Δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί ποτέ σε πάρτυ συμφοιτητών ή σε ένα παιδικό πάρτυ. Εκεί όπου όλα είναι οικεία και απλά και φεύγεις με ένα χαμόγελο, ακόμα κι αν το φαγητό ήταν πρόχειρο ή η όλη συνάντηση έβριθε περισσότερο από αυθορμητισμό και λιγότερο από οργάνωση.
Έτσι ένιωσα κι εγώ στο ΕΜΣΤ την Παρασκευή το βράδυ. Εκεί όπου πολύς κόσμος μαζεύτηκε όχι μόνο για να ακούσει μουσική του Φίλιππου Τσαλαχούρη, αλλά και για να τιμήσει τη μνήμη του Δημήτρη Δραγατάκη. Πολύς νεαρόκοσμος καθόταν σε μαξιλάρια ή βρισκόταν όρθιος γύρω από τις υπερπλήρεις θέσεις: σαν να γίνεται μια γιορτή στην πλατεία και να μαζεύονται όλοι με άδολη χαρά για να την παρακολουθήσουν.
Στο πρώτο μέρος της συναυλίας ακούσαμε έργα για πιάνο των νέων συνθετών Φραγκούλη Καραγιαννόπουλου, Παναγιώτη Μπερετζίκη και Κωνσταντίνου Παντελίδη, οι οποίοι είχαν την τύχη να ακούσουν τη δουλειά τους να ερμηνεύεται από τον Τίτο Γουβέλη. Από τον γλυκύτατο Τελευταίο Έρωτα Του Πρίγκιπα Ζένγκι του Καραγιαννόπουλου στην εξαιρετική μινιμαλιστική σύνθεση του Μπερετζίκη Αναπνοές Για Πιάνο, έως τη σουίτα για πιάνο του Παντελίδη –την πιο ολοκληρωμένη συνθετική κατάθεση, παρότι, προσωπικά, μου άρεσε περισσότερο το έργο του Μπερετζίκη– νομίζω ότι κάναμε ένα σύντομο πέρασμα από τη σύγχρονη γραφή. Μια γραφή που δεν στρατεύεται σε κάποιο συγκεκριμένο κίνημα ή τάση, αλλά στοχεύει σε μια λιγότερο μοντερνίζουσα και περισσότερο συγκινησιακή/τονική/τροπική εκδοχή της μουσικής εμπειρίας.
Στο δεύτερο μέρος ακούσαμε έργα του Φίλιππου Τσαλαχούρη. Στον Εσπερινό, op. 62, Για Βιόλα, Καμπάνα Σε Ρε Και Φωνές Interno η βιόλα της Αγγέλας Γιαννάκη ανταποκρίθηκε στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του κομματιού, η οποία ισορροπούσε ανάμεσα στη θρησκευτικότητα και στην ελλοχεύουσα απειλή, όσο ο μονότονος χτύπος της καμπάνας σηματοδοτούσε το πέρασμα του χρόνου –ενός χρόνου εξαντλούμενου σε στάδια αλλά και εν αρμονία μέσα από την όμορφη και διακριτική παρουσία της γυναικείας χορωδίας Opus Femina. Τα άλλα δύο έργα, Geistliche Meditation, op. 76, Για Πιάνο, Φωνές Και Κουαρτέτο Εγχόρδων (σε πρώτη εκτέλεση) και το γνωστό πια στο ελληνικό κοινό Stabat Mater op. 70, Για Δύο Μεσόφωνες, Γυναικεία Χορωδία, Πιάνο, Όργανο Και Καμπάνα Σε ΜΙ μου άφησαν αμφίθυμη διάθεση. Λίγο το κουαρτέτο που δεν «τράβηξε», λίγο η γυναικεία χορωδία που εμφάνισε τονικά ψεγάδια, λίγο η συνύπαρξη οργάνου και πιάνου η οποία δεν μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, με προβλημάτισαν. Από την άλλη πλευρά, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο ότι δεν ήταν έργα που διαχειρίζονται τη δημιουργία μιας υποβλητικής ατμόσφαιρας, σε έναν τομέα όπου ο Τσαλαχούρης είναι πραγματικός μάστορας.
Φεύγοντας, ένιωσα ότι είχα πάει σε ένα μουσικό πικ-νικ, όπου όλοι χαρήκαμε με το αυθόρμητο της συνεστίασης αλλά και αποδεχτήκαμε τους όρους αυτής. Μουσικό δίδαγμα: Αναπνοές Για Πιάνο, ξανά. Εσπερινός, για πάντα.
Συντελεστές:
Τίτος Γουβέλης, πιάνο
Ελισάβετ Κουναλάκη, πιάνο
Γιάννης Αγρανιώτης, βιολί
Ηλέκτρα Βεζύρογλου, βιολί
Γιάννης Ρωμανός, βιόλα
Αγγέλα Γιαννάκη, βιόλα
Έλλη Φιλίππου, τσέλο
Γυναικείο Φωνητικό Σύνολο Opus Femina,
διδασκαλία-διεύθυνση Φάλια Παπαγιαννοπούλου
Έλενα Μαραγγού, μεσόφωνος
Ευγενία Καλοφώνου, μεσόφωνος
Κατερίνα Καραμπάτσα, πιάνο
Χριστίνα Αντωνιάδου, όργανο
