Να το πιάσω απ’ το τέλος. Να το πιάσω από ’κείνον τον στίχο που φωνάζει το «πρόβλημά μου είναι η υπερβολή μου…». Υπερβολή από την αρχή της παράστασης μέχρι το τέλος. Όχι, είμαι σίγουρος ότι το έπιασες λάθος διότι δεν είναι μόνο αυτό: είναι ένα συναισθηματικό παραληρηματικό στριπτίζ, με θράσος περισσό και με πάθος που δεν το ανέχεσαι. Στην αρχή δεν το ανέχεσαι βεβαίως –όταν και τρως την πρώτη μπάτσα– γιατί μετά ξεβρακώνεσαι κι εσύ (συναισθηματικά πάντα). Αλλά μην περιμένεις κάτι λιγότερο, η Μποφίλιου στο Gazoo τραγουδάει μόλις ένα βράδυ την εβδομάδα, πού να χωρέσει κάτι λιγότερο.
Τα κεφάλια μέσα από την αρχή της παρουσίας της στη σκηνή, το κοινό ανυποψίαστο (ή μήπως όχι;), μας πατάει λοιπόν μια ερμηνευτική σφαλιάρα από την έναρξη κιόλας και όλοι από κάτω θολώνουμε. «Έρχονται οι μέρες του φωτός, οι μέρες του φωτός, μια εποχή τελειώνει…» και λες: μπάστα, too much όλο αυτό, μία προθέρμανση τη χρειάζεται το κοινό! Αλλά ούτε προθέρμανση, ούτε τίποτα: το πήρε το κοινό –μας πήρε το κοινό– και μας πέταξε σε μία χύτρα που έβραζε στους 100 βαθμούς Κελσίου. Άντε να γλιτώσεις...
Δεν γλιτώνεις. Και κολυμπάς και όλο και βουλιάζεις, σε αυτό το συναισθηματικό κολαστήριο της φωνής της. Η Μποφίλιου είναι θεατρίνα. Υπερβάλει. Και θα συνεχίσει. Μα δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, έτσι της προστάζει η γκλάβα της. Όσο την παρακολουθώ, με ανοιχτό το στόμα, δεν προλαβαίνω να τη φτάσω. Με προλαβαίνει εκείνη, με πιάνει από το χέρι και με σέρνει, δεν προλαβαίνω με τίποτα τις δρασκελιές της. Είναι μόλις 30. Ε, ναι 30 –ούτε 20, ούτε 40– κι έτσι όπως ερμηνεύει, με μια δυσνόητη θρασύτητα, νιώθω ότι τρίβει στη μούρη του μεσήλικα κυρίου στο πρώτο (κυριολεκτικά) τραπέζι πίστα μία ολόκληρη εποχή «του». Γιατί η εποχή της Μποφίλιου τώρα ξεκινά.
Τραγουδά τα «καινούργια» και ο κόσμος παραληρεί με το πρώτο άκουσμα. Αγγίζει τη Nina Simone, παίρνει ύφος Πορτογαλίδας ντίβας, ακουμπάει στον Χατζιδάκι, κοντράρει την Adele, μαρσάρει με τη “Νταλίκα” του Μούτση ως άλλη Μπέλλου και το χειροκρότημα σε όλες τις περιπτώσεις ξεκινά από τη μέση των ερμηνειών. Δεν σε άφηνε ούτε μία στιγμή. Σκωτσέζικο ντους το πρόγραμμά της, από τη μία να σε καταποντίζει στα τάρταρα της μαύρης σου διάθεσης με τα τραγούδια του Καραμουρατίδη και του Ευαγγελάτου και από την άλλη να σε κάνει να ονειρεύεσαι «σαν τον Καραγκιόζη» με τον γνωστό σαββοπουλικό διονυσιασμό. Θέλετε να μεταφέρω τι έγινε στο “Μέχρι Το Τέλος” ή όταν συναντήθηκε στο “Κοίτα Εγώ” με τον Χαρούλη –ο οποίος βρέθηκε εκείνη τη βραδιά να διασκεδάζει κι αυτός στο Gazoo; Κάντε μία γύρα στα φανατισμένα fan club της και θα σας το περιγράψουν με την απαραίτητη γλαφυρότητα.
Όχι, δεν ήταν το καλό timing, αυτοί δημιούργησαν το timing. Η τριάδα του “Εν Λευκώ” και οι καλλιτεχνικοί συνοδοιπόροι τους ανέβασαν τον πήχη απότομα και ξαφνικά. Με απλές κινήσεις, με συγχρονισμό και με βεβαιότητα για την ποιότητα της δουλειάς τους. Ό,τι αφορά στην κυρία Μποφίλιου, η νεαρά ντίβα με τα ξανθά μαλλιά και τα έντονα κόκκινα χείλη άλλαξε. Όποιος την είχε δει στα παλιότερα της, να την ξεχάσει. Καμία σχέση. Η Κυρία Μποφίλιου ανέβηκε level. Πολλά levels. Και δημιούργησε κι άλλα, για να τα ανέβει κι αυτά. Εν καιρώ και εν λευκώ...
