Παρασκευή βράδυ κατηφόρισα τη λεωφόρο Συγγρού με κατεύθυνση τον Νέο Κόσμο. Νόμιζα πως η πρεμιέρα της Ευρυδίκης στον Σταυρό Του Νότου (Plus) θα ξεκινούσε γύρω στις δέκα και μισή κι έτσι στις δέκα έτρεχα με τον τρόμο μην εγκλωβιστώ στο Freeday και χάσω την έναρξη. Νόμιζα επίσης ότι στην πρεμιέρα αυτή θα συναντούσα το μουσικό παρελθόν των σχολικών μου χρόνων. Ευτυχώς έπεσα έξω και στα δύο.
Έφτασα στον Σταυρό Του Νότου Plus νωρίς κι έτσι είχα όλον τον χρόνο –έως τις έντεκα και μισή που ξεκίνησε το πρόγραμμα– να παρατηρήσω αυτόν τον απροσδιορίστου αισθητικής χώρο, ο οποίος πάντα μου μαγνήτιζε την προσοχή. Κι εδώ γίνεται συνήθως κάτι μαγικό: μόλις παραδεχτώ ότι ποτέ δεν θα μπω στο μυαλό του διακοσμητή, τα φώτα σβήνουν. Η Ευρυδίκη εμφανίζεται στη σκηνή και με μια περιμετρική ματιά διαπιστώνω ότι όλα τα τραπέζια και τα δύο μπαρ έχουν γεμίσει. Με ξαφνιάζει το γεγονός ότι βλέπω, σε διπλανά τραπέζια, παιδιά στα δεκαέξι και δίπλα τους –διάσημους και μη– σαραντάρηδες, από εκείνους αποτελούν το «κυρίως κοινό» το οποίο κινείται μεταξύ μουσικών σκηνών και μπουζουκιών περιωπής της πόλης. Με ξαφνιάζει επίσης και το πρώτο τραγούδι της Ευρυδίκης, γιατί δεν το έχω ξανακούσει κι είμαι σίγουρη γι αυτό.
«Τα χρόνια πέρασαν, μαμά», έλεγε το πρώτο τραγούδι. Είκοσι τα χρόνια κι «ονειρεύομαι ακόμα» δήλωσε η Ευρυδίκη στο –μουδιασμένο– κοινό της πρεμιέρας ενός προγράμματος που στήθηκε για να παρουσιάσει τον νέο της δίσκο. Μέσα στην πρώτη μισή ώρα είδα ζωντανά αυτό που είχα στο μυαλό μου ως «η Ευρυδίκη των zeros», με τραγούδια σε μουσική κυρίως του Δημήτρη Κοργιαλά –από εκείνα που κυκλοφόρησαν οι δυο τους ως ντουέτο τα τελευταία χρόνια. Μετά το μισάωρο, τα ποτά έκαναν γύρο και τα βλέμματα είχαν απομακρυνθεί οριστικά πια από τις διασημότητες των πρώτων τραπεζιών. Κι εκεί που άλλα ζωντανά προγράμματα κάνουν μοιραία κοιλιά, εμείς περάσαμε στο πιο ενδιαφέρον μέρος του προγράμματος: τις διασκευές! Οι επιτυχίες των άλλων, που τραγουδάς κρυφά στο σπίτι σου και με τις οποίες πάντα ήθελες να μετρηθείς μπροστά στο μικρόφωνο.
Βρίσκω πως πάνω από τις μισές διασκευές στα αθηναϊκά προγράμματα του χειμώνα πέφτουν στο κενό. Κι όμως, ένα μπάσο, μια ηλεκτρική κιθάρα και η εξίσου ηλεκτρική φωνή της Ευρυδίκης ξάφνιασαν ευχάριστα το αισθητήριο όργανο που συνήθισε χρόνια την Αρβανιτάκη στο “Μέτρησα” του Νίκου Ζούδιαρη, την Τσανακλίδου στο “Γυφτάκι” και την Αλεξίου στο “Εξαρτάται”. Υπάρχει κι άλλη διάσταση στα τραγούδια κι οι φωνητικές ακροβασίες ακριβείας της Ευρυδίκης μας έπεισαν γι’ αυτό.
Η ώρα πέρασε κι ο καλεσμένος της πρεμιέρας –ο Αντώνης Βαρδής– ανέβηκε στη σκηνή. Κι εκεί που περιμέναμε τα ντουέτα της βραδιάς, η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε στα παρασκήνια και σε λίγη ώρα είχαμε σχεδόν ξεχάσει ποια φωτογραφία κοσμεί την αφίσα του προγράμματος. Για πάνω από μία ώρα ο Αντώνης Βαρδής κράτησε τον κόσμο με παλιές και νεότερες επιτυχίες μαζί του και δεν έδειξε να πτοείται ούτε καν από τα κόλπα της ατίθασης κονσόλας του ηχολήπτη, η οποία σκόρπιζε στον χώρο ενοχλητικά υψηλές συχνότητες. Ο υιός Βαρδής ανέβηκε επίσης στη σκηνή και μοιράστηκε με τον πατέρα τη χαρά ν’ ακούν τον κόσμο να τραγουδά απ’ έξω όλους τους στίχους των επιτυχιών που έκαναν το 1997, στον κοινό τους δίσκο.
Πήγε δύο παρά για να ξαναβγεί η Ευρυδίκη. Κι η συνύπαρξή της στη σκηνή του Σταυρού Του Νότου Plus με τον Βαρδή διήρκεσε μόλις τέσσερα τραγούδια. Δεν ξέρω αν φταίει η έλλειψη χρόνου για πρόβες, αλλά μου έμεινε μια αίσθηση του δυσανάλογου. Σε αυτό το δεύτερο μέρος του προγράμματος, οι επιλογές των τραγουδιών κινήθηκαν μεταξύ της δισκογραφίας της Ευρυδίκης και άλλων καλλιτεχνών της ποπ-ροκ και έντεχνης σκηνής. Η μοναδική, ίσως, ατυχής επιλογή ήταν το παραδοσιακό τραγούδι “Τα Παιδιά Της Γειτονιάς Σου”, το οποίο απαιτεί πραγματικά μια αμιγώς λαϊκότροπη ερμηνευτική προσέγγιση.
Λίγο πριν τις τρεις θυμηθήκαμε όσα έκαναν γνωστή την Ευρυδίκη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με την υπογραφή του Γιώργου Θεοφάνους. “Το Μόνο Που Θυμάμαι” είναι ότι η προεφηβική ευδαιμονία με διαπέρασε ξανά, παρατηρώντας το είδωλο των εννέα μου χρόνων να έχει εξελιχθεί σε μια έμπειρη ποπ περφόρμερ με εξαιρετική, αναγνωρίσιμη φωνή και μελετημένη σκηνική παρουσία.
