Θα πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος για να μένεις στην πόλη στα μέσα του Ιουλίου κι ακόμη σοβαρότερος για να τρέχεις μετά τη δουλειά στην Επίδαυρο, χωρίς να το συνδυάζεις με εκδρομή. Λόγος σοβαρός και διπλός, τουλάχιστον για εμάς που δεν είχαμε ξαναβρεθεί ποτέ στη Μικρή Επίδαυρο, πόσο μάλλον για μια συναυλία. Δήμητρα Γαλάνη και Βασιλικός, λοιπόν.
Με το φως του ήλιου στα τελειώματα, το δίδυμο, που μας έφερε 175 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι, πέρασε το γεφυράκι το οποίο ενώνει τα παρασκήνια με τα δικά μας μάτια κι εκείνο που φέρνει τον ηλεκτρονικό ήχο κοντά σε τραγούδια που νομίζαμε πως δεν σηκώνουν και πολλές αλλαγές. Η συναυλία άρχισε σαν γιορτή, με σκοπούς εμβατηριακούς να πατούν στο γνωστό “Έλα Σ’ Εμένα”. Σε mood παιδιών του δημοτικού, χαρήκαμε το πρώτο μισάωρο, το οποίο θα μπορούσε να είναι κι ένα αφιέρωμα στον Χατζιδάκι. Αυτό, βέβαια, είναι λογικό μιας και για τη Γαλάνη ο Χατζιδάκις στάθηκε το σημείο μηδέν –αλλά κι ο Βασιλικός έχει φλερτάρει αρκετά με όσα άφησε πίσω του ο συνθέτης. Και, εν πάση περιπτώσει, ο Χατζιδάκις είναι πάντα μια έντιμη προσέγγιση για εγγυημένα χαμόγελα από την κερκίδα, πόσο μάλλον από την κερκίδα της Μικρής Επιδαύρου.
Η βραδιά έτρεξε σα νερό, με τον ελληνικό και τον αγγλικό στίχο σε φιλικό αγώνα τένις κι όλοι μαζί κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα του ηλεκτρονικού ήχου. Λίγο αυτή η δεμένη, φρέσκια μπάντα των ανέλπιστα νεαρών μουσικών, λίγο η άρτια ενορχήστρωση του –πανταχού παρόντος– Γιώργου Ζαχαρίου κι ο καταπληκτικός, κόκκινος φωτισμός στις πέτρες, δεν θέλει κανείς πολλά για να πει πως άξιζε τον κόπο και τον δρόμο.
Αν κάποιος είχε παρακολουθήσει την πορεία του Βασιλικού με τους Raining Pleasure ή είχε έστω ακούσει τον πρώτο του σόλο δίσκο, το Vintage, θα πέρασε πραγματικά καλά εκείνη την Παρασκευή το βράδυ. Εμείς από τον Βασιλικό πήραμε ό,τι περιμέναμε: ακούσαμε δηλαδή αυτό που ακούμε στο CD. Αξίζει βέβαια να θυμηθούμε και τη στιγμή όταν τραγούδησε τους συγκινητικούς στίχους της Μαριανίνας Κριεζή, με το πιάνο να παίζει το “Κοπερτί”.
Η Δήμητρα Γαλάνη από την άλλη έχει τόσες αξιόλογες κυκλοφορίες στο παρελθόν της, ώστε διαθέτει ήδη πολλά από όσα οι φίλοι μας λένε «καλά κι αγαπημένα» τραγούδια. Παρόλα αυτά, νιώσαμε πως η επιλογή τραγουδιών για τη συναυλία είχε περισσότερο την κατεύθυνση «γνωστά, καλά κι αγαπημένα», καθώς δεν μας ξάφνιασε και τόσο. Από τις λίγες στιγμές έκπληξης ήταν η ηλεκτρονική διασκευή του “Θα Σ’ Αγαπώ” του Χατζηνάσιου, σε πρωτότυπη γέφυρα με το “The Look Of Love”. Ήταν ίσως το μοναδικό τραγούδι της συναυλίας που δεν ακούγεται τόσο συχνά στις χειμωνιάτικες και θερινές εμφανίσεις της Γαλάνη.
Όλα πολύ ωραία, λοιπόν. Δεμένο δίδυμο, η Γαλάνη πάντα οικεία και ελεύθερη, ο Βασιλικός γοητευτικά απόμακρος στη σκηνή. Λίγο ακόμη ρίσκο στην επιλογή των τραγουδιών να είχαμε και δεν θα γυρνούσαμε πίσω με κανένα παράπονο…
