Παρασκευή βράδυ, εν μέσω απεργιών και με την καταβαράθρωση ηθικού και ψυχολογίας σε πλήρη εξέλιξη, οι drog_A_tek παρουσιάζουν στο Gagarin τον νέο τους δίσκο, Too Late To Care. Κι αναρωτιέμαι: όταν μία κοινωνία αφήνεται να κατρακυλήσει σε τέτοια «ιστορικά χαμηλά», είναι όντως πολύ αργά για να νοιαστούμε; Κι αν είναι, τότε τι απομένει;
Η ενστικτώδης απάντηση είναι πως όχι, δεν είναι ποτέ αργά για να νοιαστούμε. Αν ήταν, τότε σήμερα στεκόμαστε νεκροζώντανοι μπροστά στο παράλογο μίας ύπαρξης απογυμνωμένης από αισθήσεις και αισθήματα. Από την άλλη, αν υπάρχουν ιστορικές συγκυρίες που ευνοούν (αν δεν υποβάλλουν) σκοτεινές, μηδενιστικές σκέψεις, τότε ζούμε σε μία τέτοια, σε αυτόν τον κόσμο των «μειούμενων προσδοκιών», όπως αποκαλείται ευσχήμως. Αδιέξοδο!
Διόλου τυχαία, οι drog_A_tek διαδίδουν ότι «το Too Late To Care είναι ένας μαύρος δίσκος». Για να είμαι όμως ειλικρινής, τούτες οι σκέψεις προκλήθηκαν τώρα που στα αυτιά μου στριφογυρνά η στουντιακή απεικόνιση του Too Late To Care. Διαπιστώνω δηλαδή πως ο δίσκος μοιάζει πιο «βαρύς», πιο σκοτεινός συγκριτικά με τη live εμφάνιση της Παρασκευής: οι συναυλιακοί drog_A_tek έμοιαζαν να έχουν μία κάπως διαφορετική στόχευση. Έδειξαν δηλαδή να οδηγούν πολλά από τα θέματά τους σε ξεσπάσματα έντασης, τη στιγμή που αυτή ακριβώς η μη εκτόνωση της έντασης στον δίσκο είναι που (μερικές φορές) τον σπρώχνει πιο σίγουρα στο σκοτάδι. Και μολονότι φυσιολογικό –καμιά φορά και επιβεβλημένο– για μια συναυλία να επενδύει περισσότερο στην ένταση, δεν παύει αυτό να διαφοροποιεί το αποτύπωμα που αφήνουν οι δύο εκφάνσεις του ίδιου συγκροτήματος.
Οργανωμένη λοιπόν ηχητικά πίσω από μπάσο, λάπτοπ, κιθάρα, πλήκτρα, τρομπέτα, κασετόφωνα, μεταλλικούς σωλήνες και λοιπά συμπράγκαλα και παίζοντας μπροστά από το φιλμ του Werner Herzog, Lektionen In Finsternis (a.k.a. Lessons In Darkness), η αθηναϊκή κολεκτίβα παρουσίασε το νέο της άλμπουμ, με τις παραπομπές στο παρελθόν της να αρχίζουν και να σταματούν στη λούπα από το “Avalanche” του Cohen –η οποία περιέχεται τόσο στην έναρξη του Too Late To Care, όσο και στο “Homeland II” από το soundtrack τους για τη Χώρα Προέλευσης (σημειώνεται βεβαίως πως το ίδιο το Too Late To Care μαζί με νέες συνθέσεις περιέχει και κάποιες παλαιότερες ηχογραφήσεις). Στηριζόμενοι λοιπόν αποκλειστικά στο καλλιτεχνικό τους παρόν, οι drog_A_tek απεδείχθησαν εξαιρετικοί στο να δημιουργούν τα ρευστά, ήρεμα επιφανειακά μα εν βρασμώ εσωτερικά, ηχητικά τους τοπία. Με την ένταση να παίρνει πότε μία υπόκωφη και εσωτερική μορφή και πότε μία περισσότερο εύγλωττη δυναμική, οι συνθέσεις παρουσιάζονταν με μια βασική μεθοδολογία: τα beats του Electroware, οι λουπαρισμένες ή μη, πάντα όμως κυρίαρχες, μπασογραμμές του Bombie Baumann ή τα κιθαριστικά θέματα του Koke Nunu Fossa, σχημάτιζαν (μεμονωμένα ή μαζί) την ηχητική βάση: μία εύκαμπτη δομή, επάνω στην οποία προσάρμοζαν θορύβους, επιπλέον μελωδίες, φωνητικά, αντηχήσεις.
Κι ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας τούτος ο τρόπος των drog_A_tek λειτουργούσε το λιγότερο ικανοποιητικά –φθάνοντας σε αρκετές στιγμές όπου έμοιαζαν να διαχειρίζονται τις εντάσεις υποδειγματικά– από ένα σημείο κι έπειτα αισθάνθηκα κάποια κούραση. Η θεματολογία, βεβαίως, άλλαζε και μερικές φορές άλλαζε δραματικά. Οι drog_A_tek κινήθηκαν με ευχέρεια σε ένα ευρύ φάσμα, το οποίο περιελάμβανε από ατμοσφαιρικό ambient και θορυβώδη drones, μέχρι trip hop ακόμα και electro-punk. Όμως καθώς το μέσο στην πραγματικότητα δεν είναι το μήνυμα, ο πανομοιότυπος τρόπος με τον οποίο εκδηλωνόταν, δομούνταν και αποδομούνταν αυτή η διαφοροποιημένη τοποθέτηση, τους έφερε σε κάποια σημεία ουσιαστικά να επαναλαμβάνονται ή/και να πλατειάζουν.
Τούτο ίσως και να μοιάζει λεπτομέρεια (αν κι ορθώς λένε πως η ουσία κρύβεται κάπου εκεί) ή μία απολύτως προσωπική εντύπωση. Το γεγονός πάντως είναι ότι οι drog_A_tek μας παρουσίασαν ένα σχεδόν δίωρο σετ στο Gagarin, στο οποίο μπόρεσαν να συνταιριάξουν επιτυχώς τις ηχητικές εκρήξεις (λ.χ. αυτοσχέδιες λεκτικές αψιμαχίες του Paranormale και της S.T.M.C. ή industrial μονοπάτια του “Dala Hooda”, στα οποία καθοδηγούσε η δυναμική, παραμορφωμένη μπασογραμμή), με στιγμές όπου λούπες, τρομπέτα και ηλεκτρονικά δημιουργούσαν ένα εύθραυστο περιβάλλον. Μας παρουσίασαν ένα σετ το οποίο, παρά τις κάποιες αδυναμίες του και τον ανά διαστήματα βερμπαλισμό του, πιστοποίησε (αν τέλος πάντων αυτά τα πράγματα επιδέχονται πιστοποίησης), το αξιόλογο της μπάντας. Κι αν προσωπικά τείνω να πιστεύω ότι αυτό το αξιόλογο μοιάζει ευκρινέστερο στους δίσκους τους παρά στο live, δεν νομίζω ότι πρέπει να εκληφθεί ως κάτι παραπάνω από προσωπικό γούστο.
Υ.Γ.1: Το γεγονός ότι παρά τις δυσμενείς κυκλοφοριακές συνθήκες (εν μέσω απεργιών) οι παρευρισκόμενοι έφθασαν για να μισογεμίσουν, έστω, το Gagarin, δείχνει ότι, συν τω χρόνω, οι drog_A_tek έχουν (δικαίως) δημιουργήσει έναν ικανό πυρήνα ακροατηρίου.
Υ.Γ.2: Της συναυλίας προηγήθηκε ένα προθερμαντικό DJ σετ (συγχωρήστε με, αλλά τα στοιχεία του DJ μου είναι άγνωστα –δεν τα βρήκα άλλωστε σε κανένα δελτίο Τύπου), με «πειραγμένες» αναφορές στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, εξίσου «πειραγμένα» περάσματα από jazz classics τύπου “Once Upon A Summertime” και κλείσιμο με το («απείραχτο») πάντα επιβλητικό “Decades” των Joy Division.
