Σύμφωνα με τους Bokomolech, το συγκρότημα δεν σταμάτησε ποτέ να υπάρχει, να παράγει και να προβάρει σ' αυτά τα εννέα χρόνια δισκογραφικής ησυχίας που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του Exit (Trance). Η συναυλία της Παρασκευής στο Fuzz ήρθε να επικυρώσει την ύπαρξή τους σε μια μαζικότερη μορφή συγκριτικά με τα σκόρπια λάιβ των προηγούμενων ετών και κυρίως να υπογραμμίσει την πρόσφατη κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου Mass Vulture –μέσω του οποίου φιλοδοξούν να υπενθυμίσουν, να επαναφέρουν, να ξανασυστηθούν και πρωτίστως να ξεθυμάνουν ύστερα από μια δεκαετία εσωστρεφούς (κατά βάση) συμπεριφορικής.
Πριν τους Bokomolech, το πρόγραμμα προέβλεπε τη ζωντανή εμφάνιση του ελληνικού συγκροτήματος False Alarm μαζί με τον Scott McCloud (των Girls Against Boys), χωρίς να είναι σαφές αν το βάρος θα έπεφτε στους μεν, στον δε ή θα επρόκειτο για μια, κατά κάποιον τρόπο, ισότιμη συνύπαρξη. Το βάρος τελικά έμελλε να πέσει στους False Alarm, οι οποίοι έπαιξαν ένα σετ κανονικής διάρκειας μόνοι, πριν τους συνδράμει –για τέσσερα τραγούδια στο τέλος– ο Scott McCloud: πιο συγκεκριμένα, για τρία τραγούδια των Girls Against Boys, συν το “Sell Me Something”, συνεργασία του με τους συμπατριώτες μας. Τα εκατέρωθεν απωθημένα του McCloud και των False Alarm ενδεχομένως ικανοποιήθηκαν, με τον πρώτο να εξασφαλίζει στον εαυτό του μια πολύ μικρού μήκους αναβίωση των ημερών των 1990s (όταν ακόμα δεν είχε γνωριστεί με τις μπαλάντες δωματίου) με πλήρες συγκρότημα και με τους δεύτερους να ζουν για λίγο τα 1990s, όπου φαίνεται ότι προσκολλάται και η μουσική τους αισθητική –χωρίς παρ’ ολ’ αυτά κάτι τέτοιο να συνεπάγεται μια επιτυχημένη διάδραση.
Οι Bokomolech του Mass Vulture τώρα, ίσως να δίνουν τη λάθος εντύπωση, τουλάχιστον σε όσους δεν είχαν προλάβει (λόγω συγκυρίας, λόγω ηλικίας) να εντοπίσουν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 την έκταση του στίγματος που είχε αφήσει το συγκεκριμένο συγκρότημα στο συλλογικό και ταυτόχρονα περιορισμένου βεληνεκούς, υποσυνείδητο. Ενδεχομένως δηλαδή η αυτοαναφορική συλλογιστική του Mass Vulture να δημιουργεί μπερδέματα ως προς το τι νέο ηχητικά μπορούν να προσφέρουν οι πάλαι ποτέ ξεχωριστοί Bokomolech του Xero, του Albini και των διθυραμβικών διαστάσεων. Ωστόσο η συναυλία στο Fuzz εξαλείφει πλήρως πιθανές προβληματικές περί διαχρονικότητας και διατοπικότητας του ύφους τους και τοποθετεί το μεν Mass Vulture στο (προσωπικό τουλάχιστον) απυρόβλητο, τις δε εντυπωτικές ικανότητες των Bokomolech στην ιδιαίτερη θέση που δικαίως τους επεφύλαξε η προηγούμενη δεκαετία.
Η τακτική που επέλεξε η εξάδα για την εν λόγω συναυλία ήταν η εναλλαγή του παλιού με το νέο, η εναλλαγή δηλαδή του Mass Vulture (“Is It Not True?”, “Concrete”, “Buildings Creep”, “Six Million Years”, “Talk About Fires”, “Out Of My System”) με το Slowburner (“Openaire”), το Xero (“Give It Up”, “Sin River”) και το Jet Lag (“Meeting Point”, “Never Meant”). Η εναλλαγή αυτή αποτέλεσε και το μέσον που χρησιμοποίησαν οι Bokomolech για να δώσουν μια ομοιόμορφη μουσική εικόνα –εξίσου νοσταλγική και εξίσου υποσχόμενη και εκσυγχρονισμένη– στο πολυάριθμο κοινό, το οποίο σε μεγάλο βαθμό έδειχνε να τους απολαμβάνει με ανεμελιά που θύμιζε εορταστικό οικογενειακό γεύμα. Ο Δημήτρης Ιωάννου είναι, χωρίς πολλές περιστροφές, εντυπωσιακός, ενώ οι υπόλοιποι πέντε ξέρουν ακριβώς πού πατούν και πού βρίσκονται. Χωρίς κάτι τέτοιο να έχει να κάνει με την ηλικία, την ωριμότητα ή άλλες κοινοτοπίες που αφορούν τον χρόνο που περνά.
Απολαυστικοί Bokomolech, ακόμα κι αν ήσουν προκατειλημμένος ότι θα επρόκειτο για συναυλία αναμνηστικού τύπου, παρελθοντολαγνικών δηλώσεων και χλιαρών τόνων.
{youtube}f24pIk158hI{/youtube}
