Φίλοι Χαλανδριώτες μου είχαν πει πόσο όμορφο ήταν το Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς. Για να το διαπιστώσω, όμως, ιδίοις όμμασι έπρεπε πρώτα να βρω την είσοδο, κάτι που δεν ευνοούσε η έλλειψη σήμανσης. Πράγμα αρκετά εκνευριστικό όταν, περιφερόμενη απέξω, άκουγα να έχει ήδη ξεκινήσει η συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά. Ένιωθες να βρίσκεσαι τόσο κοντά, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά.
Το πρώτο τραγούδι που άκουσα –από το υπερπέραν– ήταν το “Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι” και το δεύτερο η “Μπόσα Νόβα του Ησαΐα” και από τα χειροκροτήματα κατάλαβα ότι το θέατρο ήταν γεμάτο. Πράγματι, φτάνοντας –στο “Χάλια”, πια– είδα γεμάτες κερκίδες, αλλά και κόσμο να κάθεται κάτω. Εντάξει, δεν είναι και μεγάλο το Ευριπίδειο, όμως η προσέλευση ήταν παραπάνω από ικανοποιητική στα δικά μου μάτια. Ο κόσμος του Φοίβου Δεληβοριά λίγο-πολύ γνωστός: μαθητές, φοιτητές αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας ήταν το ολοζώντανο παράδειγμα του κοινού που έχει αγαπήσει τον τραγουδοποιό και τον ακολουθεί κατά πόδας, από τον Πειραιά μέχρι το Χαλάνδρι και τούμπαλιν.
Από το live τούτο, δεν θα μπορούσαν βέβαια να λείπουν και τα τραγούδια του Αόρατου Ανθρώπου, αν και λίγα σε αριθμό. Το παράδοξο για μένα ήταν η πολύ καλή εκτέλεση της “Άλλης Καρδιάς”. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα το συγκεκριμένο κομμάτι, δεν μου άρεσε καθόλου –είναι το μόνο που πάντα προσπερνάω στον δίσκο. Η ενορχήστρωση όμως του Γιώργου Κατσάνου για το live της Πέμπτης ήταν εντυπωσιακότατη. Ο Δεληβοριάς το προλόγισε σαν ένα κομμάτι επηρεασμένο από τους Depeche Mode, αν και εμένα μου θύμισε αρκετά το “Love Etc.”, στα πλήκτρα της εισαγωγής. Η συνέχεια δόθηκε με μια ακυκλοφόρητη, αρκετά γνωστή ωστόσο επιλογή, το “Super Ferry”, λίγο πριν ακούσουμε και το “Τρένο Στην Κορυφογραμμή”, που αυτή τη φορά είχε κάτι από “Boat On The River”. Το καταπληκτικό “Μηδέν Εισερχόμενα” αλλά και ο “Καθρέπτης”, με το toy piano του Κατσάνου ήταν τα σημεία εκείνα που ενθουσίασαν περισσότερο, πριν κλέψει, βέβαια, την παράσταση “Εκείνη”, ταιριάζοντας απόλυτα με το φεγγάρι, το οποίο –για τις ανάγκες της ανταπόκρισης– θα το ονομάσουμε πανσέληνο.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς αφιέρωσε στους Baby Guru το τελευταίο του κομμάτι, αφού τους απέδωσε τα εύσημα για έναν δίσκο που τον ενθουσίασε πολύ, όπως είπε. Και δεν δίστασε στη συνέχεια να ξανανέβει στη σκηνή για να παίξει μαζί τους μια πολύ διαφορετική εκδοχή του “Κ-13”, που θα τη χαρακτήριζα αρκετά ιδιαίτερη και ομολογώ ότι θα ήθελα να την ακούσω και μια δεύτερη φορά για να αποφασίσω αν μου αρέσει ή όχι. Οι Baby Guru πήραν τη σκυτάλη μετά από ένα 20λεπτο διάλειμμα και τον περισσότερο κόσμο να έχει αποχωρήσει, δυστυχώς. Όχι, πιθανολογώ, από αδιαφορία απέναντί τους: πλησίαζαν πλέον μεσάνυχτα και πολλοί ήταν εκείνοι που ήθελαν να προλάβουν το μετρό, μιας και η λύση του ταξί ήταν πραγματικά αιματηρή, οικονομικά μιλώντας. Το “Perfect Make-Up” και το “Navigation” ήταν τα τραγούδια εκείνα που ξεσήκωσαν όσα παιδιά είχαν μείνει στη Ρεματιά και παραδέχομαι πως δεν μου έκανε εντύπωση ο συγκρατημένος ενθουσιασμός του κοινού: έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα, με τον ήχο της οποίας απαιτείται εξοικείωση για να μπορέσει κανείς να την κρίνει αντικειμενικά.
Αυτό που έχω να παρατηρήσω στο σύνολο είναι πως τα δύο αυτά live θα μπορούσαν και να διεξαχθούν δύο διαφορετικές μέρες, σε δύο διαφορετικούς χώρους και με πολύ διαφορετικό κοινό. Παρόλα αυτά, δεν φάνηκαν αταίριαστοι οι Baby Guru δίπλα στον Φοίβο Δεληβοριά. Και ο μεν και οι δε συμβάλλανε, μαζί με τη δροσιά του άλσους, στην επίτευξη μιας πολύ όμορφης καλοκαιρινής βραδιάς.
:
