Μία από τις καλύτερες μπάντες στην Ελλάδα παρουσίασε τον δεύτερο δίσκο της. Δεν χρειαζόταν τίποτα παραπάνω για να κατευθυνθούμε προς την Πειραιώς και να περιμένουμε λίγη ώρα παραπάνω, ώστε να ακούσουμε τα νέα κομμάτια μιας όμορφης δουλειάς.
Το βράδυ του Σαββάτου ξεκίνησε με την εμφάνιση του Lunar Miasma, ή αλλιώς του Πάνου Αλεξιάδη, ο οποίος ασκείται στη μοναχική ηλεκτρονική διαδρομή. Στην εμφάνισή του έγιναν σαφείς οι επιρροές του, που κατακλύζονται και χαρακτηρίζονται από τη φουτουριστική έκφανση της ηλεκτρονικής μουσικής. Με κλιμακωτή ανάπτυξη, ο Lunar Miasma έδωσε τα ψήγματα της λυρικότητας η οποία διέπει τη μουσική του και την όμορφα ρετρό εφαρμογή της σχολής του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Εκτός από τη μουσική του πάντως, ο Αλεξιάδης διέθετε προς πώληση και καλαίσθητα t-shirts, ολοκληρώνοντας έτσι την περσόνα που έχει κατασκευάσει. Αν το σετ του ήταν μεγαλύτερο σε διάρκεια και πιο ποικιλόμορφο στο θέμα του, τότε θα μπορούσαμε να έχουμε και σαφέστερη εικόνα για τη δημιουργικότητά του.
Είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη η εμφάνιση των Misuse το 2003, όταν άνοιξαν τη συναυλία των Mogwai στον ανεκδιήγητο εκείνο χώρο στην Πειραιώς, που πλέον ελάχιστοι θυμούνται το όνομά του. Η εμφάνιση αυτή ήταν για τον γράφοντα το πρώτο δείγμα ότι επρόκειτο για μια τρομερά αξιόλογη μπάντα. Και η εξέλιξή της μέχρι την κυκλοφορία του πρώτου της ομώνυμου άλμπουμ (2008) όχι μόνο επιβεβαίωσε τον χαρακτηρισμό, αλλά προσέδωσε επιπλέον στους Misuse την υπόσταση του σπουδαίου.
Ωστόσο τα χρόνια πέρασαν και το συγκρότημα έφτασε σήμερα να κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο του, April. Και στέκονται στο ύψος των περιστάσεων οι Misuse γιατί εξελίσσονται –όπως οφείλει να κάνει κάθε σημαίνον συγκρότημα: να μην μένει στάσιμο στα κεκτημένα, ιδίως όταν αυτά εφάπτονται του post-rock ή του ορχηστικού ιδιώματος. Αν λοιπόν στο νέο τους άλμπουμ επέλεγαν να κάνουν μια από τα ίδια, τότε θα διατηρούνταν μάλλον στο επίπεδο στο οποίο έχουν φτάσει, όμως το καλλιτεχνικό κυνήγι θα σταματούσε. Δεν έκαναν αυτήν την επιλογή, και κάτι τέτοιο είναι από μόνο του αξιοσημείωτο.
Η παρουσίαση τώρα ενός δίσκου ενέχει πάντα στοιχεία δισκοκριτικής, αφού αυτόματα δημιουργούνται συνειρμοί και παραλληλισμοί με τις προηγούμενες κυκλοφορίες και ζωντανές εμφανίσεις. Κυρίαρχο ρόλο σε τέτοιες περιστάσεις παίζει το καινούργιο υλικό και η συναυλιακή βέβαια αποτύπωσή του. Το April λοιπόν είναι διαφορετικός δίσκος από τον προηγούμενο. Έχει σαφώς περισσότερες ηλεκτρονικές και αυτοματοποιημένες δομές, ενώ η γεωμετρία των κομματιών δεν ακολουθεί τον post-rock κανόνα «εισαγωγή-ανάπτυξη-κορύφωση».
Σε αυτό το δεδομένο προστίθεται ότι το April είναι ένας δύσκολος δίσκος, ο οποίος απαιτεί προσεκτική ακρόαση. Όπως και ο προκάτοχός του, δεν ακούγεται στο πόδι: απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη αφοσίωση στην αφομοίωσή του. Γι’ αυτό και η συναυλία του Σαββάτου, ως ένα πρώτο τεστ, ήταν νομίζω «μαγκωμένη». Ο συναισθηματισμός ήταν παρών, έλειπε όμως η εμφανής συγκίνηση που θα απογείωνε τη βραδιά. Οι Misuse χρειάζονται ακόμα δουλειά για να εφαρμόσουν την κιθαριστική παιδεία τους πάνω στους ηλεκτρονικούς ρυθμούς και στα δυνατά beats. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν σημαίνει ότι παραδόθηκαν αμαχητί ή ότι δεν έχουν τις προοπτικές να κατακτήσουν ένα νέο πεδίο. Κάθε άλλο.
Και εδώ γίνεται σαφές ότι υπάρχει ακόμα απόσταση ανάμεσα στις ηχογραφήσεις και στο live. Οι Misuse προφανώς και δεν προσπάθησαν να παίξουν ζωντανά μια κόπια του April το Σάββατο στο Bios. Αλλά δεν κατάφεραν να πείσουν ότι αυτός ο όμορφος δίσκος είχε θέση πάνω στη σκηνή. Πάντως, στα πολύ θετικά της βραδιάς συμπεριλαμβάνεται η προβολή βίντεο γυρισμένων σε εμπορικά, οικιστικά ή βιομηχανικά μέρη της Αθήνας, τα οποία απέδειξαν τη χωρική περηφάνια του γκρουπ. Στο αμιγώς μουσικό κομμάτι ωστόσο, απομένει να δούμε τους Misuse να απογειώνουν το νέο τους υλικό με τις κατάλληλες διεργασίες, ίσως σε κάποια από τις επόμενες εμφανίσεις τους.
