Με σκηνή από ταινία του Γούντι Άλεν γυρισμένη σε κάποιο μπαρ του Μανχάταν έμοιαζε την περασμένη Τετάρτη το βράδυ ο κάτω χώρος του Doors, στο Κολωνάκι. Τραπέζια γεμάτα με κόσμο, φαγητό, ποτό, μια μπάρα πιασμένη από άκρη σε άκρη και συζητήσεις που κάλυπταν η μία την άλλη –πότε έντονες, πότε ψιθυριστές. Τα φώτα έψαχναν να βρουν τη θέση τους δίπλα ή πίσω από το πιάνο, οι μουσικοί προετοίμαζαν το κοινό με χριστουγεννιάτικες διασκευές σε τζαζ ύφος και οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν σχεδόν μεσάνυχτα. Μια στιγμή γύρισα προς το μπαρ για να πιω μια γουλιά από το ποτό μου και, όταν το βλέμμα μου επέστρεψε στη σκηνή, αντίκρισε την Αλέκα Κανελλίδου.
Έτσι αθόρυβα ανέβηκε στο πόστο της, έπιασε το μικρόφωνο, ακούμπησε λίγο πάνω στο σκαμπό που την περίμενε και άρχισε να τραγουδά. Πίσω από το δυνατό χειροκρότημα άρχισε να ακούγεται η μελωδία του “Πόσο Γλυκά Με Σκοτώνεις”, το οποίο –ως εναρκτήριο κομμάτι– έδωσε από τα πρώτα κιόλας λεπτά το στίγμα της βραδιάς: η σημερινή φωνή της Αλέκας Κανελλίδου, βαθιά και σταθερή, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη φωνή του τότε. Η ιδιαίτερη δε ερμηνεία της έδωσε μία άλλη πνοή στα τραγούδια. Για να πω την αλήθεια, κάπως έτσι τη φανταζόμουν πάντα να τα λέει: όντας δηλαδή λίγο ανάλαφρη μεν, μα ταυτόχρονα πειστική.
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, η Αλέκα Κανελλίδου ήταν ζεστή, χαμογελαστή, έκανε πλάκα με τους από κάτω και είχε μία άνεση στην κίνησή της πάνω στη σκηνή, που μόνο καλλιτέχνιδες με την εμπειρία της μπορούν να επιδείξουν. Ιδιαίτερα ακομπλεξάριστη, έδωσε το μικρόφωνό της σε μια κοπέλα για να της πει ένα ρεφρέν, κατέβηκε στον κόσμο –περνώντας ανάμεσα από τα τραπέζια– απάντησε σε μία προς μία τις παραγγελιές. Είναι γυναίκα η οποία φαίνεται πως ξέρει τι θέλει, αλλά και να διεκδικεί: προσωπικά την απόλαυσα να αγριοκοιτάζει τον υπεύθυνο για τα φώτα και να χτυπά το χέρι της στο πιάνο, με αφορμή τον ηχολήπτη. Ωστόσο, δεν έχασε ούτε την ψυχραιμία της, ούτε το γλυκό της χαμόγελο.
Οι μουσικοί κατάφεραν να πλαισιώσουν επάξια την εκπληκτική παρουσία της Κανελλίδου, με το πιάνο του Γιώργου Ψυχογιού, το μπάσο του Περικλή Τριβόλη και το σαξόφωνο του Γιάννη Κασέτα να μας δίνουν τον ήχο που έπρεπε στο εκάστοτε τραγούδι: “Άσε Με Να Φύγω”, “Μονά-Ζυγά”, “Δίδυμα Φεγγάρια”, “Μια Περιπέτεια” και μία ανατριχιαστική ερμηνεία στο “Cry Me A River”, την οποία συνόδευσε ένα εξίσου καταπληκτικό σαξόφωνο. Ένας “Αλλιώτικος Νόμος” μου τριβέλιζε επίσης το μυαλό όλο το βράδυ, καθώς και το “Νύχτα Είναι Θα Περάσει”, το οποίο δικαίως η Κανελλίδου άφησε για το κλείσιμο της βραδιάς. Έξω έβρεχε και φύσαγε, όπως μας είπε και το τελευταίο τραγούδι, το χειροκρότημα βαθύ για ακόμα μια φορά, τα «μπράβο!» του κόσμου να δίνουν και να παίρνουν και όλοι να τραγουδούν μαζί της και να την αποθεώνουν.
Όσο αθόρυβα ανέβηκε στη σκηνή η Αλέκα Κανελλίδου, άλλο τόσο αθόρυβα έφυγε από αυτήν, αφήνοντας πίσω της τις καλύτερες εντυπώσεις. Ακόμα και αν –όπως μας είπε με αφορμή το “Άσε Με Να Φύγω” και τον στίχο «μα θα χαθώ»– δεν τα νιώθει πλέον τα τραγούδια με τον ίδιο τρόπο που τα ένιωθε όταν τα πρωτοτραγούδησε, δεν βρήκα ούτε ένα πταίσμα σε ό,τι έκανε το βράδυ της Τετάρτης στη σκηνή του Doors.
