Την προχθεσινή βραδιά στη Θεσσαλονίκη δεν την ευνοούσε καθόλου μα καθόλου η αποπνικτική ζέστη. Πόσο μάλλον το γεγονός ότι ο χώρος της Μονής Λαζαριστών είναι απάνεμος, από παντού. Παρά τις αντίξοες όμως κλιματικές συνθήκες, η Τάνια Τσανακλίδου τα κατάφερε να μας κάνει να περάσουμε όμορφα.
Έφτασα στον χώρο λίγο πριν τις 10 –κάπου 10 λεπτά αφότου είχε βγει η ερμηνεύτρια επί σκηνής. Δεν είχα σκοπό να αργήσω, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόταν τέτοιος χαμός από άποψη παρκαρίσματος Δευτέρα βράδυ! Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς. Η Μονή Λαζαριστών έδειχνε σχεδόν γεμάτη, φαινόταν μάλιστα και παραπάνω από αυτό, καθώς είχαν βγει καρεκλάκια και οι περισσότεροι θεατές ήταν έτσι καθιστοί. Όλοι φυσικά αποθέωσαν την Τάνια και με το παραπάνω. Άλλωστε της άξιζε.
Μπαίνοντας έτσι καθυστερημένος, νόμισα ότι θα μου χρειαζόταν λίγη ώρα μέχρι να εγκλιματιστώ στη συναυλία. Έλα όμως που η Τσανακλίδου έχει αυτήν τη μοναδική ικανότητα, να σε βάζει απ’ ευθείας στο κατάλληλο mood με το που τη βλέπεις και την ακούς! Ίσως βέβαια να οφείλεται και στο γεγονός ότι έχω συνδέσει τραγούδια της με καταστάσεις από το παρελθόν, οπότε δεν θέλει και πολλή προσπάθεια.
Το λοιπόν, μας τραγούδησε μια χορταστική συλλογή από όλα τα αγαπημένα μας κομμάτια, με κορύφωση –λίγο πριν το τέλος του βασικού σετ– τη “Σουλτάνα Τη Φωφώ” και τον “Ανθρωπάκο”. Εκεί ειδικά ήταν που εκφράστηκε πολιτικά λίδου, υποστηρίζοντας και με το παραπάνω το κίνημα των αγανακτισμένων –προς μεγάλη μου χαρά, μάλιστα, μας διάβασε και το ψήφισμα της συνέλευσης της Θεσσαλονίκης! Μ’ αρέσει όταν βλέπω αυτούς τους καιρούς αγαπημένους καλλιτέχνες να παίρνουν τέτοια θέση. Έτσι λοιπόν, κάπου στις 23.30, έκλεισε το βασικό σετ, αλλά η Τσανακλίδου δεν μας άφησε για πολύ: μέσα σε λιγότερο από 5 λεπτά είχε επιστρέψει και μας έπαιξε μια επιμηκυμένη έκδοση του “Μαμά Γερνάω”, σε συνδυασμό με το “Μανούλα Μου”. Κι αφού μας μελαγχόλησε για τα καλά, μας καληνύχτισε.
Όσον αφορά στην ποιότητα ήχου της συναυλίας, ήταν πολύ καλή –χωρίς να είναι και κάτι το φοβερό. Εδώ που τα λέμε, για να καταφέρεις να έχεις κακό ήχο σε ανοιχτό χώρο, πρέπει ειλικρινά να προσπαθήσεις. Σε γενικές γραμμές, χαίρομαι που αποφάσισα να καλύψω το live της Τσανακλίδου στην πόλη μας. Αν εξαιρέσουμε την απίστευτη ζέστη, η βραδιά ήταν πολλές κλάσεις ανώτερη από ένα απλό βράδυ Δευτέρας (I don’t like Mondays). Το μόνο που με στενοχώρεσε, εκ των υστέρων, είναι ότι έμαθα πως την ίδια βραδιά έπαιζε και η Σαββίνα Γιαννάτου στον Μύλο, την οποία ακόμα δεν έχω δει ζωντανά…
