Μια περιμετρική ματιά στο φωτισμένο Ηρώδειο λειτούργησε καταπραϋντικά ώστε να ξεχάσει το κοινό την ορθοστασία, ώσπου ν’ ανοίξουν οι είσοδοι του θεάτρου, αλλά και τη σύγχυση σχετικά με την ώρα έναρξης της συναυλίας. Μόλις δε τοποθετήθηκε και καθένας στη θέση του και έριξε μια ματιά στη σκηνή, υπενθυμίζοντας στον εαυτό του πως είναι προσκεκλημένος του Δημήτρη Παπαδημητρίου και των φίλων του, ο αναβρασμός είχε οριστικά κοπάσει.
Το Ηρώδειο ως τις 21:00 είχε γεμίσει. Τα μέλη της ορχήστρας πήραν τις θέσεις τους και ακούστηκαν τα τελευταία κουρδίσματα. Τα φώτα χαμήλωσαν κι ένας προβολέας συνόδευσε τον οικοδεσπότη της βραδιάς στο κέντρο της σκηνής: ο Δημήτρης Παπαδημητρίου καλωσόρισε το κοινό και πήρε θέση για να διευθύνει τους μουσικούς. Οι φίλοι του καλλιτέχνες που παρευρέθηκαν για να του ανταποδώσουν πρότερη φιλοξενία στο μουσικό του σπίτι δεν ήταν λίγοι. Όπως απέδειξε η πορεία της συναυλίας, η παρουσία του καθενός στη σκηνή υπήρξε ανάλογη προς το πλήθος των συμπράξεων τους. Οι ερμηνευτές άλλαζαν σκυτάλη τακτικά, με αποτέλεσμα το πρόγραμμα να είναι εύρυθμο και πολυσυλλεκτικό – ιδιαιτέρως το πρώτο μέρος του.
Ο Γιώργος Φλωράκης –ως πρώτος καλεσμένος– άνοιξε τη γιορτή με το “Κοίτα Κοίτα”, ενώ στο δεύτερο μέρος παρουσίασε ένα τραγούδι από την επικείμενη δισκογραφική του συνεργασία με τον συνθέτη, σε ποίηση Διονύση Καψάλη. Συγκρατημένη παρουσία με στιλπνή χροιά, ο νεοφώτιστος πάτησε στη σκηνή και με τα δυο πόδια. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης πάλι, αφού αποποιήθηκε τον τίτλο του τραγουδιστή, ερμήνευσε το μελοποιημένο ποίημα του Καψάλη “Αυτοβιογραφία” με στόμφο και με –εύλογη- θεατρικότητα. Επίκεντρο του ποιήματος οι γυναίκες και στην ίδια θεματική ενότητα κινήθηκε ο Αργύρης Μπακιρτζής, τραγουδώντας τις “Περαστικές” του Κώστα Ουράνη. Το “Μη Με Φοβάσαι” ακούστηκε από τον Μπάμπη Στόκα, ο οποίος έδωσε κι αυτός το παρών στο Ηρώδειο, αν και λίγο άνευρος. Τελευταία εμφάνιση για ένα τραγούδι στο πρώτο μέρος της συναυλίας έκανε η Αρετή Κετιμέ στο “Ό,τι Κι Αν Γίνει”, με μεστή και γήινη ερμηνεία παρά την αμηχανία που φανερά την είχε κυριεύσει.
Ευχάριστη έκπληξη για τον Δημήτρη Παπαδημητρίου αλλά και για μέρος του κοινού στάθηκε η αυθόρμητη συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος ζήτησε να τιμήσει τον συνθέτη με το τραγούδι “Οι Σταθμάρχες”. Εκτενέστερη, από την άλλη, ήταν η συμμετοχή του Παντελή Θαλασσινού: τρία τραγούδια ακούστηκαν από τη μουσική επένδυση της τηλεοπτικής σειράς Έτσι Ξαφνικά. Ξεχωριστή η ερμηνεία του στο “Ο Κόσμος Είν’ Ένα Βουνό”, όπου ο Παπαδημητρίου βρέθηκε στα πλήκτρα για να τον συνοδεύσει. Μια φωνή κι ένα όργανο, αλλά δεν έμεινε κόγχη του θεάτρου χωρίς νότα. Την εμφάνιση του Δημήτρη Μητροπάνου περίμενε μεγάλη μερίδα του κόσμου, που είχε αρχίσει προς το τέλος του δεύτερου μέρους να τον αναζητά ψιθυρίζοντας. Η επιθυμία τους ικανοποιήθηκε και ο Μητροπάνος τους αποζημίωσε με τρία κομμάτια από τον δίσκο Στης Ψυχής Το Παρακάτω, τη λαϊκή δηλαδή σύμπραξη των δύο καλλιτεχνών.
Παρούσα βέβαια στο Ηρώδειο ήταν και η Φωτεινή Δάρρα. Ευδιάθετη και γοητευτική, εμφανίστηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Με έντονες εναλλαγές σε ύφος και διάθεση, η μόνιμη ερμηνεύτρια των συνθέσεων του Παπαδημητρίου τα τελευταία χρόνια παρουσίασε μεγάλο μέρος της κοινής τους δισκογραφίας. Συγκινητική ήταν η ερμηνεία της στα κομμάτια “Σ’ Aγαπώ” και “Στάλσιμο”, από το “Σκάκι” ωστόσο έλειψε η δωρικότητα. Το όνομα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στάθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα άμεσα συνδεδεμένο με τον Παπαδημητρίου. Σταχυολόγησαν λοιπόν τις ουκ ολίγες δισκογραφικές τους συνεργασίες και μοιράστηκαν με τους ακροατές μνήμες από τα παλιά, ξεσηκώνοντάς τους ώστε να ζητήσουν νέα τους σύμπραξη. Η Αρβανιτάκη, συνεπής στη λιτή σκηνική της παρουσία αλλά και στη γεμάτη χρώματα φωνή, στήριξε άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας.
Ο οικοδεσπότης, μαέστρος και σολίστας κράτησε το βράδυ της Δευτέρας την υπόσχεσή του για μια παράσταση-συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε παρελθόν και παρόν. Επέλεξε τραγούδια που το κοινό περίμενε ν’ ακούσει και δημιούργησε ένα τρίωρο πρόγραμμα με το οποίο όσοι τον γνωρίζουν καλά επιβεβαίωσαν για ακόμα μία φορά τους λόγους, ενώ όσοι τον πρωτομαθαίνουν πήραν μια γεύση από το συνολικό του έργο.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με απαρτία των καλλιτεχνών επί σκηνής, με κορυφαία του Χορού τη Λυδία Κονιόρδου ν’ απαγγέλλει την “Πρόποση” (σε κείμενο του Παπαδημητρίου) και την ορχήστρα σε ρόλο εμφατικό να πλαισιώνει την απαγγελία της. Η σύνθεση αυτή, αν και γραμμένη γύρω στο 1990, ανέτρεψε τη χρονική της συνάφεια με τη σύγχρονη πραγματικότητα:
Στον ανώνυμο που μεταμορφώνεται σε ήρωα, όταν οι επώνυμοι σωφρόνως σιωπούν. Στην πρώτη εξουσία που δεν θα φοβηθεί την Παιδεία, στο κράτος που δεν αναπαράγεται χωρίς την άδειά μας, στην κοινωνία που αναγνωρίζει ότι είναι εφεύρεση υπό δοκιμή.
