Αν κάποιος δήλωνε σήμερα ότι θα επιχειρούσε να αναδείξει το προπολεμικό μουσικό θέατρο, θα του πρότεινα να το αφήσει στην ησυχία του. Παρότι δεν είμαι οπαδός του δόγματος «Ό,τι άντεξε στον χρόνο, μην το ακουμπάς για να υπάρχει και αύριο», τα περισσότερα πρόσφατα αφιερώματα σε σημαντικούς Έλληνες μουσικούς με ώθησαν προς μια τέτοια, συγκρατημένη στάση.
Όμως η παράσταση Αναζητώντας τον Αττίκ ήταν κάτι άλλο. Ήταν μια υπερπαραγωγή υψηλών καλλιτεχνικών απαιτήσεων, που θα ικανοποιούσε ακόμη και τον πιο δύστροπο θεατή, προσεγγίζοντας έναν από τους λίγους δημιουργούς της ελαφράς μουσικής που άντεξε στο χρόνο –τον Κλέωνα Τριανταφύλλου– με σεβασμό, με βαθιά γνώση και με χιούμορ.
Για την προσπάθεια αυτή επιστρατεύθηκε η αφρόκρεμα του σημερινού μουσικού, και όχι μόνο, θεάτρου: ο Άγγελος Παπαδημητρίου, η Ευαγγελία Μουμούρη, ο Άκης Σακελλαρίου, η Σία Κοσκινά, η Νίνα Λοτσάρη. Όλοι τους καλλιτέχνες με αποδεδειγμένο ταλέντο και με τριβή στο είδος, άλλαξαν ρόλους, φορεσιές και διαθέσεις, αναπαριστώντας πότε τον Αττίκ και πότε τα γνωστά και άγνωστα πρόσωπα που τον συντρόφευσαν, υπό τη σκηνοθετική ματιά της Σοφίας Σπυράτου. Στον ρόλο της διαχρονικής θεατρίνας, η Ζωζώ Σαπουντζάκη κέρδισε τις εντυπώσεις ως “Κομπαρσίτα με μάτια πλάνα”, έγειρε τη συγκίνηση σε μια εκ βαθέων ερμηνεία του “Ζητάτε Να Σας Πω” και ξεσήκωσε το κοινό σε ρυθμικό χειροκρότημα, εισβάλλοντας στην πλατεία με το “Ακόμα Ένα ποτηράκι”.
Σε μια τέτοια παράσταση είναι σημαντικό να «προσέξεις» τους λάτρεις του ελαφρού τραγουδιού. Και είμαι πεπεισμένη πως κανείς δεν θίχθηκε βλέποντας τη Νίνα Λοτσάρη, ως άλλη Δανάη Στρατηγοπούλου, να βγαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή της Μάντρας, ντυμένη με τη δανεική τουαλέτα της Κοτοπούλη. Το ξεκίνημα μιας από τις πιο διαχρονικές τραγουδίστριες του ελαφρού, αποδόθηκε πράγματι με λεπτότητα και γούστο.
Εκτός από την προσωπική ζωή και το έργο του Αττίκ, εκτός από τα 10 χρόνια της Μάντρας, από μπροστά μας πέρασαν όλα όσα σημάδεψαν την καθημερινότητα των αστών της Αθήνας στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Τα σκανδαλώδη μπαιν μιξτ στο Φάληρο, η χειραφέτηση των γυναικών, το δάνειο της Αγγλίας στην Ελλάδα του «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», το μπόλιασμα του ελληνικού τραγουδιού με την άφιξη των Μικρασιατών στην Αθήνα το 1922, αλλά και ο πόλεμος αποδόθηκαν στη σκηνή του Badminton τόσο ζωντανά, όσο και στα καλά βιβλία τα οποία όλοι θυμόμαστε ότι διαβάσαμε.
Κάθε άνθρωπος που αντιλαμβάνεται και βιώνει την πραγματικότητα της χώρας θα συνειδητοποιούσε ότι το εγχείρημα μιας τέτοιας παραγωγής μοιάζει σχεδόν ειρωνικό για τα σημερινά οικονομικά δεδομένα της Ελλάδας. Την ώρα που το μυαλό μας δουλεύει με ποσοστά και μόνο –ποσοστά ανεργίας και μειώσεων κάθε είδους εισοδήματος– κάποιοι πήραν ένα τεράστιο ρίσκο, απασχολώντας μουσικούς, ηθοποιούς, χορευτές, φωτιστές και ποιος ξέρει πόσους αφανείς φροντιστές στα παρασκήνια, ώστε να βγει μια παράσταση υψηλής αισθητικής. Η οποία, αν μη τι άλλο, κατάφερε όντως να αναδείξει γνωστές και κρυμμένες πτυχές του καλλιτέχνη και ανθρώπου Κλέωνα Τριανταφύλλου.
