Αρκετά χρόνια μετά τις πρώτες τους δόξες και έναν περίπου χρόνο μετά την επανένωσή τους, οι In Trance 95 γιόρτασαν το Σάββατο το βράδυ την πρόσφατη κυκλοφορία του δίσκου-συλλογής τους Cities Of Steel And Neon από την αμερικανική δισκογραφική εταιρία Minimal Wave.
Ίσως αν είχα δει τους Μαχαίρα και Βελιώτη λίγο πριν το 1990 να μπορούσα να κάνω τη σύγκριση ανάμεσα στη συμπεριφορική του ελληνικού κοινού απέναντι σε τέτοιου είδους μουσικές τότε και τώρα. Τώρα, εξαιτίας του εντυπωσιακά στατικού κοινού, ομολογώ ότι μου είχε κολλήσει στο κεφάλι ο Boy να αναρωτιέται “Γιατί Δεν Χορεύετε Ρε;” (χωρίς να βγάζω τον εαυτό μου απέξω), καθώς ο ήχος των In Trance 95 δεν επιδέχεται την παραμικρή, έστω προσωρινή, στατικότητα.
Αναφορικά με το ιστορικό ντουέτο, η αντίθεση ανάμεσα σε έναν παθητικό Βελιώτη κι έναν ενεργητικό Μαχαίρα ήταν σχεδόν αναμενόμενη –ίσως και απαραίτητη για να κρατούνται οι ισορροπίες. Με επιλογές βασισμένες στη δομή του Cities Of Steel And Neon, έγινε ένα πέρασμα από τα κλασικά “Desire To Desire”, “Brazilia” και “21st Century European Temptation”, ενώ εναρκτήριο τραγούδι της βραδιάς ήταν το “Wave (Are We Alone?)”, το οποίο θα περιληφθεί στον επόμενο δίσκο τους (κυκλοφορεί ήδη στο διαδίκτυο).
Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο ήχος των In Trance 95 παραμένει επίκαιρος, έστω κι αν έχουν πλέον περάσει δεκαετίες από πάνω του –ίσως βέβαια να συμβάλλει και η τάση αναβίωσης του συγκεκριμένου ήχου εσχάτως. Η ατμόσφαιρα πάλι που δημιουργούσαν τα ηχητικά και οπτικά μέσα τα οποία χρησιμοποιούσαν ο Βελιώτης με τον Μαχαίρα αφομοίωνε την εμπειρία ετών ενός συγκροτήματος που κάποτε έκανε αίσθηση με την πρωτοποριακή ηλεκτρονική προσέγγισή του.
Προσωπικά περίμενα ότι η βραδιά του Σαββάτου στο No Central θα εξελισσόταν σε ένα πολυπληθέστερο και χορευτικό πάρτυ, κάτι το οποίο δεν συνέβη. Σε κάθε όμως περίπτωση, η μεριά των In Trance 95 αιτιολόγησε με άνεση τον θρυλικό χαρακτήρα που της έχει δοθεί με την πάροδο των χρόνων.
