Αγγλόφωνη ελληνική διάσταση επέλεξε να δώσει το ανανεωμένο Φεστιβάλ Ρεματιάς στη δέκατη ημέρα του, φέρνοντας στον μαγικό χώρο του Ευριπίδειου Θεάτρου τους ήχους και τα πολυάριθμα πρόσωπα που συναπαρτίζουν τις μπάντες του Τίμου Βερέμη και της Μαριέττας Φαφούτη. Δύο μπάντες-ενδείξεις για το πού στέκεται πλέον ο πήχης στην ελληνική σκηνή αναφορικά με τις ζωντανές εμφανίσεις και για το πόσο πλέον ανεβαίνει αυτός, όταν αρκετοί από τους διαγωνιζόμενους αγωνίζονται με νύχια, δόντια, βιολιά, θέρεμιν, γιουκαλίλι, πνευστά, όμορφα πρόσωπα, αψεγάδιαστες προφορές, στιχουργική αξιώσεων. Και στις προκείμενες δύο περιπτώσεις, φτάνοντας να «κάνουν κέφι» με την ελληνική έννοια, έχοντας αποβάλει τον όποιο δηθενισμό επιβάλλει η φύση του να απέχεις από τον στίχο και το ηχητικό είθισται της χώρας όπου εκτυλίσσεις τη δράση σου (μη αποβεβλημένο χαρακτηριστικό από άλλα επίκαιρα παραδείγματα).
Ο αυθορμητισμός της Μαριέττας Φαφούτη υποθέτω ότι κινείται στα όρια του να παρεξηγηθεί, αν είσαι αρνητικά προδιατεθειμένος απέναντί της. Με την παιδικότητα της φωνής της κάνει χιούμορ, αφιερώνει τραγούδια στη μαμά της, αναρωτιέται από μικροφώνου ποιο κομμάτι πρέπει να παιχτεί στη συνέχεια, απευθύνεται (επίσης από μικροφώνου) στις γυναίκες μουσικούς της ρωτώντας «Κορίτσια, έτοιμες για κούρδισμα;». Όλα όσα σκέφτεται δηλαδή από μέσα του ο κάθε μουσικός στην προσπάθεια να συντονίσει το παίξιμο του, η κυρία Φαφούτη τα επικοινωνεί άμεσα στο κοινό. Μετά τα πρώτα πέντε λεπτά γίνεται σαφές ότι η αμεσότητα του προφίλ της έρχεται ακριβώς για να αναδείξει την ικανότητά της να κρατάει την προσοχή συγκεντρωμένη επάνω της σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Μια προσοχή η οποία παραμένει αδιάσπαστη ακόμα και όταν την ερμηνευτική θέση παίρνουν από εκείνην διαδοχικά σχεδόν όλα τα μέλη της μπάντας της.
Σίγουρα αν κάποιος εδώ γύρω αυτήν τη χρονική περίοδο μπορεί να ερμηνεύσει ρομάντζο, δεν είναι άλλος από τη Φαφούτη. Σαφές έγινε λοιπόν, μεταξύ δάσους και πανσέληνου, το δίκαιον του τίτλου του δίσκου της Try A Little Romance με τη βοήθεια –μεταξύ άλλων– των “I Can Forget”, “Fly High”, “Don't Stop” και “The Girl Who Loved The Rain”. Με μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών να στέκεται ισοδύναμα δίπλα της και με τη γυναικεία παρουσία να κερδίζει τον χώρο επί σκηνής, η μπάντα της Μαριέττας Φαφούτη κατάφερε να κάνει το κέφι που λέγαμε παραπάνω με διασκευές στα “Will You Still Love Me Tomorrow” των (υποθέτω, προτύπων της) Shirelles, “Starman” του David Bowie και “Do You Love Me” των Contours. Δύο νέα κομμάτια για το τέλος, το ένα εκ των οποίων λεγόταν “Sail Away” γραμμένο από κοινού με το Νίκο Ανγκλούπα – ίσως τον άνθρωπο-παραγωγό-ηχοληπτή που βάζει το χέρι του σε κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που πλανώνται στην πόλη της Αθήνας τώρα.
Από τη σκηνή κατεβαίνουν έξι και ανεβαίνουν εννιά (νομίζω τουλάχιστον). Οι Leon ξεχύνονται στη Ρεματιά κι αρχίζουν αμέσως να συνδέουν, κουρδίζουν, τσεκάρουν. Οριακά δεν χωράνε πάνω στη σκηνή. Όση βαβούρα κάνουν στήνοντας πριν αρχίσουν να παίζουν, άλλη τόση κάνουν και αφότου πάρει μορφή η υπερφορτωμένη ενορχήστρωσή τους. Ο Τίμος Βερέμης είναι μια παρόμοια περίπτωση με τη Μαριέττα Φαφούτη, με την έννοια ότι δεν φοβάται τη μπάντα του, την οποία αφήνει να ξεδιπλωθεί και να παίξει με ίσους όρους. Σίγουρα βέβαια μια τέτοια συμπεριφορά εκκινεί από τη γνώση της επιμέρους δεξιοτεχνίας σχεδόν όλων των πολυάριθμων συνεργατών. Το ντεμπούτο των Leon, Futrue, εκπροσωπήθηκε σε μεγάλο βαθμό διαμέσου “Letters To My Father”, “Timeless Beauty”, “Generation X” και “Someday, Somewhere, Maybe Somebody”, ενώ το προαναφερθέν κέφι πέρασε κι από εδώ δια χειρός διασκευών όπως στα “Over The Rainbow” της Judy Garland, “Time To Pretend” των MGMT και “All Together Now” των Farm.
Ευέλικτοι και χαρισματικοί μέσα στον διακριτικό επαγγελματισμό τους, οι Leon κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για ένα εύθυμο, όχι αμιγές folk rock, χωρίς να αγγίζουν καθόλου τη χίπικη πλευρά που καραδοκεί στη θεωρία μιας τέτοιου τύπου πολύπλοκης ενορχήστρωσης. To ακυκλοφόρητο “Corfu” άνοιξε και έκλεισε το σετ τους, το οποίο τελείωσε ύστερα από το ζητηθέν encore, ενώ στο ενδιάμεσο ακούστηκε κι ένα νέο τραγούδι με τίτλο “Are You Coming With Us Underground?”.
Μικρή προσέλευση, όμορφος χώρος, όμορφος ήχος και σεβασμός προς τον θεατή.
