Oι Ειρήσθω Εν Παρόδω δεν παίζουν ethnic ή world. Παίζουν, συγκεκριμένα, μεσογειακή μουσική. Το επιβεβαιώσαμε άλλωστε και το βράδυ της Παρασκευής, στον μικρό, φιλικό χώρο του Dizzy Miles στο Παγκράτι.
Ο χώρος θυμίζει κάπως το παλιό Παράφωνο, αλλά στο πιο μικρό του. «Μικρό» όχι τόσο για το κοινό (που ήταν όσο έπρεπε) όσο για τη μπάντα, ειδικά αν είναι εξαμελής όπως οι Ειρήσθω Εν Παρόδω: δύο σετ percussion, μπάσο, πνευστά, ούτι και βιολί στριμώχτηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν ένα ταξίδι στη Μεσόγειο με μια διασκευή από τον Τυνήσιο Anouar Brahem.
Τα επόμενα τρία κομμάτια παρουσιάστηκαν με την ίδια σειρά που τα βρίσκει κανείς και στον δίσκο τους Οιστρηλασία (2010). Ο “Διέκπλους” χτίζεται πάνω σε μια τζαζ μελωδία που γίνεται πιο παραδοσιακή με τον διάλογο ανάμεσα σε ούτι και βιολί. To “Ακρωτήρι” ήταν ευκαιρία για αυτοσχεδιατικά σόλο απ’ όλους, με πρώτο το ούτι. Το “Γεράκι Της Ελεωνόρας” (ίσως η πιο απομακρυσμένη από την Ελλάδα μελωδία τους –πάντα όμως μεσογειακή) είναι η χαρά του φλαουτίστα αλλά και ο κατάλληλος καμβάς για σόλο ούτι –με το βιολί να μας επαναφέρει στην αρχική μελωδία. Συνέχισαν με ένα νέο κομμάτι με γρήγορο τζαζ ρυθμό, αυτοσχεδιασμό από κλαρινέτο και κλείσιμο με οργιαστικό μπάσο. Η εισαγωγή πάλι της “Γραμμής” και το αφαιρετικό της rhythm section έδωσε το σύνθημα για αυτοσχεδιασμό από όλους τους μουσικούς μαζί. Πριν το μικρό διάλειμμα, ταξιδέψαμε και πάλι στην Τυνησία, αυτή τη φορά με μια διασκευή σε Dhafer Youssef…
Στο β’ μέρος η αρχή έγινε με την “Ονειροτροπία”, όπου μια ανδαλουσιάνικη αύρα διέσχισε τη θάλασσα των Ειρήσθω Εν Παρόδω. Οι επόμενες δύο επιλογές ήταν ανάλογης υφής, θύμισαν δηλαδή κάτι από την ανδαλουσιάνικη/σεφαραδίτικη παράδοση. Η μία από αυτές, η δική τους εκδοχή για τον ήχο εκείνου του τόπου, θα βρίσκεται μάλιστα και στον επόμενο δίσκο τους. Ακολούθησε ένα κομμάτι από τη Μαύρη Θάλασσα και άλλο ένα καινούργιο, με τίτλο “Siesta” αλλά με ρυθμό που... σε ξυπνάει! Μια δόση μπλουζ από το ούτι κι ένα «Django-style» βιολί έχτισαν κατόπιν το “Nardis” του Miles Davis, ενώ προς το τέλος το ονειρικό ταξίδι έγινε πιο εξωστρεφές, αρχίζοντας από μια διασκευή σε Simon Shaheen με slappy μπάσο και με κεφάτο βιολί, που άλλαξε τον ανατολίτικο ρυθμό σε... πάρτυ! Τα δύο τελευταία κομμάτια ήταν επίσης γρήγορες και ανεβαστικές διασκευές, σε ένα λάτιν και σε ένα ροκ κομμάτι (δυστυχώς τα αγνοούσα αμφότερα).
Οι Ειρήσθω Εν Παρόδω, όταν τζαζάρουν, θυμίζουν Happy Dog Project. Όταν ταξιδεύουν στη Μεσόγειο, θυμίζουν Palyrria. Αλλά στη σκηνή είναι απλά οι Ειρήσθω Εν Παρόδω: θα σε κάνουν να απολαύσεις το ταξίδι στη Μεσόγειο ακόμα κι αν οι ίδιοι είναι στριμωγμένοι στην «οικονομική θέση». Ευχόμαστε να τους δούμε και σε κάποιον ανοιχτό χώρο –όχι βέβαια άμεσα– ενώ περιμένουμε επίσης τον νέο τους δίσκο!
