«…οι περισσότεροι προτιμούν να μείνουν σπίτι τους αυτή την πραγματική χειμωνιάτικη μέρα... γι’ αυτό και σας ευχαριστώ πολύ που είστε εδώ». Αυτά είναι τα λόγια Μελίνας Τανάγρη προς τον κόσμο που μαζεύτηκε για τη μία και μοναδική της παράσταση στο Almaz, την πρώτη αληθινά χειμωνιάτικη Κυριακή του Οκτώβρη.
Ανεβαίνοντας στη σκηνή λέει ένα «λοιπόν...» και αμέσως μια μεγάλη παύση. Σαν να βρίσκεται στο σπίτι της, στον προσωπικό της χώρο. Και αμέσως, με αυτό το καθημερινό και οικείο «λοιπόν», σπάει τον πάγο και ξεκινάει όχι να τραγουδά, αλλά να μας μιλά με ρίμες. Είναι η μικροκαμωμένη, απόκοσμη και σχεδόν εξωτική Τανάγρη με το κόκκινο μαλλί και τα πράσινα μάτια, που προσπαθεί να πλάσει τον κόσμο της επιτόπου, εκεί πάνω στη μικρή σκηνή, με τον τρόπο που ξέρει εκείνη και με τον τρόπο τον οποίο αγαπούν οι (πολλών ηλικιών) θαυμαστές της. Ετοιμόλογη, σπιρτόζα, θεατρίνα, κερδίζει πόντους τραγούδι το τραγούδι.
Ένα και μόνο πιάνο υπάρχει επί σκηνής, το όργανο που συνοδεύει τη φωνή της, αυτό του Αντώνη Παλαμάρη. Τα τραγούδια της ξεδιπλώνονται σιγά-σιγά, ένα-ένα. “Ό,τι Χάνεις”, “Φιλενάδα”, “Έρημος”, “Άσε Με Εδώ”, “Έν Άνθος”... Και όσο την ακούω στο παλιό της και νέο της ρεπερτόριο, θαυμάζω την άνεσή της απέναντι στα λάθη της. Τα όποια λάθη. Μ’ αρέσει αυτή η αντιμετώπιση, γιατί δείχνει τραγουδιστή που ξέρει τις δυνάμεις του, που αντιμετωπίζει το τραγούδι όχι με λύσσα επαγγελματική αλλά σαν κάτι τρυφερό και προσωπικό. Και όποιος το αποδέχεται, το αποδέχεται.
Χαμογελαστή συνέχεια, κάνει μία βόλτα από τα γαλλικά τραγούδια τα οποία αγαπά, κοντοστέκεται στην Ισπανία με το “Querer” και κανιβαλίζει –όχι με την ερμηνεία της, αλλά με το βιτριολικό χιουμοράκι της– εκείνο το τάχαμου δήθεν είδος γυναικών που λεν ότι «μπορούν να τα έχουν όλα» και να που ξεκινά το τραγούδι για μια τέτοια γυναίκα: “Whatever Lola Wants”. Ο “Μικρός Τύραννος” γίνεται κατόπιν ένα με το “Λίγο Ψίχουλα Αγάπης”, οι “Παροιμίες” όσες φορές και να τις ακούσεις είναι απολαυστικές, ενώ φυσικά δεν λείπει από τη βραδιά ο “Θανατηφόρος Πυρετός”.
Η “Μελίνα Από Το Μέλι” –για μένα από τα πιο σκιαγραφικά τραγούδια της Τανάγρη– σου κλείνει το μάτι ότι η συναυλία οδεύει προς το τέλος. «Αν δεν πει τα “Βυζάκια Έξω” εγώ δεν φεύγω από ’δω…» ακούγεται μία γυναικεία φωνή από δίπλα. Δεν προλαβαίνει να φύγει το παράπονο-απειλή στη σκοτεινή αίθουσα και να που ακούγεται το τραγούδι, με τον ξεσηκωτικό ρυθμό μα τους σκοτεινούς στίχους. Η απρόσμενη συμβολή της Αναστασίας Μουτσάτσου –θεατής κι αυτή μαζί με μας στο Almaz– με το “Μη Τον Ρωτάς Τον Ουρανό” ήταν ένα ευχάριστο συν στη βραδιά.
«Δεν έχουμε encore γιατί δεν έχουμε κάνει άλλα τραγούδια πρόβα...» λέει η Τανάγρη με παιχνιδιάρικο και λίγο ενοχικό ύφος εκεί στο τέλος. «Κι άλλο, κι άλλο!!» φωνάζει ο κόσμος από κάτω –και να που χωράει τελικά κι ένα encore στη βραδιά. Τέλος συναυλίας και εκεί, όπως πλησιάζεις την έξοδο, καταλαβαίνεις ότι έξω το κυριακάτικο ψύχος συνεχίζει. Χαλάλι της, η Μελίνα από Μέλι είχε άσσους στο τσεπάκι της για να σε κάνει να ξεχάσεις το χαμένο κυριακάτικο κατ’ οίκον χουχούλιασμα…
