Το βράδυ του Σαββάτου ξεκίνησα με την καλύτερη των προθέσεων για μία συναυλία που ένιωθα εξ’ αρχής ότι θα με αποζημίωνε αισθητικά. Κάτω άλλωστε από τον τίτλο Rainbows, Moons And Bicycles η Έλλη Πασπαλά και ο Τάκης Φαραζής μας υπόσχονταν μια βουτιά στο καλά κρυμμένο ρομαντικό κομμάτι του εαυτού μας. Η ανοργανωσιά όμως της παραγωγής έκανε τα πάντα για να κλυδωνίσει τα νεύρα του κόσμου...
Θεατές οι οποίοι πλήρωσαν 20€ κατέληξαν να σταθούν όρθιοι, χωρίς να ακούνε, χωρίς να βλέπουν –δείγμα απερισκεψίας, αν όχι προχειρότητας. Μπροστά στα μάτια μου παίχτηκαν σκηνές απείρου κάλλους, με μεσόκοπες π.χ. κυρίες να διεκδικούν μία πλαστική καρέκλα από τις ταξιθέτριες του Παλλάς. «Ας είναι…», είπα μέσα μου παρά τον εκνευρισμό, «η Πασπαλά και ο Φαραζής είναι η ουσία της βραδιάς» –ελπίζοντας ότι οι δυο τους θα εξανεμίζανε όλα αυτά τα κακώς κείμενα.
Με μοναδικά υλικά το πιάνο του Φαραζή και τη φωνή της Πασπαλά, το πρόγραμμα έκανε μία δίωρη βόλτα σε ανομολόγητους έρωτες, δύσκολους έρωτες, πληγωμένους έρωτες. Σε μία συνεχή προσπάθεια να αγγίξουν τα υψηλότερα των συναισθημάτων του κοινού, οι δυο πρωταγωνιστές τραγουδούν George Gershwin, Cole Porter, Jamie Cullum. Η Έλλη Πασπαλά προσπαθεί να διασκεδάσει το κοινό με μικρές αναφορές στα δύσκολα της εποχής, με χιούμορ μα και με υπονοούμενα. Από ’κει και πέρα μιλάει με τα τραγούδια της: αφιερώνει το “Twisted” των Annie Ross & Wardell Grey σε όλους όσους έχουν υποκύψει στην ψυχανάλυση, μπαίνοντας έτσι στο ζουμί της συναυλίας της.
Είναι συγκινητική στο “Cry Me a River”, αισθαντική με το “With Or Without You”, απροσδόκητα λυρική στο “I Was Made For Loving You Baby” (των Kiss!), διπλά συγκινητική στο εξαιρετικό τραγούδι του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου “Summertime In Prague”. Όταν δε τελειώνει την ερμηνεία της στο “Bloody Sth” –μία από τις πιο εσωτερικές μελωδίες της Μόνικα– από κάτω ακούγεται μία φωνή «…ό,τι και να πεις, τα απογειώνεις!»: από εκείνες τις κλασικές εκδηλώσεις αγάπης του κόσμου, τις οποίες ο καλλιτέχνης διαχειρίζεται με συστολή. Η Πασπαλά δεν αποτέλεσε εξαίρεση, ευχαρίστησε και συνέχισε. Το “River” της Joni Mitchell, το “Broken Bicycles” του Tom Waits, το “Dance Me To The End Of Love” του Leonard Cohen, όλα μπλέχτηκαν γλυκά για να σου επαναφέρουν στο μυαλό αναμοχλευμένες μελαγχολικές αναμνήσεις και εικόνες. Και το μουσικό ταξίδι σιγά-σιγά ρίχνει αυλαία.
Οι δυο εξαιρετικοί μουσικοί υποκλίνονται και ευχαριστούν. Το μπιζάρισμα στο τέλος αναμενόμενο, το “Temptation” από τα χείλη της Πασπαλά ήταν το λογικό και ευχάριστο encore. Η καθήμενη σε πλαστική καρέκλα κυρία –επί του πλατύσκαλου και με το ποτήρι σαμπάνιας ανά χείρας– χειροκροτεί κι εκείνη, στα τυφλά όμως, αδιαφορώντας για τη μοίρα που της επιφύλαξε η παραγωγή τούτο το βράδυ. Χαμογελάς ειρωνικά, με το παράλογο μαζί και ειρωνικό του πράγματος, κι αποχωρείς. Βγαίνοντας, ένιωθες λίγο σαν από κινηματογραφική σκηνή: το soundtrack που έπλεξαν για μας η Πασπαλά με τον Φαραζή επέβαλε χιόνι και κρύο στους δρόμους της Αθήνας. Η έξοδος από τη γυάλινη πόρτα του Παλλάς απλά σε επανέφερε στην πραγματικότητα...
