Ιδανικές οι συνθήκες για μια όμορφη συναυλία την Παρασκευή το βράδυ. Και το αποτέλεσμα ανάλογο. Το Δημοτικό Θέατρο Ρεματιάς, μέσα στο τοπικό αλσύλλιο του Χαλανδρίου, φιλοξένησε έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδοποιούς. Δεν χρειάζονταν και πολλά παραπάνω.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Sancho 003, δηλαδή τον Φώτη Σιώτα και τον Κώστα Παντέλη. Οι δυο μουσικοί είναι αμφότεροι γνωστοί λόγω των κατά μόνας συμμετοχών τους σε σημαντικά σχήματα –όπως η μπάντα του Θανάση Παπακωνσταντίνου και οι Πίσσα Και Πούπουλα– αλλά και λόγω της εν συνόλω παρουσίας τους σε διάφορες συναυλίες ως support σχήμα. Ως ντουέτο πρέπει να αναγνωριστεί η τάση τους προς τον πειραματισμό, είναι σπουδαίο άνθρωποι να ξεφεύγουν από τα όρια που πολλές φορές επιβάλλονται. Το αποτέλεσμα όμως αυτής της ζωντανής τους εμφάνισης δεν στάθηκε πειστικό. Γιατί η επιλογή της εξερεύνησης με φόρμες μη τραγουδιστικές, πρέπει να κουβαλάει στη ράχη της ισχυρά μουσικά θέματα και μελωδίες ή τη δημιουργική δύναμη να τεντώσεις το μυαλό του ακροατή με τη δύναμη της ηχητικής –όχι απαραίτητα γραμμικής– αφήγησης. Πολλές post-rock μπάντες ή ambient σχήματα έπεσαν πολλάκις στην παγίδα του υποχρεωτικού ξεσπάσματος ή της ήσυχης εξιστόρησης, αφήνοντας πίσω το σημαντικότερο εργαλείο, την πηγαία έκφραση: έριξαν το βάρος στην αποδόμηση για να υπηρετήσουν μόνο αυτήν. Οι Sancho 003 λοιπόν, με κιθάρα, βιολί, παραμορφωτικά πέταλα, ηλεκτρονικά πλήκτρα και επιτόπιες ηχογραφήσεις/αναπαραγωγές, θέλουν προφανώς να εκμεταλλευτούν τους ήχους των πηγών τους, αλλά τελικά μοιάζουν ανίσχυροι ή άτολμοι όχι να τους δοκιμάσουν, αλλά να τους δαμάσουν. Οι προθέσεις είναι καλές μα όχι αρκετές. Μιλώντας μεταφορικά, δεν ξηλώνουν τις ταστιέρες, δεν σπάνε το βιολί. Και τελικά δεν μεταδίδουν το μήνυμα που επεξεργάζονται, αλλά μόνο το πασπατεύουν με νοητική αυταρέσκεια. Και δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτό που παρουσιάζουν οι Sancho 003 είναι το απόγειο της δημιουργικότητάς τους.
Αξίζει να ειπωθεί ότι μετά το πρώτο κομμάτι των Sancho 003 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση με πανό και μια σύντομη ανάγνωση κειμένου από παιδιά της κατάληψης του Κτήματος Πραποπούλου για τους συλληφθέντες στα επεισόδια της Τετάρτης 29 Ιουνίου και την απαράδεκτα υψηλή χρηματική εγγύηση η οποία ζητείται από τις δικαστικές αρχές για έναν εξ’ αυτών. Η αλληλεγγύη του γράφοντος είναι αυτονόητη και με χαρά συνειδητοποίησα ότι και ο κόσμος υπήρξε ευαισθητοποιημένος στο θέμα.
Ο Παύλος Παυλίδης τώρα είναι εξαίσιος στιχουργός. Οι ζαλισμένες ιστορίες του αφήνουν διεξόδους να γίνουν αντιληπτές όπως επιθυμεί ο ακροατής. Η ακολουθία των λέξεων μοιάζει αυθύπαρκτη, όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν διαφορετικά. Και η ερμηνεία του, αυτό το ταπεινό μουρμουρητό, φτιάχνει μια υπέροχη αντίθεση με τις λέξεις, η οποία τις κάνει να σκάνε εκρηκτικά. Και η μπάντα του, αφού εμπλουτίζει τις τραγουδιστικές μελωδίες και τα απλά μουσικά θέματα, επενδύει τον κεντρικό πρωταγωνιστή με μια ατμόσφαιρα ειδυλλιακή.
Υπάρχουν περιπτώσεις δηλαδή που οι ποπ-ροκ φόρμες δεν απαιτούν την αγγλική για να παράξουν έργο. Και βλέποντας τα παραδείγματα λίγων Ελλήνων τραγουδοποιών –όπως του Παυλίδη ή του Δεληβοριά– φαίνεται τουλάχιστον τραγελαφικό να προσπαθήσεις να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, στα αγγλικά. Δεν απαιτείται βέβαια μόνο η γλώσσα αλλά και ο τρόπος να το πεις. Ο Παυλίδης είναι εκπληκτικός σε αυτό.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση και αφήνοντας πίσω τις γενικές αναλύσεις, στη συναυλία στη Ρεματιά ο Παυλίδης και οι B-Movies ξεκίνησαν σχετικά υποτονικά. Η γενικότερη κατεύθυνση του σχήματος είναι αυτή, δεν αρέσκεται πλέον στην οργιαστική ηλεκτροφόρα παρόρμηση όπως πριν από δυο-τρία χρόνια. Οι ρυθμοί έχουν πέσει σχετικά και τα τραγούδια έχουν τον πρώτο λόγο. Εκεί διαφάνηκε και μια περιρρέουσα αμηχανία, η οποία οφειλόταν πιθανότατα στην παλινδρομική εγκράτεια κοινού και καλλιτέχνη.
Τι εννοώ; Σε δημοτικά φεστιβάλ υπάρχει ο εξής κανόνας: η τοπική κοινωνία θέλγεται από τα πολιτιστικά γεγονότα και αυτό το γεγονός συμπαρασύρει συχνά κόσμο που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το παρουσιαζόμενο θέαμα. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει σχετική επιφυλακτικότητα από μερίδα του κοινού, πόσω μάλλον στην περίπτωση του Παυλίδη, ο οποίος είναι αναγνωρίσιμος αλλά δεν βασίζει τις εμφανίσεις του σε αμιγώς δημοφιλή πλαίσια.
Από την άλλη, ο νεαρόκοσμος που βρισκόταν στον χώρο περίμενε τα πιο γνωστά τραγούδια για να πάρει μπρος. Και πήρε όταν ακούστηκαν κομμάτια όπως το “Σαν Εσένα”, το “Βροχοποιός” ή το “Αερικό”. Οι B-Movies προσάρμοζαν τα τραγούδια από τα τελευταία χρόνια δημιουργίας του Παυλίδη σε ενιαίο μοτίβο για drums, μπάσο, πλήκτρα που δουλεύουν ήσυχα, μια κιθάρα για αρπίσματα, μια ακόμα για σεμνά riffs και άλλη μία για περιορισμένες παραμορφώσεις. Αυτό το πλαίσιο άλλα κομμάτια τα απογειώνει και άλλα τα καθηλώνει. Στη δεύτερη περίπτωση, την παρτίδα σώζουν οι στίχοι.
Και εν τέλει η συναυλία που βλέπεις σου αφήνει όμορφη αίσθηση, έστω κι αν λεπτομέρειες σε κάνουν προκλητικά εμμονικό με τη (στο μυαλό σου) διαμορφωμένη τελειότητα. Δεν έχει και πολλή σημασία μερικές φορές.
Σαν τη “Λευκή Καταιγίδα”.
