Μία είναι η ουσία: το λαϊκό τραγούδι υπάρχει. Και θα υπάρχει –τουλάχιστον–όσο υπάρχουν κι εμφανίζονται στα μαγαζιά οι εναπομείναντες λαϊκοί συνθέτες, όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος.
Ο Νικολόπουλος επέλεξε φέτος για τις εμφανίσεις του έναν χώρο σε περιοχή-outsider, το Ρυθμός Stage στην Ηλιούπολη. Πρόκειται για ένα μικρό μαγαζί ουδέτερης αισθητικής (και στο σπίτι μας δεν αλλάζουμε ταπετσαρία στις καρέκλες κάθε χρόνο), με τα τραπέζια όχι πολύ στριμωγμένα μεταξύ τους και το μπαρ ακριβώς απέναντι από τη σκηνή, προνομιακά υπερυψωμένο, για να βλέπεις καλά και να πίνεις πολύ. Και παρότι δεν απομακρυνόμαστε συχνά από το κέντρο για ένα μουσικό πρόγραμμα, η βραδιά άξιζε τους κύκλους που προηγήθηκαν στις αναρίθμητες πλατείες της Ηλιούπολης.
Το πρόγραμμα άνοιξε ο Γιώργος Αιγιώτης, ένας νέος τραγουδιστής με θαυμάσια λαϊκή φωνή και με άνεση στην ερμηνεία, ο οποίος θυμίζει ελαφρώς τον Νταλάρα, χωρίς όμως να τον μιμείται. Ακολούθησε ο ηθοποιός Όθων Μεταξάς, που, ενώ με εντυπωσίασε αρχικά με την ερμηνεία του στο “Γι' Αυτό Που Είσαι Σ' Αγαπώ”, δεν κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου στα επόμενα τραγούδια. Μέχρι το τέλος μάλιστα της βραδιάς αναρωτιόμουν γιατί εντάχθηκε στο σχήμα, αφού του λείπει και το ύφος και η αισθητική που υπαγορεύει το ρεπερτόριο του Νικολόπουλου.
Η βασική πάντως ερμηνεύτρια, η Σοφία Παπάζογλου, μας χάρισε εξαιρετικές ερμηνείες σε τραγούδια που έγιναν γνωστά με σπουδαίες λαϊκές φωνές –όπως της Χαρούλας Αλεξίου και της Πίτσας Παπαδοπούλου– ενώ παρουσίασε και δύο από τα τραγούδια που έγραψε ο Νικολόπουλος για τον νέο της δίσκο, Μην Της Μιλάς Της Μοναξιάς Στον Ενικό. Μετά τις δωδεκάμισι, περάσαμε στο κύριο μέρος του προγράμματος μ’ ένα εκτεταμένο σόλο μπουζούκι δια χειρός Νικολόπουλου. Όλο το σχήμα πήρε θέση στη σκηνή και για τις επόμενες τρεις ώρες οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη, οι φιάλες επίσης, ενώ οι διάδρομοι –ελλείψει πίστας– γέμισαν κόσμο που χόρευε.
Όλοι έδειχναν ικανοποιημένοι, ως και ο μεσήλιξ μπαμπάς στο τραπέζι δίπλα μου, ο οποίος εκπαίδευε τους έφηβους υιούς στο «πώς γλεντάνε οι άντρες». Ικανοποιήθηκα κι εγώ, γιατί επιτέλους το κέφι άναψε και καταλάγιασε έτσι κι η οχλαγωγία που είχε επικρατήσει μέχρι να βγει ο Νικολόπουλος. Δέχτηκα δε ότι ίσως περάσουν χρόνια ώσπου το ελληνικό κοινό να ξεκολλήσει από τις πρώτες φίρμες και να μάθει να σέβεται όλους τους καλλιτέχνες που εμφανίζονται σ’ έναν χώρο.
Την παρεΐστικη ατμόσφαιρα ενίσχυσε και η παρεμβολή του δεύτερου μπουζουξή της ορχήστρας, του κυρίου Νίκου Καστανιά –ιατρού του σπουδαίου Ζαμπέτα– ο οποίος, λόγω γενεθλίων, τραγούδησε τον “Πενηντάρη”, που έγινε αισίως εξηντάρης και παραμένει ένας νέος της εποχής.
Κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν η εκπληκτική ερμηνεία της Σοφίας Παπάζογλου σε δύο τραγούδια που έχουν ταυτιστεί με τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, το “Υπάρχω” των Νικολόπουλου/Πυθαγόρα και το “Η Ζωή Μου Όλη” του Άκη Πάνου. Λίγες τραγουδίστριες έχουν τολμήσει να προσεγγίσουν τέτοια τραγούδια και ακόμη λιγότερες κατάφεραν αξιοπρεπείς ερμηνείες.
Αν αγαπάτε λοιπόν το λαϊκό τραγούδι ή θα θέλατε να δείτε πώς αλλιώς σερβίρεται το κέφι στην Αθήνα, μακριά από τα τεράστια, άθλια μπουζουκομάγαζα των λεωφόρων, το πρόγραμμα του Χρήστου Νικολόπουλου στο Ρυθμός Stage είναι σίγουρο χαρτί για τη φετινή σαιζόν.
