Η χρονιά που διανύουμε υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική για την καλλιτεχνική πορεία της Ελένης Τσαλιγοπούλου, καθώς, για πρώτη φορά στην 25χρονη διαδρομή της στο ελληνικό τραγούδι, βασίστηκε σε δικές της συνθέσεις –εκείνες που παρουσίασε με το άλμπουμ Τα-Ρι-Ρα πριν λίγους μήνες. Γεγονός που έδωσε άλλο ένα κίνητρο για το κοινό, ώστε να ανηφορίσει προς το Άλσος Βεΐκου το βράδυ της Τετάρτης που μας πέρασε.
Το θέατρο του Άλσους Βεΐκου είναι ένας χώρος ο οποίος προσφέρεται για μουσικές παραστάσεις. Το σχετικά μικρό μέγεθός του και το αμφιθεατρικό σχήμα του συντελούν στην καλή ακουστική του χώρου, αλλά και στην άμεση επαφή του καλλιτέχνη με το κοινό. Κοινό που στην περίπτωσή μας τίμησε με την παρουσία του την Ελένη Τσαλιγοπούλου, γεμίζοντας –αν και όχι ασφυκτικά– το θέατρο του Γαλατσίου. Κι αν αρχικά τα καινούργια της τραγούδια έτυχαν συγκρατημένων αντιδράσεων –λογικό, καθώς ο δίσκος ακόμα κερδίζει έδαφος– αργότερα οι θερμότερες αντιδράσεις έδειξαν πως κάποια από αυτά έχουν αρχίσει και ξεχωρίζουν (οι “Στιγμές’’ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα). Συνολικά πάντως, τα τραγούδια του Τα-Ρι-Ρα έπεισαν και στη ζωντανή τους εκδοχή για το ότι η Τσαλιγοπούλου πειραματίζεται πλέον με έναν ήχο διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει από εκείνη.
Ο κόσμος άρχισε να ζεσταίνεται για τα καλά όταν ακούστηκαν παλαιότερες επιτυχίες σαν το “Αλλάζει Κάθε Που Βραδιάζει’’ και το “Σώπα Κι Άκουσε’’, ενώ επιδοκίμασε εμφανώς τα πιο γνωστά τραγούδια της καριέρας της που ακούστηκαν στη συνέχεια του προγράμματος (“Δε Μας Συγχωρώ’’, “Πιάσε Με’’, ’’Έλα Πάρε Μου Τη Λύπη’ ’κ.α.). Η παράσταση εμπλουτίστηκε με πειραγμένες ενορχηστρώσεις (“Μην Περιμένεις Πια’’), με παραδοσιακά τραγούδια αλλά και με κάποιες απρόβλεπτες ερμηνείες, όπως π.χ. εκείνη στο “Πάρε Τα Χνάρια’’). Η ορχήστρα τώρα η οποία συνόδευσε την ερμηνεύτρια –αν και ολιγομελής– υποστήριξε ικανοποιητικά και με καλές εκτελέσεις τις επιλογές του προγράμματος.
Όσο για την ίδια την Τσαλιγοπούλου, ήταν χαρακτηριστικός ο συγκροτημένος και ισορροπημένος τρόπος με την οποίον χειρίστηκε τις ερμηνείες. Αν και αρκετές φορές ξέφευγε από τους τόνους –οι ζωντανές εμφανίσεις το δικαιολογούν εξάλλου σε κάποιον βαθμό– ελάχιστες φορές ξεπέρασε το μέτρο, ενώ ήταν έκδηλη η ικανοποίησή της από τα καινούργια της τραγούδια, γεγονός που επηρέασε θετικά τη διάθεση και τη συνολική παρουσία της επί σκηνής. Παρουσία που ενίοτε υπήρξε ιδιαίτερα εκδηλωτική, με την ίδια να επικοινωνεί εξαιρετικά με το κοινό πλησιάζοντάς το κατά τη διάρκεια των ερμηνειών ή χορεύοντας μπροστά από τη σκηνή. Στο encore –αλήθεια, πότε θα σταματήσει πια αυτή η εντελώς υποκριτική διαδικασία στις ζωντανές παραστάσεις;– ακούσαμε κάποιες ακόμα γνωστές επιτυχίες και παραδοσιακά τραγούδια, που ολοκλήρωσαν με τον καλύτερο τρόπο τη συναυλία.
Κατηφορίζοντας από το θέατρο του Γαλατσίου, ακόμα εν θερμώ, προσπάθησα να ξεχωρίσω τα κυριότερα συναισθήματα που μου άφησε η βραδιά. Θα σημείωνα οπωσδήποτε λοιπόν τη θετική διάθεση –ουσιαστική και καθόλου επιφανειακή– της ίδιας της Τσαλιγοπούλου, η οποία μεταδόθηκε και στο κοινό, αλλά και την αίσθηση ότι απέναντί μου βρέθηκε μια καλλιτέχνιδα σαφώς πιο ολοκληρωμένη συγκριτικά με το παρελθόν, που με τόλμη και με αγάπη για τη μουσική έκανε ένα σημαντικό βήμα μπροστά στην καριέρα της.
