Τα τραγούδια της χθεσινής ημέρας στο σήμερα: σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την ιστορική πλέον δισκογραφική τους σύμπραξη, η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη συναντώνται ξανά. Αυτή τη φορά στη σκηνή του Παλλάς, σε μια παράσταση Σε Μπλε Βελούδο.
Σε ένα δίωρο σχεδόν πρόγραμμα, οι δύο ερμηνεύτριες –με τη συνδρομή της Λίνας Νικολακοπούλου– προσπάθησαν να χωρέσουν τους σημαντικότερους σταθμούς της καλλιτεχνικής τους πορείας, τις μουσικές συναντήσεις τους αλλά και τις πιο σύγχρονες δημιουργίες τους. Μέσα από έναν ιδιότυπο μουσικό διάλογο, από μια διαρκή εναλλαγή τραγουδιών όπου η μία ερμηνεύτρια έπαιρνε τη σκυτάλη από την άλλη, η Αλεξίου και η Γαλάνη στόχευσαν σε μια όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτική εικόνα της διαδρομής τους, την οποία διάνθισαν και με άλλες γνωστές επιτυχίες. Μια διακριτή ας πούμε ενότητα του προγράμματος ήταν αυτή κατά την οποία –σε αντιδιαστολή με τα Τραγούδια Της Χθεσινής Ημέρας– επέλεξαν να παρουσιάσουν τραγούδια στα οποία έγραψαν οι ίδιες τη μουσική και τους στίχους (και είτε ερμήνευσαν, είτε δώρισαν σε άλλους καλλιτέχνες).
Σε γενικές γραμμές, η παράσταση Σε Μπλε Βελούδο καταφέρνει να δώσει την εικόνα την οποία επιδιώκει, παρότι γίνεται προφανές ότι η έμφαση δίνεται περισσότερο στις πιο έντεχνες και λυρικές στιγμές της Αλεξίου και της Γαλάνη και λιγότερο στη λαϊκή τους πλευρά –κατά τα άλλα, ο όγκος του ρεπερτορίου των δύο ερμηνευτριών δικαιολογεί τις όποιες ελλείψεις. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι άρτιες ενορχηστρώσεις, οι οποίες πέτυχαν να διατηρήσουν το ύφος των πρώτων εκτελέσεων, κομίζοντας ταυτόχρονα και μια πιο σύγχρονη οπτική. Από την άλλη, ο ήχος της ορχήστρας δεν έφτανε στο κοινό με την ένταση που θα έπρεπε, με αποτέλεσμα συχνά να αδικούνται οι εκτελέσεις της. Αξίζει επίσης να σημειωθεί η ιδιαίτερη προσοχή στον φωτισμό (Ελευθερία Ντεκώ) και στη σκηνογραφία (Γιώργος Γαβαλάς & Γιάννης Μουρίκης): ο συνδυασμός τους δημιούργησε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, το οποίο συχνά τραβούσε την προσοχή των θεατών. Στοιχεία χαρακτηριστικά μιας προσεγμένης παραγωγής, αντάξιας της σπουδαιότητας των δύο πρωταγωνιστριών.
Πέρα πάντως από τα παραπάνω, από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα ότι το κυρίαρχο στοιχείο που επικρεμόταν πάνω από την παράσταση, από τις φυσιογνωμίες, από τα τραγούδια, από τις ερμηνείες της Αλεξίου και της Γαλάνη, ήταν ο χρόνος. Ο χρόνος ο δίκαιος αλλά και ο αμείλικτος συνάμα, εκείνος που διακρίνει την αξία και περιγελά την πλάνη όποιου νομίζει ότι θα μπορέσει να τον ξεγελάσει, να τον υπερβεί. Αν προσπαθήσει λοιπόν κανείς να κρίνει τη συγκεκριμένη παράσταση με άξονα τον χρόνο, η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη αντιμετώπισαν και τις θετικές και τις αρνητικές του επιρροές.
Στη μία πλευρά, στέκει η διαχρονικότητα των τραγουδιών τους. Τα οποία εδώ και δεκαετίες συντροφεύουν τη χαρά, τη λύπη, τους έρωτες και άλλα πολλά συναισθήματα διαφορετικών γενεών, αποτελώντας την πιο τρανή δικαίωση και των δημιουργών τους, αλλά και των δύο ερμηνευτριών, που με τη φωνή τους ταξίδεψαν τα τραγούδια αυτά στον χρόνο. Η αναγνώρισή τους από το κοινό, άλλωστε, είναι και η αιτία που το ιστορικό θέατρο Παλλάς γεμίζει ασφυκτικά κατά τη διάρκεια των φετινών εμφανίσεών τους. Στην άλλη πλευρά, η ερμηνευτική απόδοση –κυρίως της Αλεξίου– άφησε μια πικρή, στενάχωρη αίσθηση. Ήταν προφανής η αδυναμία της να ανταποκριθεί στον βαθμό που έπρεπε, καθώς η φωνή της, κουρασμένη και αδύναμη, την πρόδιδε επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της παράστασης, πνίγοντας νότες και ερμηνείες. Παροδική κούραση; Ή σημάδια της αμείλικτης επίδρασης του χρόνου; Η Δήμητρα Γαλάνη ωστόσο, πέρα από τη φυσιολογική φθορά που έχει επέλθει στη φωνή της, κατάφερε να διατηρήσεις τις ερμηνείες της σε ένα συνολικά υψηλό επίπεδο.
Μέσα λοιπόν από την παράσταση Σε Μπλε Βελούδο επαναβεβαιώθηκε η προσφορά της Χάρις Αλεξίου και της Δήμητρας Γαλάνη στο ελληνικό τραγούδι, ενώ δόθηκε και μία ακόμα ευκαιρία εκδήλωσης θαυμασμού προς το πρόσωπό τους εκ μέρους του κοινού. Ταυτόχρονα, όμως, η πολύ σημαντική αυτή μουσική συνάντηση έφερε και πρόδηλα τα σημάδια του χρόνου που έχει κυλήσει.
