Αυτά που κάθε γυναίκα φέρει μέσα της, τη ματαιοδοξία, την προσποίηση και την επίκληση στο θηλυκό, η Ζωζώ Σαπουντζάκη τα έκανε επάγγελμα και –για πολλούς– τέχνη. Αυτήν την τέχνη συνεχίζει και φέτος, σε μια χορταστική μουσική παράσταση διάρκειας δυόμισι και πλέον ωρών, στη σκηνή Variete του θεάτρου Badminton.
Το πρώτο που διαπίστωσα φτάνοντας ήταν η ζεστασιά του Variete, ενός μικρού, μακρόστενου χώρου –απομεινάρι των σχεδίων του θεόρατου θεάτρου Badminton. Αυτός ο καλά κρυμμένος χώρος (έκανα δυο κύκλους γύρω από το κτίριο για να βρω την είσοδο) είναι μια καλοστημένη μικρή σκηνή ρετρό αισθητικής, ιδανική για να φιλοξενήσει λίγο κόσμο και καλλιτέχνες που χρειάζονται άμεση επαφή με το κοινό.
«Η Ζωή Μου Θέατρο» είναι ο τίτλος της παράστασης, στην οποία η Ζωζώ υποδύεται τη Ζωζώ. Με τρόπο τελετουργικό, διηγείται την πορεία της στο ελληνικό θέαμα, ενώ –ταυτόχρονα με τη δική της ιστορία– περνούν καρέ-καρέ αρκετές μορφές και κορυφαίες στιγμές του μουσικού θεάτρου και του λαϊκού τραγουδιού του περασμένου αιώνα. Κι αν το μυαλό σας πάει στη θλιβερή εικόνα μιας μεγαλούτσικης κυρίας η οποία νοσταλγεί τα νιάτα της, απατάσθε: η παρελθοντολαγνεία δεν είναι το στυλ της πρωταγωνίστριας κι ούτε αποτελεί δομικό στοιχείο της παράστασης.
Το στοιχείο του αιφνιδιασμού είναι σημαντικό σ’ αυτά τα σόου κι ο Δημήτρης Παπάζογλου, ο σκηνοθέτης της παράστασης, μάλλον το γνωρίζει καλά καθώς δεν θυμάμαι ούτε μια στιγμή να αφέθηκα σε δικές μου σκέψεις. Η Σαπουντζάκη εκτίναξε την καμπύλη μνήμης, μπαίνοντας από την είσοδο –αντί της φωτισμένης σκηνής– τραγουδώντας το “Sway” (με ελληνικούς στίχους Πάνου Μπρατάκου) και φλερτάροντας με τους ηθοποιούς Δημήτρη Γαλάνη και Στράτο Λύκο, που την πλαισιώνουν.
Η ζωή του καθενός είναι άλλη στα δικά του μάτια, έτσι κι η Ζωζώ μας έδωσε, με χιούμορ κι αυτοσαρκασμό, τη δική της αλήθεια για τη ζωή και την τέχνη της. Μεταξύ των τραγουδιών του Ζαμπέτα, του Κραουνάκη, του Σουγιούλ και του Πλέσσα, παρακολουθήσαμε την απότομη μετάβαση της Σαπουντζάκη από το προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον στα φώτα του θεάτρου, μετά τις αμοιβές ν’ αυξάνουν, τα ακριβά δώρα και τα λουλούδια να φτάνουν στο καμαρίνι και την ερωτική απογοήτευση να στέλνει την ήδη φτασμένη σοουγούμαν στην Αμερική. Κι όλα αυτά ήταν απόλυτα δεμένα με τα τραγούδια, αλλά και με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που προβάλλονταν εκατέρωθεν της σκηνής.
Από την πορεία της στο μουσικό θέατρο, η Σαπουντζάκη επέλεξε τα αγαπημένα της νούμερα. Από «παιχνιδιάρα χήρα» μεταμορφώθηκε με απίστευτη ταχύτητα σε μια «Λόλα, πρόθυμη για όλα» κι έπειτα σε «περιπεσούσα καλογραία». Παρόλη την αγάπη της για το θέατρο, δεν αρνήθηκε ότι το αποχωρίστηκε νωρίς, για τα μυθικά κέρδη του σόου: «Το θέατρο ήταν ο άντρας μου, η πίστα ο εραστής μου» είπε, με τον αέρα μιας καλλιτέχνιδας η οποία δεν έχει πια τίποτε ν’ αποδείξει. Κι έτσι περάσαμε στις εποχές της μεγάλης πίστας, στην Κομπαρσίτα, στον Βράχο και στην Πεταλούδα. Οι καταχωρήσεις στις εφημερίδες της εποχής μας πληροφόρησαν επίσης ότι ως πρώτο όνομα στην Πεταλούδα έβγαινε η Σαπουντζάκη και ακολουθούσε ο εξαιρετικός ερμηνευτής του ελαφρού τραγουδιού, Φώτης Πολυμέρης.
Με μια τόσο αυθόρμητη πρωταγωνίστρια πρέπει να είσαι καλοκουρδισμένος. Και ήταν πράγματι καλοκουρδισμένοι ο Βασίλης Τσαντής (πιάνο), ο Στέλιος Τζανετής (μπουζούκι) και ο εκθαμβωτικός Samuel Marlieri (σαξόφωνο, κλαρινέτο, cajon).
Το βράδυ του Σαββάτου στο Variete του Badminton η Ζωζώ περνούσε ανάμεσά μας και μας κοιτούσε στα μάτια. Και δεν θυμάμαι ούτε μια στιγμή να χειροκρότησα για να την επιβραβεύσω για την προσπάθειά της, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να προσπαθεί η Σαπουντζάκη. Ο επαγγελματισμός της με κέρδισε και κατέληξα: η Σαπουντζάκη δεν είναι για να τη λυπάσαι, αλλά για να ψάχνεις τι δεν πάει καλά μ’ εσένα και κουράζεσαι τόσο εύκολα...
