Δύο φωνές μεταμορφώνονται σε ποικίλα μουσικά όργανα, φλερτάροντας με τον πειραματισμό, την ωριμότητα και την πρωτοτυπία, καθώς κινούνται από τους Nirvana και τη νότια Ιταλία στις ρουμάνικες κατάρες και στην παράδοση της Θράκης ή από τον Χατζιδάκι στα μπλουζ και στην Joan Baez. Είναι οι μαυροφορεμένες «νύμφες» της Αναγέννησης που παίρνουν τα αναλλοίωτα στοιχεία της παράδοσης και τα μετασχηματίζουν, δίνοντας τη σύγχρονη έκφραση του διαχρονικού: οι γοητευτικότατες και πολυτάλαντες αδελφές Ελένη & Σουζάνα Βουγιουκλή είναι σμιλευμένες από αίσθημα, γνώση κι εκείνο το παραπάνω που κάνει τη διαφορά.
Έτσι κέρδισαν επάξια κάθε ακροατή στον γεμάτο κι ενίοτε «απαιτητικό» χώρο του Half Note, στην πρεμιέρα τους την περασμένη Τετάρτη. H ειλικρινής διάθεσή μου απέναντι σε μια τέτοια συνάντηση ελληνικής και διεθνούς παράδοσης σίγουρα δεν μπορούσε να αναμένει τέτοια συγκέντρωση κόσμου –τόσο ως προς τον αριθμό, όσο και ως προς και την «ποιότητά» του. Αυτές οι καλλιτέχνιδες φαίνεται ότι οδεύουν με μικρά μα σεβαστά βήματα στον χρόνο, δημιουργώντας το δικό τους πολυπολιτισμικό κοινό, το οποίο δεν κολλάει σε ηλικίες, κουλτούρες και ταμπέλες.
Η έναρξη της συναυλίας με ένα νέο αγγλόφωνο κομμάτι της Σουζάνας Βουγιουκλή αποτέλεσε μια μελωδική α-λα-Cohen είσοδο στον «περίεργο» κόσμο τους. Στα επόμενα αέρινα μονοπάτια τους μας «ξανασύστησαν» το “My Girl” των Νirvana, άγγιξαν την ποίηση του Νίκου Γκάτσου, βουτήξανε με μαεστρία στη μουσική των ελληνόφωνων χωριών της Κάτω Ιταλίας –παρέα με τον εξαιρετικό Ιταλό περκασιονίστα Simone Mongelli– περιπλανηθήκανε με γλωσσοδέτες και ρεμπέτικες ιστορίες για “Τα Παιδιά Της Γειτονιάς Σου” και τραγούδησαν “Canzone Arrabbiata”, ένα κομμάτι-μια ιδέα για τον έρωτα και την αναρχία, όπως σχολίασαν και οι ίδιες. Την ίδια στιγμή ο blues-gospel αέρας της Odetta και της Mahalia Jackson δονούνταν από τους Diamanda Galas παλμούς τού “Let My People Go”, για να φτάσουμε αρμονικά στους ηχητικούς «αντικατοπτρισμούς» της Fata Morgana των Μαρίζα Κωχ και Νίκου Καββαδία.
«Ροκάρει η Θράκη, ξέρετε», μας είπε η Ελένη Βουγιουκλή λίγο πριν από τα έμπειρα a capella περάσματά τους σε Πόντο και Ήπειρο, τα οποία ενθουσίασαν όσους είχαν έρθει να τις δουν στο Half Note. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, που ουδείς καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας δεν απέσπασε τα μάτια του από τις αιθέριες μακρομαλλούσες αδερφές. Το εθιστικό μεσογειακό-τσιγγάνικο σόλο του Ιταλού κρουστού σε «έβαζε» άλλωστε στη θέση σου, για να σεργιανίσεις κατόπιν στη Βαλκανική ύπαιθρο τού “Ederlezi”, στα ρεμπέτικα στέκια των «απαγορευμένων» και να αποκοιμηθείς γαλήνιος με ένα “Νανούρισμα” που είχε πρωτοερμηνεύσει ο Χρόνης Αηδονίδης. Το χατζιδακικό αγαπημένο “Πες Μου Μια Λέξη” ταίριαξε στη συνέχεια απόλυτα με το σικελιάνικο “Καληνύφτα”, ενώ για το encore μάς επιφύλαξαν δυο ιδιαίτερες εκπλήξεις: την “Barcarola” από τα Παραμύθια του Χόφμαν τού Jacques Offenbach και την “Eλληνική Απόλαυσις-Άντε Σαν Πεθάνω Τι Θα Πουν” του αξέχαστου Γιώργου Κατσαρού. Καλύτερο μουσικό αντίο, δεν θα μπορούσα να ζητήσω για μια τέτοια βραδιά.
Με τις «αρχαίες» φωνές τους, με το ηχητικό τους ταμπεραμέντο –στο σκηνικό και επικοινωνιακό πάντως είναι ακόμη αδύναμες– και με τη μουσική τους συνέπεια, οι αδελφές Βουγιουκλή ξεδιπλώνουν μνήμες και στιγμές ιδιαίτερης έμπνευσης, με απρόοπτες διαστάσεις για τους λιγότερο διαβασμένους. Μια ιδιόμορφη παράσταση που δεν σε διέψευσε στιγμή!
