Sold-out και τις δύο μέρες για το Ark Festival, το οποίο επιβεβαίωσε και φέτος ότι έχει γίνει ένας ιδιαίτερα κοσμαγάπητος θεσμός για το αθηναϊκό κοινό. Οι καλλιτέχνες της Archangel, παρέα με κάποιους εκλεκτούς καλεσμένους εκτός του ρόστερ της εταιρείας, παρέλασαν λοιπόν για ένα διήμερο από την Τεχνόπολη δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους, ενόσω ο Θάνος Καμπύλης με τη Λίλα Τζαμούση έδιναν το παρών ως ανταποκριτές μας...
ΔΕΥΤΕΡΑ 12/9
Ska Bangies
Οι Ska Bangies, η πιτσιρικαρία της ημέρας, άνοιγε λοιπόν το φετινό Ark. Τους είχα ξαναδεί στο Terra Vibe, και μου ’χαν κάνει θετική εντύπωση. Το ίδιο μου έκαναν και στην Τεχνόπολη. Ο ήλιος δεν τους πτόησε στο ελάχιστο, κι έδειχναν ότι είχαν συνεχή ρυθμό και εφηβικό κέφι. Ίσως κάπως έτσι να ’ταν κι οι Locomondo στα νιάτα τους, οπότε μάλλον καλά το πάνε, σκέφτηκα. Η συμμετοχή του νεανικού κοινού στα τραγούδια ήταν γενική και τα πράγματα κύλησαν όπως η πρώτη μπύρα στο λαρύγγι μας: φυσιολογικά. Ενδιαφέρον παρουσίασε η διασκευή των παιδιών στο "King Of The Bongo" και πιο πολύ στο "Clint Eastwood" των Gorillaz, στο οποίο δώσανε έναν πιο ηλιόλουστο χαρακτήρα με πολύ τρομπέτα και μπόλικο χορό. Σαράντα λεπτά κράτησε το πανηγυράκι της νέας γενιάς, προτού περάσει η σκυτάλη στον Πάνο Μουζουράκη...
Θάνος Καμπύλης
Πάνος Μουζουράκης
Το ρολόι έδειχνε μόλις 18.45 όταν ο Πάνος Μουζουράκης ανέβηκε στη σκηνή και, ήδη από την ώρα του στησίματος, άρχισε να χορεύει στους ρυθμούς της μουσικής που συνόδευε το διάλειμμα. Την προηγούμενη φορά που τον είχα δει επί σκηνής (ως support των Roxette) οι εντυπώσεις μου κάθε άλλο παρά θετικές ήταν. Έτσι, πήγα μέχρι το Γκάζι λίγο βαριεστημένα και όχι με ιδιαίτερες προσδοκίες. Η έκπληξη που με περίμενε, όμως, ήταν και μεγάλη και ευχάριστη –και ήρθε αμέσως μόλις ξεκίνησε το πρόγραμμα: είδα έναν άνθρωπο ορεξάτο, γεμάτο ενέργεια, να παίζει με το κοινό του και να μη θυμίζει σε τίποτα το θέαμα στο Terra Vibe. Πρώτο-πρώτο ακούσαμε το “Μπαρ 55”, το οποίο στάθηκε αρκετό για να ξεσηκώσει τον κόσμο, που μέχρι εκείνη την ώρα αποτελούνταν κυρίως από εφήβους. Οι “Θεές Γοργόνες” ακολούθησαν αμέσως μετά, ένα κομμάτι που είχε κερδίσει πολύ κόσμο από την πρώτη στιγμή που το ακούσαμε στα ραδιόφωνα, και η αντίδραση ήταν παρόμοια και στο live. Αν και ο ήλιος δεν είχε πέσει ακόμα και η ζέστη ήταν δυνατή, ο Πάνος Μουζουράκης κατάφερε να κάνει το κοινό να χορεύει, χωρίς να υπολογίζει θερμοκρασίες και ιδρώτα –απλώς και μόνο παίζοντας το “Σαλάμι”. Ακριβώς δε τη στιγμή όταν ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τις πολυκατοικίες άρχισε να παίζει τη “Σοφίτα”, σηματοδοτώντας και το τέλος της εμφάνισής του, η οποία κράτησε μία, περίπου, ώρα. Κι όταν ακούστηκε το “Φίλα Με Ακόμα” έγινε, φυσικά, πανζουρλισμός. Δεν κατάλαβα ποτέ βέβαια γιατί αρέσει τόσο πολύ σε όλους το συγκεκριμένο τραγούδι. Θα προτιμούσα στη θέση του να ακούσω π.χ. το “Μικρή Μου Μάγισσα” ή το “Τώρα Αυτό Πώς Να Στο Πω” –εξεπλάγην μάλιστα όταν είδα ότι είχαν μείνει εκτός setlist. Όπως και να ’χει, το έδαφος για τον Λεωνίδα Μπαλάφα ετοιμάστηκε αξιοπρεπέστατα και το γνωστό15λεπτο διάλειμμα μας βρήκε στην ουρά για μπύρες.
Λίλα Τζαμούση
Λεωνίδας Μπαλάφας
Φορτσάτος και δυναμικός ανέβηκε ο Λεωνίδας Μπαλάφας στη σκηνή, μαζί με την πολυμελή παρέα του. Το κοινό του, από ότι φάνηκε και στην Τεχνόπολη, έχει ήδη γίνει φανατικό και τον ακολουθεί πιστά σε όποιο live κι αν τον πετύχει. Groovy ρυθμοί, χαλαρές κινήσεις, άνεση στην ερμηνεία και διασκέδαση όσο δεν πάει αποτέλεσαν τα βασικά χαρακτηριστικά του σετ του. “Για Το Ράδιο”, “Θα Σε Κλέψω Μια Βραδιά” και “Ανοιξιάτικη Μέρα” ήταν μερικές από τις μελωδίες που μας χάρισε επί σκηνής, ενώ με αγωνία περίμενε όλος ο κόσμος –του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου– τον “Πυροσβεστήρα”, όπου έγινε πραγματικός χαμός από κάτω. Ο Μπομπ Μάρλεϊ έδειξε να βρίσκεται στην καρδιά του Μπαλάφα, τόσο από άποψη πνευματικότητας, όσο και ερμηνείας. Απόλυτα επιτυχημένη επιλογή, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Ακούσαμε επίσης και κάτι καινούργιο, με το παίξιμο του “Μόνο Η Αγάπη Αρκεί”. Ενδεχομένως να υπήρξε βέβαια μια μικρή απογοήτευση για το μη άκουσμα των “Ταξίδι Για Να Σε Βρω” και “Happy End”, όμως καθόλου δεν χαλαστήκαμε με τόση θετική αύρα να σκορπίζεται στον αέρα. Για το τέλος, τα παλικάρια διάλεξαν να κλείσουν με κάτι ξεχωριστό και σίγουρα αναπάντεχο. “Δελφίνι Δελφινάκι” (του Γιάννη Καλατζή), τραγουδισμένο σε κύκλο τύπου «1-2-3-Ζντο» μέχρι τελικής πτώσης: απόδειξη ότι οι καλές μουσικές παρέες σε κάνουν να νιώθεις μέρος της διασκέδασης.
Θάνος Καμπύλης
Burger Project feat. Φοίβος Δεληβοριάς
Κι αν μιλήσαμε για την ενέργεια και τη θετική αύρα του Μπαλάφα, τι να πει κανείς για τη σουρεαλιστική παρέα των Burger Project, που από εμφάνιση σε εμφάνιση βελτιώνονται συνεχώς. Η εικόνα τους, παράξενη όπως πάντα, σου τραβάει αμέσως την προσοχή. Ακόμη πιο πολύ όμως κολλάς με τις σπιντάτες διασκευές τους και με το γεγονός ότι σε παρασέρνουν αβίαστα στο να περάσεις καλά. Το «βρωμοχορευτικό» (dirty dancing) “Time Of My Life” έχει αποκτήσει πλέον σταθερή αξία, κάτι που για ακόμα μία φορά αποδείχθηκε περίτρανα και στο Ark. Συνέχεια με μέγιστη έκπληξη –τόσο για μας όσο και για τους Oasis– με το «πειραγμένο» αλλά ωραίο “Wonderwall” και επάνοδος με το επίσης πολύ επιτυχημένο swing(!) “Βαπόρι Απ’ Την Περσία”.
Μεγάλη απορία είχα για το πώς θα έβγαινε η συνεργασία των Burger με τον Φοίβο Δεληβοριά, αφού πρόκειται για ένα ομολογουμένως περίεργο πάντρεμα. Παρόλα αυτά η πραγματικότητα ήρθε να με αποστομώσει. “Αυτή Που Περνάει” πέρασε πιο γρήγορα και χορευτικά από όσες φορές την έχουμε δει να περνάει, με έναν Φοίβο εμφανώς πιο ώριμο, αλλά και εμφανώς κεφάτο. Το “Bolero” ακούστηκε λίγο πιο τυμπανοκρουσμένο όμως το μελαγχολικό του ύφος παρέμεινε διακριτό, ενώ “Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα” απόκτησε ένα σχετικά λάτιν υφάκι, που καθόλου δεν μας ξένισε. Ωστόσο ο Δεληβοριάς δεν ήταν για χόρταση –γιατί ήταν μόνο «featuring»– κι έτσι το “Take My Breath Away” μας έφερε στα αυτιά τον ήδη γνώριμο ήχο της μπάντας. Το δε αγνώριστο στα αυτιά των απίστων “Bed Of Nails” του Alice Cooper ήταν ό,τι έπρεπε για κλείσιμο, και ιδανικό για τις ερμηνείες του Al The X-King, ο οποίος κατά σημεία ήταν φτυστός ο Τζιμ Κάρεϊ. Άλλη μια έκπληξη για το τέλος με Killers και “Human” και οριστικό φινάλε με “Coconut Woman”.
Πώς είπατε; Όχι! Γιατί σε εκείνο το σημείο ήρθε και πάλι ο Φοίβος με μια εκρηκτική “Εκείνη” κι ένα τελείωμα –αλήθεια αυτή τη φορά– με τον εθνικό μας ύμνο(!) επενδυμένο με ρεφρέν από το “I Will Survive”: αντικειμενικά μόνο οι Burger με τον Δεληβοριά θα μπορούσαν να ’χαν σκεφτεί κάτι τέτοιο. Κάπου εκεί, κι ενώ η μπάντα τα μάζευε για να φύγει, πέφτει σύρμα για ένα άσμα ακόμα. Το “Seven Nation Army” των White Stripes αποδείχθηκε βούτυρο στο ψωμί μας –ή, καλύτερα, πατατάκι στη μπύρα μας. Συνολικά, ιδανική εμφάνιση και αριστοτεχνική πάσα για να σκοράρουν οι τελευταίοι της βραδιάς, Locomondo.
Θάνος Καμπύλης
Locomondo
Δεν πέρασε πολλή ώρα, μόνο όση χρειαζόταν για το απαραίτητο στήσιμο-ξεστήσιμο και μπροστά μας εμφανίστηκαν οι Locomondo σε πλήρη ανάπτυξη. Οι προσδοκίες μου γι’ αυτούς ανεβαίνουν φορά με τη φορά, αφού με τις απολαυστικές ζωντανές εμφανίσεις τους σηκώνουν τον πήχη όλο και πιο ψηλά. Είναι άκρως καλοκαιρινοί και ταίριαζαν έτσι απόλυτα στο κλείσιμο της ζεστής αυτής νύχτας του Σεπτεμβρίου. Ο κόσμος πια έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενη συναυλία που έχω παρακολουθήσει στην Τεχνόπολη και μόλις ο Μάρκος Κούμαρης ξεκινάει με το riff από το “Μαγικό Χαλί”, επικρατεί πανικός. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η συνταγή που έχουν σκεφτεί οι Locomondo για να ξεκινάνε και να κλείνουν τις εμφανίσεις τους: κάνουν ένα ποτ-πουρί με 3-4 τραγούδια τους ίσα-ίσα για να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Στην έναρξη χρησιμεύει για να μαρτυρήσει τη συνέχεια σε μορφή «προσεχώς» και στο κλείσιμο παίζει τον ρόλο της επανάληψης, για να θυμηθούμε πόσο διασκεδάσαμε στο live τους και να αγωνιούμε για το επόμενο. Το πετυχαίνουν απόλυτα, αφού ήταν η τέταρτη φορά που τους έβλεπα φέτος το καλοκαίρι κι όμως τους απολάμβανα ξανά ακόρεστα –το ίδιο φάνηκε να συμβαίνει και με άλλα 4.000 άτομα γύρω μου. Το μπουγέλωμα έδινε κι έπαιρνε, και μέχρι τη μέση του live δεν υπήρχε κανένας που να έχει μείνει στεγνός και κανένας που να μην περίμενε το “Me Wanna Dance” για να χορέψει ξέφρενα. Το πρόγραμμα δεν έκανε κοιλιά ούτε για ένα λεπτό –ακόμα και τα σόλο των μουσικών στην παρουσίασή τους κρατούσαν αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου– και τα χαμόγελα δεν έσβησαν, παρά την κουραστική ορθοστασία του φεστιβάλ.
Για τα τραγούδια τα οποία ακούστηκαν δεν έχω να πω και πολλά, μιλάνε από μόνα τους: “Trendy Litsa”, “Δεν Κάνει Κρύο”, “Φραγκοσυριανή” και “Δεν Προλαβαίνω” πήραν το χειροκρότημα που τους άξιζε. Έκπληξη της βραδιάς για ’μένα ήταν τα “100 Αφρό” (με χαρτονομίσματα να κατακτούν τον ουρανό της Τεχνόπολης), που τον τελευταίο καιρό οι Locomondo το παρέλειπαν στα live τους. Φαίνεται η έκτακτη εισφορά στη ΔΕΗ, η οποία συζητήθηκε πολύ κι από ’μας, στάθηκε αρκετή για να το ακούσουμε ζωντανά! Στο “Πίνω Μπάφους και Παίζω Pro” δύο κορίτσια σκαρφάλωσαν στη σκηνή και άρχισαν να χορεύουν με τη μπάντα, προκαλώντας μια μικρή αμηχανία στην αρχή, αλλά πολύ κέφι αμέσως μετά. Η διάδραση με το κοινό συνεχίστηκε στο “Γκολ”, όπου γιγάντιες μπάλες ποδοσφαίρου παραδόθηκαν στον κόσμο για να παίξουν όλοι μεταξύ τους.
Στα πλαίσια της «σμίκρυνσης» του προγράμματός τους για τις ανάγκες του Ark, οι Locomondo είχαν παραλείψει τις μπαλάντες που συνήθως συμπεριλαμβάνουν στη setlist τους –και πολύ καλά έκαναν, αφού έτσι έδωσαν μια συνεχώς αυξανόμενη ένταση στη διάθεση του κόσμου. Μόνο για το τέλος κράτησαν το “Χέρια Σαν Κι Αυτά” και το καινούριο τους κομμάτι για τις θερινές πυρκαγιές, το οποίο θεωρώ ότι είναι και το πιο ειλικρινές απ’ όλα όσα έχουν γραφτεί τελευταία για κάθε λογής κοινωνικοπολιτικοπεριβαλλοντολογικά θέματα από διάφορους καλλιτέχνες που το κάνουν σχεδόν καταναγκαστικά για να ακολουθήσουν το ρεύμα. Θεωρώ ότι οι Locomondo είναι από τις καλύτερες –αν όχι η καλύτερη– live μπάντα στην Ελλάδα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σχεδόν κάθε τους εμφάνιση γίνεται sold out και ότι όλοι φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Λίλα Τζαμούση
ΤΡΙΤΗ 13/9
Gaudi
Έφτασα στην Τεχνόπολη λίγο πριν τις 18.00 και, περιμένοντας τον Θάνο (Καμπύλη), έριχνα ματιές τριγύρω για να περιεργαστώ τον κόσμο. Οι ηλικίες ήταν σαφώς μεγαλύτερες από χτες, όταν τη μέρα άνοιξαν οι Ska Bangies, και ο κόσμος αρκετά λιγότερος σε αριθμό. Ο ήλιος έκαιγε ακόμα και όλοι είχαν στριμωχτεί στις λιγοστές σκιές του χώρου περιμένοντας τον Gaudi. Δεν τον είχα δει ξανά live και, όταν εμφανίστηκε στη σκηνή με την πολυμελή μπάντα του, εξεπλάγην θετικά. Εκείνος κάθισε στο πιάνο και μαζί με τους μουσικούς του ξεκίνησαν να παίζουν, κινητοποιώντας το κοινό, το οποίο σιγά-σιγά «ξύπνησε» και πλησίασε δειλά τη σκηνή. Μουσικά δεν ξέρω πού να τον κατατάξω. Διέκρινα και ροκ στοιχεία αλλά και μια τζαζ διάθεση ενισχυμένη κυρίως από το σαξόφωνο. Όλα πάντως έδεσαν αρμονικά, θυμίζοντας, εδώ που τα λέμε, και τον Ισπανό συνονόματό του αρχιτέκτονα, ο οποίος κατάφερνε να κάνει θαύματα με φαινομενικά αταίριαστα συστατικά. Λίγο πριν το κλείσιμο είχαμε λοιπόν όλοι ενθουσιαστεί με την 40λεπτη εμφάνιση του Gaudi. Εντάξει, κι αν του έφυγαν μια-δυο νότες στο “Killing Moon”, συγχωρείται λόγω άγχους.
Λίλα Τζαμούση
Imam Baildi
Όταν ήρθε η ώρα των Imam Baildi, ο ήλιος κρύφτηκε, η προσέλευση του κόσμου αυξήθηκε γεωμετρικά και η διάθεση όλων ανέβηκε. Είχα δει το γκρουπ πριν από 5 περίπου χρόνια στο Ηράκλειο και τους θυμόμουν διασκεδαστικότατους. Στο Ark, όμως, πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Στη σκηνή μαζί τους ανέβηκε η Ρένα Μόρφη, την οποία γνωρίσαμε από τις εμφανίσεις της με τον Φοίβο Δεληβοριά, δίνοντας ένα δικό της ύφος στο “Ακρογιαλιές Δειλινά” άλλα και στον “Πασατέμπο”, που με μαεστρία έχουν διασκευάσει οι Imam Baildi. Αυτό που βρήκα περιττό ήταν το απαστράπτον μπλε φουστάνι της Μόρφη, το γεμάτο παγιέτες. Γιατί, εκτός του ότι φαινόταν παράταιρη στο σύνολο των υπολοίπων, είναι μια εντυπωσιακή παρουσία από μόνη της. Δεν νομίζω έτσι ότι χρειάζονται υπερβολές στις ενδυματολογικές επιλογές για να αναδειχθεί. Λίγο αργότερα είδαμε επί σκηνής και τον MC Yinka, ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του συνδετικού κρίκου με τον κόσμο. Όσο βρισκόταν στη σκηνή δεν άφησε το κοινό σε ησυχία και έκανε μάλιστα σχεδόν προσωπικές(!) παρατηρήσεις όταν κάποιος σταματούσε τα παλαμάκια ή καθόταν κάτω. Γρήγορα κύλησε λοιπόν η ώρα που αναλογούσε στους Imam Baildi και όλοι περιμέναμε με αγωνία την ονειρική Νατάσσα Μποφίλιου...
Λίλα Τζαμούση
Νατάσσα Μποφίλιου
Είναι ντροπή μου να μην έχω δει μέχρι τώρα ζωντανά τη «Νατασσού» –όπως αποκαλεί τη Μποφίλιου ο φίλος της Γιάννης Χαρούλης– κι αυτό είναι μια σκέψη που γεννιέται απολύτως φυσιολογικά, μόνο…αφού τη δεις! Γιατί μόλις την άκουγες, από τις πρώτες νότες κιόλας, καταλάβαινες ότι φωνητικά η κοπέλα βρίσκεται δυο σκαλιά πάνω από όλες τις άλλες γυναικείες φωνές σήμερα. Χώρια την κορμοστασιά ντίβας με λίγο ύφος από καμπαρέ, στο σπινθηροβόλο βλέμμα ενός νεαρού κοριτσιού. Η ζεστασιά στη χροιά της κάλυψε όλη την Τεχνόπολη, ζεσταίνοντας και το κοινό που πλησίασε προς τη σκηνή για να μη χάσει τραγούδι. Ατάκες τύπου «έλα μωρέ, η Μποφίλιου είναι πολύ μελαγχολική», «δεν ταίριαζε στο line-up του Ark», και «δεν μπορώ, τα τραγούδια της μιλάνε για χωρισμούς» απλά ωχριούσαν μπροστά στη μεγαλοπρεπή της εμφάνιση και στα εξαίσια γυρίσματα της φωνής της. Για αυτό και μας είπε ότι “Σας Ξεχώρισα” μέσα “Στο Πλήθος”, ενώ η αγάπη της για το κοινό φάνηκε στη δυνατή ερμηνεία του “Tainted Love”. Συνάμα, ένα “Αεράκι” φύσηξε απαλά σαν καλοκαιρινή αύρα, ταξιδεύοντάς μας για τουλάχιστον μία ώρα μαζί της, σε μια “Τέτοια Μέρα” που μόνο αν φορούσες “Δύο Παλτό” την έβγαζες καθαρή. Το κοινό σιγοτραγουδούσε όλα τα τραγούδια και η σκέψη που φώλιαζε στα περισσότερα μυαλά ήταν πως, αν η κοπέλα αυτή βρισκόταν στο εξωτερικό, η τύχη της θα ήταν πολύ καλύτερη. Παρόλα αυτά, ο Κωστής Μαραβέγιας με την «παράνομη» παρέα του βρίσκονταν ήδη στη γωνία, κι έτσι το “Μέτρημα” ήρθε σαν η απόλυτη επιβράβευση για τα χειροκροτήματά μας. Το “Εν Λευκώ” μας άφησε μόνο με το παράπονο ότι δεν ήρθε το “Κοίτα Εγώ”, όμως δεν βαριέσαι. Εκτός απρόοπτου και στην επόμενη συναυλία εκεί θα ’μαστε…
Θάνος Καμπύλης
Maraveyas Ilegal
Ομολογώ ότι παραξενεύτηκα όταν είδα στο line-up της δεύτερης μέρας του Ark τους Maraveyas Ilegal ανάμεσα στη Νατάσσα Μποφίλιου και στη Μόνικα. Όχι ότι δυσκολεύτηκαν να παρασύρουν στον ρυθμό τους τον κόσμο, απλά θα μου ταίριαζαν περισσότερο πριν τους Locomondo, στην πρώτη μέρα. Με το «καλησπέρα σας» ο Κωστής Μαραβέγιας αστειεύτηκε ότι θα παίξουν πρώτο το “Φίλα Με Ακόμα”, κερδίζοντας δυνατό χειροκρότημα. Ξεκίνησε όμως με το παλιό, καλό “Όργιο Στο Υπόγειο” προς μεγάλη προσωπική μου ευχαρίστηση. Η συνέχεια ήρθε με κομμάτια από τον δεύτερο δίσκο τους, Welcome To Greece, και ο Μαραβέγιας δεν σταμάτησε να προτρέπει για «σεξ και επανάσταση», όπως συνηθίζει στα live του. Η αντίδραση του κόσμου υπήρξε πολύ θετική και σε δύο καινούργια κομμάτια της μπάντας, κι εγώ χάρηκα γιατί επιτέλους ξέφυγαν από τα τετριμμένα. Αν έλειπε κι αυτή η διασκευή-μίξη του “Πάρε Χρώμα” με το “Clandestino”, την οποία έχω βαρεθεί να ακούω, θα ενθουσιαζόμουν ακόμα περισσότερο. Παρά τα γνωστά και μη εξαιρετέα “Που Να Βρω Μια Να Σου Μοιάζει” και “Δε Ζητάω Πολλά”, και τη μέθη που προκάλεσαν η “Zardiniera Ilegal” και το “Τρελό Από Χαρά” χωριό της Ικαρίας, ήταν για ’μένα τα highlights της εμφάνισης των Ilegal στο Ark, οι οποίοι –κακά τα ψέματα– έχουν τον τρόπο τους να μαγνητίζουν το κοινό. Από το “Φίλα Με Ακόμα” δεν γλιτώσαμε εν τέλει, αλλά, κουρασμένη όπως ήμουν από τον χορό, τους το συγχώρεσα.
Λίλα Τζαμούση
Μόνικα
Για το τέλος του φετινού Ark Festival, το «πολύφερνο» παιδί της Archangel, η Μόνικα, είχε κρατήσει μια καλή εμφάνιση για το κοινό της. Ντυμένη στα λευκά και με την κιθάρα της παραμάσχαλα, μπήκε γρήγορα στο νόημα και στη διάθεση του κοινού, με τα “Exit” και “Away From My Land” να κάνουν ποδαρικό στη σκηνή. Φρόντισε δε από την αρχή να μοιραστεί μαζί μας τη χαρά της για τη βραδιά της Τρίτης, λέγοντας πως νιώθει ξεχωριστά επειδή τη μοιράζεται με φίλους. Κάπου εκεί κόλλησε και το “Bloody Sth”, απόλυτα κιθαριστικά και ζεστά. Σε κάποια φάση το πρόγραμμά της έδειξε λίγο αγχωμένο και βιαστικό –φαντάζομαι λόγω πίεσης χρόνου– όμως το σουξέ “Babe” δεν άφησε και πολύ να φανεί, όπως άλλωστε και το “Run To Ruin” στη συνέχεια. Η γιορτή είχε πια ανάψει για τα καλά και νομίζω στάθηκε καλή επιλογή σε εκείνο το σημείο το “Τυχερό Αστέρι” του Κωνσταντίνου Βήτα. Κάπου ύστερα όμως ήρθε διασκευή από Alicia Keys, έπειτα “Yes I Do”, και στα καπάκια “Avatar” και “Over The Hill”. Τελικό κλείσιμο έγινε με το “Σε Ποιον Έρωτα Ζω”, πράγμα το οποίο μας μπέρδεψε λίγο για το μουσικό στυλ που τελικά θέλει να ακολουθήσει η Μόνικα στις συναυλίες της. Ίσως αυτή η εναλλαγή ξένου κι ελληνικού στίχου να ήχησε λίγο παράταιρη, όμως η εν γένει παρουσία της ήταν απολύτως θετική –κι αυτό ήταν κάτι που έδειξε να εκτιμά το κοινό σε μέγιστο βαθμό. Άντε λοιπόν, καλό Ark 2012, με λιγότερη Τρόϊκα και λιγότερες εισφορές…
Θάνος Καμπύλης
