Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από τότε που ένας νεαρός ερμηνευτής του λεγόμενου «έντεχνου» τραγουδιού είχε κάνει με την εμφάνισή του ένα από τα μεγαλύτερα breakthrough στην ελληνική μουσική. Και ενώ πολλές φορές μία σημαντική εμπορική επιτυχία, ειδικά στο ξεκίνημα, καίει τους νέους καλλιτέχνες, η περίπτωση του Αλκίνοου Ιωαννίδη όχι μόνο δεν πέρασε στα αζήτητα με τα χρόνια, αλλά εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής μας. Κάθε του νέα κυκλοφορία αποτελεί καλλιτεχνικό γεγονός, σε αντίθεση με πολλούς άλλους αρχικούς συνοδοιπόρους του –και όχι άδικα, αφού απέδειξε ότι είναι σε θέση να εξελίσσει τη μουσική αλλά και τη στιχουργική του απόδοση.
Αυτή τη λαμπρή πορεία –ας μου επιτραπεί η υπερβολή μετά την προ διετίας Νεροποντή– γιορτάζει φέτος με δύο νέες δισκογραφικές κυκλοφορίες (ενός live και μιας συλλογής), αλλά και με μια σειρά εμφανίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αρχής γενόμενης την Παρασκευή 3 Φλεβάρη στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Εμείς βρεθήκαμε εκεί το Σάββατο και, όπως ήταν αναμενόμενο, φύγαμε κάτι παραπάνω από ευχαριστημένοι. Μάλλον συγκρατημένη ακούγεται βέβαια η τελευταία φράση σε σχέση με τον εγκωμιαστικό πρόλογο –και θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί.
Στη συναυλία τα πάντα ήταν άψογα: τέσσερις εξαιρετικοί μουσικοί, δεξιοτέχνες στο είδος τους (Γιώργος Κοντραφούρης σε hammond/organ/πιάνο, Γιώργος Καλούδης σε τσέλο & κρητική λύρα, Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά, Κωνσταντίνος Στουραΐτης στην ηλεκτρική κιθάρα μα και στο ούτι), προσεγμένες ενορχηστρώσεις, ρεπερτόριο από το σύνολο της δισκογραφίας του, μία εκπληκτική εικαστική υποστήριξη φτιαγμένη από τον πατέρα του, Άντη Ιωαννίδη, και τέλος ο ίδιος ο Αλκίνοος, ο οποίος συνδύασε τις ξεχωριστές μελωδίες και τα πανέμορφα λόγια του με τη γλυκιά και δυνατή του ερμηνεία. Δημιούργησε έτσι μια ζεστή ατμόσφαιρα, κατανυκτική σε ορισμένες στιγμές (“Βυθός”, “Δεν Είναι Φως”, “Ο Δρόμος Σου Είσαι Εσύ”, “Μη Με Κλειδώνεις”, “Όνειρο Ήτανε”, “Ο Προσκυνητής”), αλλά και έντονα ηλεκτρισμένη σε άλλες (“Καθρέφτης”, “Απόγευμα Στο Δέντρο”, “Πατρίδα”, “Edgar Allan Poe”, “Γιατί Δεν Έρχεσαι Ποτέ”, “Έχω Μια Λέξη”), ξεσηκώνοντας τους πολυάριθμους θαυμαστές τους που γέμισαν το θέατρο. Αναμενόμενο, καθώς λίγοι έχουν καταφέρει να συνδυάσουν τόσο εύστοχα τον ηλεκτρικό ήχο με παραδοσιακούς ρυθμούς και με κλασικίζουσες μελωδίες.
Εδώ, όμως, είναι που αναδύονται και οι μικρές μου επιφυλάξεις. Όσο ο Ιωαννίδης εξελίσσει τον ήχο του, τόσο και τα τραγούδια του γίνονται πιο απαιτητικά. Φυσικά δεν είναι εφικτό σε κάθε live να υπάρχει μια μεγάλη ορχήστρα και χορωδία για να υποστηρίζει τον καλλιτέχνη. Από την άλλη, ειδικά όταν βρίσκεσαι σε έναν μεγάλο χώρο (όπως το «Θέατρον» του Ελληνικού Κόσμου) και όχι σε μια μικρή μουσική σκηνή, υπάρχουν στιγμές που οι τέσσερις μουσικοί –πέντε με την προσθήκη του Αλκίνοου– φαντάζουν λίγοι και το αποτέλεσμα ακούγεται όχι μεν κακό, μα φτωχό. Έτσι, έχω την εντύπωση ότι στα πιο μελωδικά τραγούδια έλλειπε σε σημεία ο λυρισμός, ενώ αντίστοιχα στα πιο ηλεκτρικά απουσίαζε συχνά ο δυναμισμός. Όταν έχεις να διαχειριστείς μελωδίες και κομμάτια αγαπητά και εγνωσμένης αξίας –και μάλιστα σε έναν ευμεγέθη χώρο– όταν δηλαδή ο πήχης έχει ανέβει τόσο ψηλά, τότε μεγαλώνουν και οι προσδοκίες σου για το τι θα ακούσεις: δεν περιμένεις μόνο ένα καθ’ όλα άψογο αποτέλεσμα, μα και μια αντίστοιχη συναισθηματική δυναμική.
Μια τέτοια πάντως επικριτική επισήμανση δεν μειώνει ούτε την αξία του Αλκίνοου Ιωαννίδη, ούτε τη δύναμη των τραγουδιών του, ούτε τελικά και τη συνολικά όμορφη βραδιά που μας χάρισε το Σάββατο.
