Λίγο πριν φύγει ο παλιός ο χρόνος, το Gagarin πασπαλίστηκε με τη χρυσόσκονη των 1960s και 1970s για να υποδεχτεί τρεις καλλιτέχνες που μεσουράνησαν για χρόνια στο ποπ και ελαφρολαϊκό τραγούδι: Τζένη Βάνου, Δάκης και Τέρης Χρυσός. Αν ποτέ στο παρελθόν τα τρία αυτά ονόματα στάθηκαν μαζί στη σκηνή –δεν το γνωρίζω– σίγουρα γέμισαν μεγάλα clubs και πίστες. Αυτό υπέθεσα το βράδυ της Πέμπτης, βλέποντας ανθρώπους κάθε ηλικίας να σπεύδουν στο Gagarin, το οποίο διαμορφώθηκε ειδικά γι’ αυτήν τη συναυλία: σειρές τραπέζια στήθηκαν μπροστά στη σκηνή για την εστίαση κάποιων από τους παλαιότερους fans, με έκπληξη δε παρατήρησα πως στη σκηνή δεν υπήρχε ορχήστρα, αλλά μόνο μια κονσόλα, η οποία στήριξε μουσικά το πάρτυ πριν και μετά το live –με τα αναμενόμενα oldies του ελληνικού ποπ στερεώματος.
Πρώτος στη σκηνή εμφανίστηκε ο Τέρης Χρυσός, με ολόχρυσο σακάκι και με περισσή ενέργεια, δηλώνοντας αποφασισμένος να μας ξεσηκώσει. Και τα κατάφερε, πράγματι, αφού για μία περίπου ώρα ο κόσμος δεν σταμάτησε να χορεύει όσο εκείνος τραγουδούσε τις μεγάλες του επιτυχίες, παρέα με τον παλιό του εαυτό –καθώς πατούσε στα θλιβερά μονοπάτια του playback. Όλοι περνούσαν καλά κι εγώ φανταζόμουν τα “Κορίτσια του Ημερολογίου” να πλαισιώνουν τον Τέρη Χρυσό, επενδύοντας χορευτικά με wavy motions τη “Μικρή Ντιλάιλα”.
Λίγο μετά το “Τάκα Τάκα” και το “Σου Σφυρίζω” του Μουζάκη, ο Χρυσός έδωσε τη σκυτάλη στο Δάκη και το πάρτυ συνεχίστηκε. Κι αλήθεια, η δυναμική του Δάκη στη σκηνή ήταν ίδια όπως τότε που τραγουδούσε το “Αλαλούμ” στις λαμπερές, πρώτες μεταδόσεις της ιδιωτικής τηλεόρασης –κι ας πάνε είκοσι χρόνια από τότε. Σαν έμπειρος ποπ performer του χθες και του σήμερα, ο Δάκης κέρδισε τις εντυπώσεις, τραγουδώντας με άνεση τις επιτυχίες τεσσάρων και πλέον δεκαετιών καριέρας, χωρίς μάλιστα το δεκανίκι του playback. Δάκης και Τέρης Χρυσός έκλεισαν μαζί το session, μ’ ένα dance remix στο “Όνειρα, Πουλιά Μου Ταξιδιάρικα”.
Ήξερα πως η Τζένη Βάνου έχει φανατικό κοινό και θα έλεγα πως ανήκω κι εγώ σ’ εκείνους που κρατούν τους δίσκους της σε εξέχουσα θέση και συγκινούνται τόσο με τη φωνή, όσο και με τη δραματική της ερμηνεία. Ωστόσο, σάστισα εμπρός στις εκδηλώσεις λατρείας που επιφύλαξε το κοινό του Gagarin στην κυρία Βάνου –κι εκείνη, όπως ήταν επόμενο, συγκινήθηκε. Άλλωστε δεν είναι και λίγο να σε προσκυνούν κατ’ αυτόν τον απόλυτο τρόπο μετά από τόσα χρόνια ουσιαστικής αποχής από το τραγούδι. «Είσαι η μεγαλύτερη Ελληνίδα τραγουδίστρια» φώναξε ένας παθιασμένος fan, ενώ το CD του playback κόλλησε στο πρώτο κιόλας τραγούδι, αφήνοντας για δευτερόλεπτα τη Βάνου σαστισμένη στη σκηνή, να περιμένει τον DJ να λύσει το πρόβλημα. Ο κόσμος στήριξε την άχαρη στιγμή με ένα ζεστό χειροκρότημα κι έτσι ακούστηκαν κανονικά όσα τραγούδια έκαναν την Τζένη Βάνου τόσο αγαπητή για δεκαετίες. Όλα φαίνονταν να έχουν γίνει για να μπορέσει –έστω και χωρίς εκείνη τη φωνή– να ξαναβγεί στη σκηνή. Το επιβεβαίωσε άλλωστε και η ίδια, όταν αργότερα ευχαρίστησε τον Νίκο Τριανταφυλλίδη (τον διευθυντή του Gagarin), ο οποίος της οργάνωσε αυτήν τη βραδιά για να μπορέσει ο τρίχρονος εγγονός της να τη δει on stage.
Κι αν δεν υπήρξε καμία ερμηνευτική έκπληξη, μιας και η Τζένη Βάνου δεν μπορεί πια να τραγουδήσει, είδαμε σίγουρα έκρηξη συναισθημάτων από μια γυναίκα η οποία μπορεί να κάνει πολλές, πολλές εκπτώσεις για τον έρωτα. Αυτήν τη φορά, λοιπόν, η έκπτωση έγινε για έναν έρωτα απολύτως σημερινό, εκείνον της κυρίας Βάνου για τον τρίχρονο Βασίλη.
Συνοπτικά, το Party Romantica της περασμένης Πέμπτης ήταν μια βραδιά που θύμιζε επιτυχημένο karaoke πάρτυ ή οικογενειακή γιορτή και είχε περισσότερο το χαρακτήρα του event, παρά της συναυλίας καθώς το παρελθόν υπερίσχυσε σαφώς του παρόντος των συμμετεχόντων καλλιτεχνών –με τη φωτεινή εξαίρεση του Δάκη. Και ήταν σαφές πως τη δική μου απογοήτευση για τη χρήση του playback και το όλο στήσιμο της βραδιάς δεν φάνηκε να τη συμμερίζεται ο γεμάτος ενθουσιασμό κόσμος, ο οποίος χόρεψε ξέφρενα με τα διαχρονικά ποπ σουξέ και προσκύνησε την Τζένη Βάνου. Επιβεβαιώνοντας έτσι την ορθότητα του όρου «πάρτυ», που επέλεξε η διοργάνωση.
