Γέμισε το Σάββατο το Μέγαρο Μουσικής για τη βραδιά Σταθμοί & Δρομολόγιο, μια συναυλία-ανθολόγιο των σημαντικότερων στιγμών του Μανώλη Μητσιά στο ελληνικό τραγούδι. Ο ερμηνευτής εμφανίστηκε φανερά συγκινημένος από την προσέλευση του κοινού: απλός και σεμνός, όπως είναι πάντα, ευχαρίστησε τον κόσμο για την έντονη αυτή παρουσία «σε μια δύσκολη στιγμή για τη χώρα», όπως είπε, συστήνοντας κατόπιν τους μουσικούς της λαϊκής ορχήστρας που τον συνόδευε.
Ο ήχος του Μεγάρου μπορεί να αναδείξει πραγματικά μια καλή ορχήστρα και μια υγιή φωνή κι έτσι οι τρεις ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της συναυλίας ήταν η επιλογή των τραγουδιών. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά έγινε σαφές ότι ο Μητσιάς δεν θέλησε να περιοριστεί στα σουξέ των 40 χρόνων του στη δισκογραφία, μα προσπάθησε να αναδείξει και τραγούδια τα οποία γνωρίσαμε με τη φωνή άλλων ή και τη δική του, χωρίς όμως να τύχουν της ίδιας απόκρισης από τον κόσμο –για διάφορους λόγους.
Έτσι, ακούσαμε επιλογές που σημάδεψαν τον ερμηνευτή, όπως π.χ. το “Κράτησα Τη Ζωή Μου” –σε ποίηση Σεφέρη– και το “Τραγούδι Του Παλιού Καιρού”, σε στίχους που ο Νίκος Γκάτσος έγραψε και αφιέρωσε στον ποιητή. Θυμηθήκαμε επίσης τραγούδια ξεχασμένα, όπως τους “Ρήτορες” από το Δρομολόγιο του Μούτση (που άρεσε ιδιαίτερα στον Μάνο Χατζιδάκι), ενώ ακούσαμε κι ένα δείγμα από τον νέο δίσκο που ετοιμάζει ο Μητσιάς με τον Γιάννη Σπανό, μια μελοποίηση στο “Ομνύει” του Καβάφη. Το φάσμα των τραγουδιών υπήρξε αρκετά ευρύ, δίνοντας έτσι περιθώρια στον Μητσιά για να αξιοποιήσει την ιδιαίτερη δυναμική και την ερμηνευτική εμπειρία του τόσο στο λαϊκό τραγούδι, όσο και στον έντεχνο ήχο του 1980 και 1990 –με τον νεωτεριστικό, για την εποχή, στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου.
Όσο η ώρα περνούσε, οι μουσικές εκλογές αλλά και οι μεταξύ τους συνδέσεις πλησίαζαν ιδιαίτερα στη δομή μιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Όλα τα τραγούδια συνδέονταν μεταξύ τους με πληροφορίες που αφορούσαν τις σπουδαίες προσωπικότητες της ελληνικής μουσικής και ποίησης του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, με κεντρικό άξονα το πέρασμα του Μανώλη Μητσιά από σημαντικά γεγονότα και συνεργασίες. Το κοινό του Μεγάρου ξέσπασε σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα με την αιφνίδια (και ιδιαίτερα σπάνια) εμφάνιση στη σκηνή του Πέτρου Πανδή, του οποίου η φωνή και η πορεία συνδέθηκαν ιδιαίτερα με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Πανδής και Μητσιάς τραγούδησαν μαζί το εμβληματικό “Όλα Έχουν Αποδελτιωθεί”, σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη και μουσική Θεοδωράκη.
Ο Μητσιάς δεν ξέχασε όμως και την ιδιαίτερη καταγωγή του. Από μια τέτοια συναυλία δεν θα μπορούσε έτσι να λείπει το δημοτικό “Σαλονίκη Παινεμένη”, με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ένταξη της Θεσσαλονίκης στη χώρα, ούτε και τα Χάλκινα της Γουμένισσας του Αλέξανδρου Ζώρα –τα οποία εισέβαλαν στη σκηνή ξεσηκώνοντας το κοινό του Μεγάρου με το εκτόπισμα του παραδοσιακού ήχου της βόρειας Ελλάδας.
Έφυγα λοιπόν με τις καλύτερες των εντυπώσεων το Σάββατο από το Μέγαρο, έχοντας παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα που δεν με ικανοποίησε μόνο με την αρτιότητα του ήχου και των ερμηνειών, αλλά και γιατί ξέφυγε από την περπατημένη των «γνωστών κι αγαπημένων». Ένα πρόγραμμα που με ώθησε να θυμηθώ, να ψάξω και ν’ αναθεωρήσω ακόμη στιγμές, ακούσματα και εντυπώσεις από το πλούσιο έργο του Μανώλη Μητσιά.
