Όταν βλέπεις να βγαίνει στη σκηνή η Αφροδίτη Μάνου (και για όσο την παρατηρείς να τραγουδά) νιώθεις όλο και πιο έντονα ένα αίσθημα γαλήνης. Δεν είναι υπερβολή αυτό που σας λέω. Λίγοι καλλιτέχνες καταφέρνουν κάτι τέτοιο και σχεδόν ποτέ δεν είναι οι πιο διάσημοι και οι πιο μεγάλοι: συνήθως είναι όσοι έχουν μιλήσει στην καρδιά σου με τα τραγούδια τους, σχεδόν αβίαστα και καθοριστικά. Αυτοί που δεν χρειάζονται να σου αποδείξουν τίποτα και σε καταφέρνουν να ταυτιστείς μαζί τους, εντός και εκτός πάλκου.
Αυτό είναι και η Αφροδίτη Μάνου. Ντυμένη στα μαύρα και με ένα χαμόγελο να ακροφαίνεται στα χείλη της, βγήκε στη σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου το Σάββατο για να καλωσορίσει το κοινό της όπως θα καλωσόριζε φίλους στο σαλόνι του σπιτιού της.
«Να ακούσω ένα ωραίο μπαμ να γίνουν όλα γης μαδιάμ….»
Αυτό ήταν το αναρχικό εναρκτήριο λάκτισμά της, για μια βραδιά και ένα μουσικό πρόγραμμα που, όσο και να ήθελες να σε διασκεδάσει, να σε συγκινήσει, δεν το κατάφερε...
Τα πρωτογενή υλικά της παράστασης Πάμε Κοπέλες ήταν μία χαρά: μία εξαιρετική και υπεραγαπημένη καλλιτέχνη με ήθος και σοβαρό τραγουδιστικό υλικό –η Αφροδίτη Μάνου– μία πολύ καλή νέα τραγουδίστρια η οποία έχει επιβιώσει με πείσμα και με πολλή δουλειά στο νέο ελληνικό τραγούδι –η Ηρώ Σαΐα– και μία εξαιρετική ηθοποιός, με περισσό κωμικό ταλέντο –η Ευαγγελία Μουμούρη. Κι όμως, οι υπεύθυνοι της παράστασης, Μιχάλης Ρέππας & Θανάσης Παπαθανασίου, δεν κατάφεραν να βρουν το μυστικό απογείωσης μιας τέτοιας θηλυκής σύμπραξης επί σκηνής.
Το concept του πρώτου μέρους στηρίχθηκε στην έξυπνη ιδέα να εμφανιστεί η Μουμούρη ως άλλη Μαίρη Παναγιωταρά, εξιστορώντας τη ζωή της μέσα από διάφορα σκετσάκια και μέσα, φυσικά, από τα τραγούδια της Μάνου. Αλλά το καράβι έμπασε νερά ήδη από τα πρόχειρα και άνευρα κείμενα του συγγραφικού διδύμου. Αναρωτιόμουν λ.χ. ποιον αφορά, εν έτει 2012, ακόμα ένα κείμενο το οποίο θα μιλούσε με τόσο στερεότυπες ατάκες για τη σεξουαλική ιστορία μιας καταπιεσμένης, μεσόκοπης Ελληνίδας. Ακόμα όμως και να αφορούσε κάποιον, η δομή και η ροή των κειμένων άγγιζαν μία αισθητική κι έναν τρόπο σκέψεις που μας έχει αφήσει χρόνους προ πολλού... Η Μουμούρη είναι αλήθεια ότι έκανε τα αδύνατα δυνατά για να υποστηρίξει τον μύθο της Παναγιωταρά, η Σαΐα και η Μάνου το ίδιο, αλλά ήταν σπάνιες οι φορές που κείμενο, τραγούδι, πρόζα και ερμηνεία μπόρεσαν να βγάλουν ένα δυνατό αποτέλεσμα.
Στο δεύτερο μέρος, οι Ρέππας & Παπαθανασίου επαναπαύτηκαν στις πάγιες εμμονές τους με τη Βίκυ Μοσχολιού, με τα ιταλικά τραγούδια και με τα juice ελληνικά κινηματογραφικά τραγούδια. Για ακόμα μία φορά επιμελήθηκαν έτσι ένα πρόγραμμα χωρίς ανατροπές και χωρίς ουσιαστικές μουσικές επιλογές, πλάθοντας ένα playlist κοινότοπο και πολυακουσμένο. Ένα από τα βασικά λάθη είναι ότι εξέθεσαν με τις επιλογές τους και τις τρεις κυρίες, βάζοντάς τις να αναμετρηθούν με τραγούδια η ιδιοσυγκρασία των οποίων δεν τους επέτρεψε να βγάλουν το συναίσθημά τους. Έτσι, η Μουμούρη πολλές φορές δυσκολεύτηκε να αποδώσει τραγούδια που δεν υποστηρίζονταν από τη θεατρική φόρμα της, η Μάνου τα κατάφερε μεν στα λαϊκά αλλά με τις αντίστοιχες επιπτώσεις –μιας και η γυναίκα δεν είναι λαϊκή τραγουδίστρια– και η Σαΐα αναμετρήθηκε με ένα ζόρικο λαϊκό ρεπερτόριο, το οποίο ήρθε αντιμέτωπο με την απόμακρη, ελιτίστικη και γοητευτική συνάμα φιγούρα της.
Το Πάμε Κοπέλες είχε λοιπόν τα φόντα να γίνει ένα εξαιρετικό θέαμα, με νοσταλγικότητα, με θηλυκότητα και με πολύ καλή μουσική. Οι κυρίες που το υπηρέτησαν αναμφισβήτητα έπραξαν τα δέοντα για να πετύχουν τον σκοπό τους. Όμως ο στόχος των δημιουργών της παράστασης ήταν πολυειπωμένος και πρόχειρος. Κρατώ πάντως τα τρία χαμόγελα των πρωταγωνιστριών και τις μικρές εκείνες δόσης νοσταλγίας και ερμηνευτικού ταλέντου που μας χάρισαν. Κρατώ τη γαλήνη της Αφροδίτης Μάνου, το ταμπεραμέντο της Ευαγγελίας Μουμούρη και την ερμηνευτική δεινότητα της Ηρώς Σαΐα. Κρατώ, εν τέλει, αυτό το φρέσκο «Πάμε Κοπέλες…», το οποίο ακούστηκε δύο φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης, γεμίζοντάς σε αισιοδοξία και όρεξη για ζωή.
