Ένα πάρτι με όλη τη σημασία της λέξης οργάνωσε η Ελεωνόρα Ζουγανέλη το βράδυ της Τετάρτης στο Θέατρο Βράχων. Με ξεχωριστούς καλεσμένους καλούς της φίλους (Κωστής Μαραβέγιας, Πάνος Μουζουράκης, Νατάσσα Μποφίλιου, Imam Baildi) και με την ίδια ως μεγάλη πρωταγωνίστρια, μας πρόσφερε μια υπέροχη βραδιά, αποδεικνύοντας ότι δεν συγκαταλέγεται τυχαία ανάμεσα στα πρώτα ονόματα των μουσικών πραγμάτων τα τελευταία χρόνια.
Η βραδιά άνοιξε με την εντυπωσιακή είσοδο της Ζουγανέλη στη σκηνή, τις έξι περίπου χιλιάδες κόσμου –πραγματικά επικρατούσε το αδιαχώρητο στον Βύρωνα– να την επευφημούν και τη μελωδία του παλιού αγαπημένου “Έλα Μαζί Μου” (σε μία νέα ηλεκτρική εκτέλεση) να φτιάχνει την ιδανική ατμόσφαιρα για τη συνέχεια. Οι γνωστές επιτυχίες της Ζουγανέλη εναλλάσσονταν με αγαπημένα τραγούδια άλλων καλλιτεχνών, συνταγή γνωστή μεν, μα πάντα απολαυστική όταν εκτελείται καλά. Έτσι, λικνιστήκαμε στους reggae ρυθμούς του “You Don’ t Love Me (No No No)” της Dawn Penn, χτυπηθήκαμε με τις δυνατές κιθάρες του “Bring Me To Life” των Evanescence, ρομαντζάραμε με το “Μη Μιλάς Άλλο Για Αγάπη”, που τραγούδησε παρέα με τον Μαραβέγια, μελαγχολήσαμε στο “Πες Μου” (το οποίο γνωρίζουμε από τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη), συγκινηθήκαμε στο “Δε Μας Συγχωρώ” του Νίκου Πορτοκάλογλου, θυμηθήκαμε την Ισιδώρα Σιδέρη στη μαγευτική ερμηνεία του “Και Θα Χαθώ”, χορέψαμε με τις διασκευές των Imam Baildi στα “Ακρογιαλιές Δειλινά” και “Λόγια Ανταλλάξαμε Βαριά” και καθηλωθήκαμε με τη δεινότητα της Ζουγανέλη στο “Φτάνει-Φτάνει” της Χαρούλας Αλεξίου και στο “Όνειρο Ήτανε” του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Από τα highlights της συναυλίας τα δύο τελευταία, όπως και το δεκάλεπτο που η Ζουγανέλη μοιράστηκε τη σκηνή με τη Νατάσσα Μποφίλιου, τραγουδώντας μαζί της το “Εγώ Μιλάω Για Δύναμη” και το “Τσιγάρα Βαριά”.
Όχι ότι είναι, αν όχι οι σημαντικότερες, δύο από τις σημαντικότερες φωνές της νέας γενιάς. Είναι κυρίως ότι Ζουγανέλη και Μποφίλιου έχουν καταφέρει με τις επιλογές και με τη στάση τους να δημιουργήσουν μια ολόκληρη τάση, όπως και να μαζέψουν –σε σύντομο χρονικό διάστημα– ένα τεράστιο κοινό, το οποίο τις ακολουθεί πλέον πιστά και μάλλον όχι συγκυριακά. Με τις όποιες διαφωνίες ή παρατηρήσεις του καθενός, η καθεμιά τους έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα προσωπικό καλλιτεχνικό στιλ, που, ενώ στηρίζεται σε αξιόλογες βάσεις, την ίδια ώρα φλερτάρει και με την πιο mainstream αισθητική. Ειδικά στην περίπτωση της Ζουγανέλη, κάτι τέτοιο είναι αδιαμφισβήτητο, αφού η ίδια ισορροπεί με επιτυχία σε ένα pop/ rock ύφος, το οποίο –όσο κι αν εμπεριέχει στοιχεία μαζικής κουλτούρας– καταφέρνει και να ξεχωρίζει και να γοητεύει. Γι’ αυτό και παρατηρούνται εκδηλώσεις θαυμασμού από τον κόσμο και φαινόμενα μαζικότητας που είχα πολύ καιρό να δω σε αυτό το είδος τραγουδιού. Ίσως είναι τελικά η αίσθηση ότι, μετά από χρόνια, «κάτι γίνεται» ξανά στο ελληνικό τραγούδι –και ειδικά σε συνθήκες κρίσης είναι πολύ ενθαρρυντικό κάτι τέτοιο. Η παρατήρηση βρίσκεται άλλωστε στα χείλη πολλών, καθώς και ο Κώστας Λιβαδάς, η έκπληξη της βραδιάς, το τόνισε πριν παίξει το καινούργιο τραγούδι του για την Ελεωνόρα.
Πραγματικός χαμός κατόπιν στα δικά της κομμάτια, όπως π.χ. στα “Αττική Οδός” –με τους αμφιλεγόμενους στίχους της Σάννυ Μπαλτζή– “Η Αγάπη Αργεί”, “Μικρά Βεγγαλικά”, “Είναι Η Αγάπη” (από το soundtrack της τηλεοπτικής σειράς Το Νησί), “Δεύτερη Φορά”, φυσικά το “Έλα”, μα και το “Κόψε Και Μοίρασε”, με το οποίο κι έκλεισε η βραδιά, με τη Ζουγανέλη να τα δίνει όλα –είναι αξιοσημείωτη και η θεατρικότητά της επί σκηνής– και τον κόσμο να παραληρεί. Κάπου ανάμεσα ακούσαμε κι ένα ακόμα εξαιρετικό καινούργιο τραγούδι (και πάλι σε στίχους της Μπαλτζή), με το οποίο η νεαρή ερμηνεύτρια θα καταφέρει πιστεύω και πάλι να εντυπωσιάσει και να προκαλέσει, όχι όμως χωρίς λόγο και άποψη. Θα το διαπιστώσετε σύντομα!
Το encore, συνοψίζοντας ουσιαστικά τη βραδιά, περιλάμβανε το “Μακριά Μου Να Φύγεις” του Πάνου Γαβαλά, το “Tainted Love” σε μια εκτέλεση που προσέγγιζε περισσότερο αυτήν του Marilyn Manson –με πολύ καλύτερα όμως φυσικά φωνητικά– και την αναμενόμενη δεύτερη φορά του “Έλα”, για το θριαμβευτικό κλείσιμο.
