Τα Μωρά Στη Φωτιά είναι ίσως το αγαπημένο μου ελληνικό ροκ συγκρότημα και σίγουρα το συγκρότημα που έχω δει ζωντανά περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο. Παραδόξως, όμως, δεν έτυχε ως τώρα να κάνω ανταπόκριση για κάποιο live τους. Με αφορμή λοιπόν την κυκλοφορία του Cougar Baby Smoking Rabbit πριν λίγους μήνες καθώς και τη συνέντευξη που τους είχα κάνει για το Avopolis, κατηφόρισα το Σαββατόβραδο μέχρι τα Λαδάδικα για να δω από κοντά τον Στέλιο Σαλβαδόρ και την παρέα του...
Όπως είναι και αναμενόμενο, τα Μωρά Στη Φωτιά έχουν πολύ δυνατό πυρήνα στη Θεσσαλονίκη, μιας και είναι ο τόπος δημιουργίας του γκρουπ. Έτσι λοιπόν, μέσα σε μισή ώρα απ’ όταν άνοιξαν οι πόρτες του, το 8ball είχε ήδη γεμίσει –παρόλο που ο καιρός είχε χαλάσει απότομα από το απόγευμα. Ο κόσμος ήταν ίσως ο ιδανικός: ούτε τόσο πολλοί που να γίνεται η ζωή μας δύσκολη, αρκετοί όμως ούτως ώστε η συναυλία να θεωρηθεί πλήρης επιτυχία. Τα Μωρά μας άργησαν λίγο να ξεκινήσουν, μιας και εμφανίστηκαν κατά τις 22.25, αλλά ο Σαλβαδόρ μας υποσχέθηκε ότι θα εξιλεωθεί και με το παραπάνω, πράγμα που έκανε κιόλας.
Ξεκίνησαν πολύ δυναμικά και μας έπαιξαν ένα playlist που ναι μεν επικεντρωνόταν στα δύο πρώτα άλμπουμ, περιείχε όμως αρκετά πράγματα και από τα δύο τελευταία. Επίσης, μας έπαιξαν ολόκληρο το ομώνυμο άλμπουμ του 1987, πράγμα που συνηθίζουν βέβαια να κάνουν. Μετά από κάτι λιγότερο από δύο ώρες σταμάτησαν για ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, για να συνεχίσουν κατόπιν ακάθεκτοι. Στο τέλος μάλιστα μας έριξαν και μια επανάληψη της “Σκυλίσιας Μέρας” και του “Χαμαιλέοντα”, ενώ έκλεισαν με μια (επίσης επαναληπτική) εκτέλεση στο “Παυσίπονο”. Η όλη συναυλία διήρκεσε περίπου δυόμισι ώρες, οπότε δεν νομίζω να έμεινε κανείς παραπονεμένος!
Σκηνικά το συγκρότημα τα πηγαίνει πολύ καλά, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό που κάνανε τροποποιήσεις στον ήχο τους –με σημαντικότερη την προσθήκη της τρομπέτας– μ’ αρέσουν ίσως ακόμα περισσότερο: δίνουν μια άλλη αίσθηση σε κομμάτια από τους παλιότερους δίσκους, καθώς η τρομπέτα αντικαθιστά πολλά περάσματα του συνθεσάιζερ. Ίσως κάποιος να πει βέβαια ότι έτσι αλλοιώνονται τα αρχικά τραγούδια, προσωπικά όμως θεωρώ ότι δίνεται μια ανανέωση σε αγαπημένα μεν, πολυακουσμένα δε πράγματα. Σε τελική ανάλυση, το παίξιμό τους είναι αντάξιο του ονόματος που έχτισαν τόσα χρόνια.
Το κοινό ήταν αρκετά ετερόκλητο, μιας και περιλάμβανε από 17χρονα παιδιά μέχρι και 40άρηδες. Χαίρομαι που ακόμα και τώρα τα Μωρά έχουν τόση απήχηση στις μικρότερες ηλικίες. Στις πρώτες σειρές επικρατούσε ο κακός χαμός, με το πόγκο να είναι πολύ έντονο, εικόνα όμως οικεία: δεν θυμάμαι να έχω δει ποτέ τα Μωρά Στη Φωτιά και να μην πέφτει ξύλο στις πρώτες σειρές. Πάντως όλοι το χάρηκαν και με το παραπάνω, ο καθένας φυσικά με τον δικό του τρόπο!
Σε γενικές γραμμές, χάρηκα πολύ που είδα για άλλη μια φορά ένα τόσο αγαπημένο συγκρότημα και μάλιστα σε συναυλία τόσο μεγάλης διάρκειας. Όταν βλέπεις μπάντες από το παρελθόν να στέκονται ακόμα τόσο καλά, να βγάζουν άξιο νέο υλικό και να δίνουν συναυλίες των δυόμισι ωρών, όπως και να ’χει σε κάνει να νιώθεις όμορφα...
