Πώς γίνεται ένας άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες φωνητικές δυνατότητες να είναι σε θέση να τραγουδήσει ένα τραγούδι εκατό φορές καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσαν να το πουν καλλιτέχνες με πολύ καλύτερη φωνή από τη δική του; Το μεγάλο συν του Νίκου Πορτοκάλογλου, αυτό που τον έκανε τόσο αγαπητό, είναι το προσόν του να γράφει τραγούδια με μελωδίες που δεν ξεχνιούνται και στίχους που γίνονται κατανοητοί με ένα και μόνο άκουσμα. Η φωνή του (αν και χαρακτηριστική) έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη στον στίβο των προτερημάτων του. Κι όμως, αυτή ακριβώς η περιορισμένων δυνατοτήτων φωνή και, ταυτόχρονα, αυτή η μεγάλη δυνατοτήτων ερμηνεία ξεχώρισαν περισσότερο από κάθε τι άλλο στη συναυλία της Δευτέρας –το βράδυ εκείνο που μαζεύτηκαν στον ουρανό της Αθήνας τα πρώτα φθινοπωρινά σύννεφα και το καλοκαίρι μας είπε για τα καλά αντίο.
Οι κάτοικοι του Δήμου Παπάγου αγαπούν όσο δεν πάει την ησυχία και τη γαλήνη της καταπράσινης γειτονιάς τους. Γι’ αυτό και η συναυλία στο Κηποθέατρο ξεκίνησε με το που έπεσε ο ήλιος, ακριβώς στις εννέα παρά τέταρτο, με σκοπό να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τις έντεκα. Ο Πορτοκάλογλου και οι μουσικοί του ανέβηκαν στη σκηνή όλοι μαζί και κάθισαν μπροστά από περίπου πενήντα άτομα, τα οποία προτίμησαν τα σκορπισμένα στο δάπεδο κόκκινα μαξιλαράκια, παρά τις άβολες κερκίδες. «Θα ξεκινήσω με ένα τραγούδι για όλα τα παιδιά που αυτήν την εποχή σκέφτονται να φύγουν μακριά, λέγοντας τους κάτι που πάει ως εξής…”, είπε και ξεκίνησε να παίζει το “Τα Καράβια Μου Καίω”. Όση ώρα μας πήγαινε κατόπιν από το “Δε Μας Συγχωρώ” στο “Μετρώ Τα Κύματα” και από εκεί στο “Δίψα” και στο εκπληκτικό “Κλείσε Τα Μάτια” –το οποίο το κοινό υποδέχθηκε με πολλά χειροκροτήματα– ήταν αδύνατο να μην προσέξεις την απερίγραπτη άνεσή του. Το πόσο ευθυτενής καθόταν πάνω στο σκαμπό. Το πόσο φυσικά έκανε αυτό που έκανε, σαν να ήταν μόνος του μπροστά από έναν καθρέφτη. Το πόσες πολλές κιθάρες υπήρχαν τριγύρω του λες και είχε δημιουργήσει έναν δικό του, φυσικό χώρο. Και, τέλος, τον σεβασμό που φάνηκε να έχει απέναντι στους μουσικούς του, καθώς επανέλαβε τα ονόματά τους τουλάχιστον δέκα φορές καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Η συγκεκριμένη παράσταση, με την οποία ο Πορτοκάλογλου βρισκόταν σε περιοδεία ολόκληρη την καλοκαιρινή περίοδο, είχε τον τίτλο Remix. Και όπως κάθε remix έτσι κι αυτό απαιτούσε τα τραγούδια λιγάκι αλλαγμένα ή –αν όχι αλλαγμένα– τουλάχιστον εμπλουτισμένα με κάποιο στοιχείο το οποίο δεν υπήρχε μέχρι τώρα. Κάπως έτσι προέκυψαν ορισμένα σολαρίσματα στο μπουζούκι και στο ούτι, τα οποία όμως ακούστηκαν ανούσια και δεν εξυπηρέτησαν σε τίποτα στην πρόσληψη των τραγουδιών από τον κόσμο. Παρόλα αυτά αρκετό ενδιαφέρον είχε η επιλογή του να μας παίξει το “Πες Το Κι Έγινε” με αραβικό περιτύλιγμα, μια ιδέα που (όπως είπε) του ήρθε όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Αίγυπτο και βρέθηκε σε μια βραδιά αραβικής μουσικής. Για λίγο πριν το τέλος κράτησε τη μεγάλη επιτυχία του “Θάλασσα Μου Σκοτεινή”, η οποία όμως δεν είχε την υποδοχή που κάποιος θα περίμενε: το κοινό τραγουδούσε χλιαρά και κάπως αδιάφορα.
Τη στιγμή που άναψαν τα φώτα και ο περισσότερος κόσμος άρχισε να αποχωρεί, ο Νίκος Πορτοκάλογλου εμφανίστηκε και πάλι στη σκηνή, αυτήν τη φορά μόνος του, για να «αποχαιρετήσει μαζί μας το καλοκαίρι». Έτσι, με μια υπέροχη εκτέλεση στο “Καλοκαιράκι” και στο “Πάνω Από Τα Σύννεφα” ολοκληρώθηκε και επίσημα η τελευταία συναυλία του φετινού καλοκαιριού. Τι κι αν η πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του υπήρξε απογοητευτική και δεν θύμιζε σε τίποτα τα γόνιμα εκείνα αριστουργήματα που είχε καταφέρει με τους Φατμέ ή με το Παιχνίδια Με Τον Διάβολο; O Πορτοκάλογλου διατηρεί τη δυνατότητά του να σε πείθει –με την ερμηνεία και το παίξιμο του– για το οτιδήποτε: να κάψεις τα καράβια σου και να μην ξενιτευτείς, να μετρήσεις τις ώρες και τα κύματα, να κλείσεις τα μάτια σου και να πετάξεις μαζί του στον ουρανό. Μπορεί να σε πείσει για τα πάντα. Ακόμα κι όταν ξέρεις πως δεν συμφωνείς μαζί του τόσο, όσο αισθάνεσαι.
