Το λιγότερο που μπορώ να κάνω μετά την εμφάνιση των Imam Baildi στον Σταυρό Του Νότου την περασμένη Πέμπτη, είναι να τους βγάλω το καπέλο. Οι απαιτήσεις μου ήταν υψηλές, αλλά η απόδοσή τους παρασάγγας ανώτερη, αφήνοντάς με σχεδόν άφωνη –άφωνη τρόπος του λέγειν βέβαια, καθώς δεν σταμάτησα ούτε λεπτό να τραγουδάω μαζί τους.
Στον Σταυρό Του Νότου φτάσαμε γύρω στις 22.30 και, με δεδομένο ότι το live θα ξεκινούσε μετά τις 23.00, ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός. Τα ανάποδα ποτήρια στα stand μαρτυρούσαν ότι όλα τα τραπέζια ήταν ρεζερβέ, αλλά αυτό που ακολούθησε από πλευράς προσέλευσης στάθηκε πέραν κάθε προσδοκίας μου. Λίγο πριν την έναρξη, ο χώρος είχε πια γεμίσει σχεδόν ασφυκτικά, όπως είχα να δω το club του Σταυρού από τις ένδοξες εποχές των Maraveyas Ilegal. Παρόλα αυτά, κανείς δεν φάνηκε να δυσανασχετεί και σε λίγη ώρα θα χορεύαμε όλοι μαζί –μια τεράστια παρέα.
Πρώτοι-πρώτοι στα μικρόφωνα το beatboxing δίδυμο των Word Of Mouth, το οποίο παρουσίασε τους Imam Baildi, που ξεκίνησαν τη συναυλία με “Ακρογιαλιές Δειλινά” και “Πόσο Λυπάμαι” –πάντα με τη Ρένα Μόρφη στα φωνητικά. Εντυπωσιακή στο κόκκινο ρετρό φουστάνι της, η Μόρφη δεν υπέπεσε αυτήν τη φορά στην υπερβολή του όλο παγιέτες φορέματος που είχαμε δει στο Ark Festival, ταιριάζοντας απόλυτα με το ενδυματολογικό ύφος της μπάντας. Συνέχεια με “Λόγια Ανταλλάξαμε Βαριά” και “Το Δικό Σου Το Μαράζι” και τον MC Yinca να ανεβαίνει στη σκηνή και να ξεσηκώνει τον κόσμο, όπως συνηθίζει άλλωστε στις εμφανίσεις του με τους Imam Baildi. Είναι σα να λέμε ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο κοινό και στη σκηνή, χωρίς να αφήνει κανέναν σε ησυχία.
Η Ρένα Μόρφη είχε εντωμεταξύ τάξει εκπλήξεις στο κοινό και κράτησε τον λόγο της: λίγο πριν τη λήξη του πρώτου μέρους, ανέβηκε στη σκηνή ο Max Wright των Ojos De Brujo, ο οποίος βρισκόταν στην Αθήνα λόγω της εμφάνισής τους στο Fuzz. Ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή του προγράμματος κι ένα… trailer του live της επόμενης μέρας, όπου στοιχηματίζω ότι θα παραβρέθηκαν τόσο οι Imam Baildi, όσο και μεγάλο μέρος του κοινού τους. Το πρώτο μέρος του προγράμματος έκλεισε με τη Μόρφη και μερικούς Baildi να κάθονται σε τέσσερις καρέκλες και να παρουσιάζουν ένα μίνι ρεμπέτικο πρόγραμμα, σε πλήρη προσομοίωση με τις τάσεις του 1940.
Αμέσως μετά, ξαναείδαμε τους Word Of Mouth, εν είδει διαλείμματος. Ομολογώ ότι το beatboxing δεν με ενθουσιάζει, πιστεύω όμως ότι ένας fan του είδους θα τους έβρισκε αρκετά καλούς. Το εντυπωσιακό της υπόθεσης ήταν ότι ο Max Wright σηκώθηκε κι άρχισε να ραπάρει μαζί τους με εκπληκτικό συγχρονισμό, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν ήταν προγραμματισμένο όλο αυτό το σόου –γιατί, αν δεν ήταν, έχουμε άλλο ένα καπέλο να βγάλουμε...
Από το δεύτερο και συντομότερο μέρος της βραδιάς, ξεχώρισαν με μεγάλη διαφορά δύο καταπληκτικές διασκευές στο “Βουνό Με Βουνό” και στον “Καϊξή”, αλλά και το “Δε Θέλω Πια Να Ξαναρθείς”. Από το encore δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει ο “Πασατέμπος”, με το οποίο κι έκλεισε το τρίωρο σχεδόν πρόγραμμα των Imam Baildi.
Δεν ξέρω αν έτυχα στην περίπτωση ή αν κάθε Πέμπτη στήνεται αυτό το τρικούβερτο πάρτυ στον Σταυρό Του Νότου –ελπίζω το δεύτερο. Όπως και να ’χει, οι Imam Baildi, που τους θαύμαζα ήδη πολύ, ανέβηκαν δέκα σκάλες στην εκτίμησή μου, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ο πειραματισμός τους δεν φέρνει μόνο αξιόλογους δίσκους, αλλά και εξαιρετικά live. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν και μακάρι να παραδειγματιστούν κι άλλοι συνάδελφοί τους από την όρεξή τους. Και επειδή ό,τι δίνεις παίρνεις και μας παρακάλεσαν να πούμε και στους φίλους μας για το live τους: να πάτε!
