούν περισσότερο ή/και να ξεφύγουν λίγο από τα τετριμμένα. Κάτι τέτοιο συνέβη μόνο στο encore με ένα κομμάτι τελείως ηλεκτρονικό (όπου πρωτοστάτησε ο Χαρμπίλας) και με δύο άσματα του Βαμβακάρη, το “Μια Όμορφη Μελαχρινή” και το “Αντιλαλούν Οι Φυλακές”. Κατά τα άλλα η επιλογή των τραγουδιών ήταν αρκετά ασφαλής, όπως και η μουσική προσέγγισή τους, προς τέρψη του κοινού.
Αυτή ήταν και η μεγάλη επιτυχία της βραδιάς: όλοι έφυγαν ικανοποιημένοι, έχοντας ακούσει ζωντανά όσα τραγούδια «λιώνουν» στο σπίτι τους. Και για να πούμε την αλήθεια, το κομμάτι της εμφάνισης ο Γιάννης Αγγελάκας το έχει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έτσι φαντάζομαι έχει χτίσει κι αυτή τη σχέση λατρείας με το αρκετά μεγάλο fan base του. Ειλικρινά, δεν έχω να του προσάψω κάτι επί του συγκεκριμένου θέματος, τα δίνει όλα. Και μόνο το γεγονός ότι μετά από δυόμισι περίπου ώρες δεν κουνιόταν φύλλο, κάτι λέει...
{youtube}NGEKDS15O9w{/youtube}
