Πρωταγωνιστές της όπερας περπατούν στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης, ερωτοτροπούν ασύστολα, «καίγονται» εντός και εκτός τους σε παρηκμασμένα καμπαρέ, δίνουν υποσχέσεις ζωής και πεθαίνουν υπό τους ήχους μελοποιημένων στίχων του Μπουκόφσκι. Oι Tenorman (Γιώργος Τζιουβάρας) και Voodoo Drummer (Χρήστος Κουτσογιάννης) χτίζουν με άπλετο χιούμορ, ευφυή αυτοσαρκασμό και ευφάνταστη πλοκή μια «χαοτική όπερα» που δεν αποζητά και δεν απευθύνεται σε ειδήμονες ή σε κατ’ ανάγκη κουλτουριάρηδες. Μια μοναδική παράσταση πλούσιων ηχητικών πάρε-δώσε, ακομπλεξάριστης φόρμας και πυρωμένου αυτοσχεδιασμού, η οποία σε κερδίζει ήδη από τα πρώτα λεπτά.
Τρεις από τις 1956 πράξεις ενός έργου που δεν έχει στεγανά, εγείρει και καταρρίπτει ερωτηματικά, υιοθετεί και αλλοιώνει τα μουσικά κουτάκια της Πανδώρας και σε παρασύρει σε οπερετικούς λαβύρινθους, δίχως να χρειάζεσαι πολύ αλκοόλ για να ξεφύγεις. Είναι η ερωτική ιστορία/ανύπαρκτη σχέση τής παθιασμένης και συνάμα κολασμένης Κάρμεν με τον Δον Ζουάν, που παρασύρεται από τη δίνη της ίδιας της σουρεαλιστικής της φύσης. Φλερτάρει με τον Τζέιμς Μποντ στο Μπουένος Άιρες χορεύοντας το “Tango De Roxanne”, ταλαιπωρείται με/άνευ τα δήθεν βίτσια της με τις μπανάνες τραγουδώντας σε ελληνο-γαλλογερμανικά “Ne Me Quitte Pas”, συνομιλεί με τις έτερες-εταίρες κουτσομπόλες Νόρμα, Τραβιάτα και Τόσκα για τους εραστές Φρειδερίκο Νίτσε, Φραντς Λιστ και James Taylor και αναστατώνει τους πάντες.
Εμείς στο μεταξύ, για να συνέλθουμε, συμμετέχουμε στον εορτασμό των 220 χρόνων από τον θάνατο του Μότσαρτ με ένα βαλς του Σεργκέι Ραχμάνινοφ, παρακολουθούμε τον Μπουκόφσκι να κοιτάζει ένα κορίτσι με μίνι που διαβάζει τη Βίβλο, ακούμε στωικά τις εξομολογήσεις του Μεφιστοφελή υπό τους ήχους του “Mack The Knife” και δόσεων μιούζικαλ, ακολουθούμε κάποιες γοητευτικές ιερόδουλες για ποτό ανοχής και αντοχής και καλωσορίζουμε το Φάντασμα της Όπερας. Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται παράδοξα, η παρέα των Tenorman, Voodoo Drummer, Λητώ Μεσσήνη (σοπράνο), Ελένη Σωτηρίου (mezzo σοπράνο), Νικόλαος Καραγκιαούρης (βαρύτονος), Μαργαρίτα Αμαραντίδου (χορός) και Ελευθερία Ελβανίδου (χορός) έχει την απάντηση κρυμμένη στον χαοτικό άσσο της. Τα πάθη της όπερας αγκαλιάζονται με τα jazz-bluesy κατάμαυρα βινύλια της Νέας Ορλεάνης, το εκλεπτυσμένο γαλλικό τραγούδι ανοίγει την «πορνογραφική» βεντάλια του στο καμπαρέ και η ελληνική παραδοσιακή/ρετρό φύση κλείνει το μάτι σε όλους εμάς...
Η απρόβλεπτη διαδρομή της Κάρμεν και των ηρώων της έχει από μόνη της τη δική της χάρη κι εγώ δεν επιθυμώ να αποκαλύψω όλους τους πολύτιμους σταθμούς της. Αυτό το αφήνω στους ταλαντούχους Opera Chaotique, οι οποίοι σίγουρα θα μας απασχολήσουν ποικιλοτρόπως στο μέλλον.
