Το αδιαχώρητο γίνεται στην κεντρική σκηνή του Σταυρού Του Νότου, παρότι ο Σωκράτης Μάλαμας παίζει φέτος μόνο Δευτέρες. Όχι μόνο είχε σχηματιστεί ουρά πολύ πριν από την ώρα που άνοιγαν οι πόρτες, αλλά και πολύς κόσμος δεν κατάφερε τελικά να μπει –παρόλη την αναμονή.
Όπως ήταν αναμενόμενο ο Σταυρός Του Νότου ήταν κατάμεστος, κυρίως από νεολαία. Ο Μάλαμας περνάει όλη του την πορεία μπροστά από τα μάτια μας, κάθε φορά δημιουργώντας από την αρχή το ίδιο συναίσθημα της συγκίνησης απέναντι στην αλήθεια η οποία τον διέπει. Με τραγούδια από την τελευταία του δουλειά όπως το “Θαύμα” και οι “Μύστες Της Ερήμου”, αλλά και τα πλέον κλασικά του “Της Σιωπής”, “Για Την Ελλάδα” , “Θίασος” και “Tα Παιδιά Μες Την Πλατεία”.
Στο πλευρό του η υπέροχη Μαρίνα Δακανάλη, η οποία καταθέτει το δικό της προσωπικό στίγμα, διαφυλάσσοντας τον χώρο και τον χρόνο που της αναλογεί επί σκηνής. Οι μουσικοί –για ακόμη μία φορά– άψογοι και συνεπείς απέναντι στον πήχη που έχουν θέσει όλα αυτά τα χρόνια. Σημαντική θέση στη βραδιά είχαν φυσικά και οι διασκευές σε αγαπημένα τραγούδια του Μάλαμα. Ακούστηκαν έτσι το “Απόψε Σιωπηλοί”, το “Γράμμα Σε Έναν Ποιητή”, το “Όταν Χαράζει”, καθώς και το “Γιουσουρούμ” –μία από τις πιο δυνατές και συγκινητικές στιγμές της συναυλίας.
Ακούραστος και επιβλητικός πάνω στη σκηνή, με τα γνωστά αστεία για τη ζωή και για την πολιτική και οικονομική επικαιρότητα, ο Σωκράτης Μάλαμας ξέρει πώς να κάνει τον κόσμο μια παρέα και να στέκεται ανάμεσά του. Αυτή ακριβώς η αίσθηση της παρέας είναι πιστεύω ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των ζωντανών εμφανίσεων του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, ίσως και ένας από τους λόγους που τον κάνει τόσο δημοφιλή. Αποδεικνύεται άλλωστε και από όσους νέους ήρθαν να τον δουν χωρίς να ξέρουν πιστά (ή και καθόλου) τα τραγούδια του και όμως το τέλος της βραδιάς τους βρήκε ενωμένους με τους θαμώνες. Τέλος που ήρθε με την “Αμερική” και τον κόσμο να ζητάει συνέχεια «ως τις τέσσερις η ώρα»…
